In het N1ntendo-tijdperk hebben we vele recensies verschreven. In een laatste telling ging dat aantal richting de 1500. Het is altijd mooi om de recensie van een grote Nintendo-game te mogen doen maar soms wordt je ook wel eens verrast door een game waar je het niet van verwacht had. Helaas werkt dat ook de andere kant op! Hoge verwachtingen kunnen wel eens veranderen in teleurstelling. Acht van onze redactieleden nemen je mee in wat zij, sinds dat ze bij de N1ntendo-crew zijn gekomen, de vetste, meest verrassende en de grootste teleurstelling vonden van de recensies die ze geschreven hebben. Uiteraard zijn al deze recensies ook terug te lezen op N1-UP.

Dreon

Dreon’s vetste recensie

Dat moet toch wel Ring Fit Adventure zijn, ik heb erg genoten van deze game en krijg tijdens het spelen opeens een geniale ingeving. Ik wilde, ondanks dat het een informatie review was, toch even wat geks bedenken. Zo ben ik bij mijn lieve zussen op zoek gegaan naar sportkleding die uiteraard veel te strak voor me zat. Ik heb me kapot gelachen tijdens het monteren en ben dan ook erg blij dat alle reacties op de video erg leuk waren.

Dreons meest verrassende recensie

De review van Faeria, ik ben het spel gaan spelen omdat het me wel interessant leek. Een beetje een mix van strategie en kaartspellen, klinkt leuk toch? Nou dat is het ook! Zo leuk zelfs dat ik de game een 9 heb gegeven en hem nog urenlang heb gespeeld. Ik start de game zo nu en dan nog steeds op om online wat andere spelers uit te dagen. Het enige wat ik achteraf erg jammer vond, is dat ik er geen video van heb gemaakt.

Dreons meest tegenvallende recensie

Mijn meest tegenvallende recensie is toch wel de recensie van The Outer Worlds. Ik verwachtte een perfecte game met een flinke dosis humor, veel keuzemogelijkheden en een grote open wereld. Helaas kreeg ik een spel vol met bugs, slechte graphics en een framerate van maximaal 15 FPS. Wat was dat een ramp!

Erik

Eriks vetste recensie

Dat moet Yoshi’s Woolly World zijn voor de Wii U. Het spel leende zich door zijn wollen uiterlijk heerlijk voor metaforen en grappen die te maken hadden met wol, draad en touw. Heerlijk, als creatieve tekstschrijver! Daarnaast was het een van mijn eerste ‘grote’ recensies voor N1ntendo. In mijn hoofd zat ik dus al allemaal mooie woordspelingen en zinnen te bedenken om de game te beschrijven, nog voordat ik mijn uiteindelijke oordeel over de game klaar had. Misschien dat ik uiteindelijk hierdoor een iets té roze bril opzette bij het beoordelen van de game, maar ach. “Good-Feel heeft met Yoshi’s Woolly World alle loshangende touwtjes uit de franchise bij elkaar geraapt en tot een nagenoeg perfect avontuur verweven”, schreef ik in 2015. Ik kan er nog steeds van genieten!

Eriks meest verrassende recensie

Humor is misschien wel het moeilijkste element om over te brengen. Het is ten eerste ontzettend persoonlijk en daarnaast nemen spelletjes zich doorgaans iets te serieus. Daadwerkelijk grappige games zijn daarom op één hand te tellen. Maar West of Loathing voor de Nintendo Switch eShop is daar zeker één van. Ik heb zelden zo gelachen als tijdens het spelen van de game. In deze RPG speel jij in een bizarre, handgetekende versie van het westen. Een westen vol cowboys, gekke koeien, rare sektes, doldwaze clowns, aliens en spittoons. Alles wordt aan je voorgesteld zonder context, het ‘is er gewoon’. Als je nog écht eens een grappig en verrassend leuk spel zoekt, geef dan West of Loathing zeker eens een gooi!

Eriks meest tegenvallende recensie

Ik geef spellen vaak het voordeel van de twijfel. Wie weet is het spel tóch best leuk voor kinderen of zit er ergens een gameplay-element waar best goed is over nagedacht. Ik heb echter geen goede woorden over voor gemakzucht. Stiekem had ik best zin om eens een horrorspel te proberen, maar na Remothered: Broken Porcelain is die drang voor nu verdwenen. Het combineerde alles waar ik een hekel heb in spellen: slechte afwerking, wazige gameplay én het slaagde er door deze twee factoren niet in om zijn meest kenmerkende punt (eng zijn) succesvol over te brengen. Wat een aanfluiting was dat.

Jeroen

Jeroens vetste recensie

Ik heb nog maar een handvol op mijn naam staan op N1, maar toch denk ik wel dat die kan gebruiken voor dit artikel. Mijn tofste recensie was meteen de eerste, Little Nightmares II. Ik hou enorm van platformgames en van horrorspellen, en Little Nightmares II combineert dat op een hele prettige manier. Ik heb de eerste game van tevoren ook nog een keer gespeeld. De game was erg kort, maar wel erg goed. Ik heb voor mezelf een prima artikel afgeleverd voor N1, en ik hoop dat er mensen zijn die er tenminste een klein beetje informatie uit hebben gehaald.

Jeroens meest verrassende recensie

Dat moet R-Type Final 2 geweest zijn. Ik speel al meer dan dertig jaar videogames, maar toch zijn er nog altijd genres die ik niet zo vaak heb gedaan als ik zou willen. Shoot ‘em ups zoals R-Type hebben wel altijd mijn interesse gehad, en toen deze titel vrijkwam greep ik meteen toe. Wat is nu het gevolg geweest? Ik heb weer helemaal zin in shmups, en heb na het spelen van R-Type Final 2 heb ik een flinke stapel games van dit genre gekocht. Blij verrast, want ik had niet gedacht een genre zo te herontdekken!

Jeroens meest tegenvallende recensie

Ik speel allerlei genres, en ben ook best bereid om genres die ik niet zoveel speel zo nu en dan een kans te geven. Je weet tenslotte nooit of je eens iets leuks ontdekt, of dat een interesse weer ineens een impuls krijgt. A-Train All Aboard Tourism leek me van tevoren heel leuk: treinen en Japan combineren voor mij meestal heel goed. Het idee van A-Train is ook heel leuk, maar door de uitwerking (vooral door de onduidelijke menu’s) viel de game enorm tegen. Spijtig, maar ik heb het zeker een kans gegeven. Ik hoop nog altijd op een vervolg waarbij ze goed naar de minpunten kijken die ik bij de recensie noteerde, en er iets moois mee hebben gedaan. Wie weet!

Neslihan

Neslihans vetste recensie

Eigenlijk was het antwoord op deze vraag mij al snel overduidelijk: Luigi’s Mansion 3! Ik ben een groot Luigi’s Mansion-fan en was daarom dolgelukkig toen Nintendo deeltje drie aankondigde. Wat het voor mij nog specialer maakte, is dat ik het spel (en later de DLC!) heb mogen reviewen. Mijn enthousiasme is trouwens misschien ook wel een beetje terug te zien in de review zelf. Ik ben er namelijk vrij zeker van dat deze recensie de langste is die ik ooit heb geschreven: eentje vol met spook-taculaire woordgrappen, al zeg ik het zelf!

Neslihans meest verrassende recensie

Ik zou hierbij gaan voor Yoku’s Island Express denk ik, vooral omdat ik oprecht niet verwachtte dat het zo’n goed spel zou zijn. De graphics zien er al uit als puur zonneschijn, maar ik was nog huiverig om alleen daarop te oordelen en had zelfs geen trailer bekeken voordat ik het spel speelde. Wat ik terugkreeg was een 2D-platformer met een charastmatische mestkever-postbode in de hoofdrol, wiens mestballetje je in pinball-stijl door een zonnig eiland heen en weer schiet. Ik moet het spel maar eens 100%-en bedenk ik me nu! Oh, en als eervolle vermelding moet ik toch nog Tangle Tower noemen, wat ook echt een underrated spel is.

Neslihans meest tegenvallende recensie

Hoewel ik wel een aantal games heb mogen recenseren die tegenvielen, waren dat meestal wel spelletjes waarvan ik al wist dat ze niet al te best zouden zijn. Met Don’t Knock Twice was dat anders. Dit horrorspel was een van de eerste spelletjes die ik mocht recenseren en volgens mij was het nog niet helemaal bij me opgekomen dat spellen ook heel erg niet goed kunnen zijn. Dus ja, ik denk dat Don’t Knock Twice het minst enge horrorspel is wat ik heb gespeeld en maak er nog steeds soms grapjes over. Gelukkig heb ik het later goed kunnen maken door Resident Evil aan de tand te voelen!

Kitty

Kitty’s vetste recensie

De recensie waar ik denk ik wel het meeste plezier van heb gehad is Tropico 6. Deze game had ik anders waarschijnlijk niet gekocht, óf ik was er eerder mee opgehouden omdat het begin best moeizaam ging. Uiteindelijk heb ik met gemak nog zo’n 60 uur in het spel gestoken, omdat het zo’n leuk spel bleek te zijn!

Kitty’s meest verrassende recensie

Vaak lees ik niet of nauwelijks over wat een game eigenlijk is, voordat ik begin met spelen. Zo sta ik wel vaker voor aangename (en soms onaangename) verrassingen. Een hele aangename verrassing was Aviary Attorney. Wel helemaal mijn genre, maar ik had hem waarschijnlijk helemaal gemist als hij niet als reviewexemplaar was binnengekomen. Wat een hilarische en ook nog eens mooie game!

Kitty’s meest tegenvallende recensie

Er zijn twee games waar ik met zoveel tegenzin aan heb gespeeld, dat ik het me nog kan herinneren. Eén daarvan is Deadly Premonition 2: A Blessing in Disguise. Wat een ongelofelijk saai spel! De verhaallijn was nog best interessant, maar je moest door vreselijk lange, onlogische en saaie quests spelen om daarin verder te komen. Zonde, zonde. Een andere tegenvaller was Fitness Boxing. Ik ben vreselijk lui, en deze game deed helemaal niets om bewegen leuker te maken. Resultaat: met nóg meer tegenzin bewegen.

Mitch

Mitch’ vetste recensie

Twee woorden: Astral Chain. Het was de eerste grote game die ik mocht reviewen en een titel waar ik zelf enorm naar uitkeek. Het mooiste aan dit alles? De game maakte voor mij de hype ook nog waar. Omdat er zoveel gameplay-elementen zijn heb ik echt mijn stinkende best gedaan om dat recht aan te doen met een lange, maar nog steeds lekker flowende recensie. Het was ook echt gaaf om deze recensie op exact dezelfde tijd online te zien komen met (internationale) grootheden als IGN, Kotaku en Gamer.nl.

Mitch’ meest verrassende recensie

A Short Hike heeft mij echt weggeblazen. Ik wist dat dit schattige en korte tussendoortje mij aan zou spreken toen ik de beelden zag, maar dat er dat er ook nog verslavende gameplay en geweldig schrijfwerk in zat, kwam als een zeer aangename verrassing. ‘Een soort mini Breath of the Wild met Animal Crossing-elementen’ vind ik nog steeds de beste manier om dit spelletje te omschrijven. En als die combinatie je niet naar de digitale winkel doet rennen, wat doe je dan nog op deze site?

Mitch’ tegenvallende recensie

Dat is in ieder geval niet één van de vele Warriors-games, want daarvan verwacht ik inmiddels standaard dat ze slecht zijn. Nee, de grootste tegenvaller moet Ary and the Secret of Seasons zijn. Dit leek me echt een heerlijk knus en vrolijk Zelda-lite achtige avontuur, met ook nog eens een vrij originele gimmick. Het spel bleek technisch echter een enorm drama op een dermate grote schaal dat er games (hoi Cyberpunk) voor minder uit de digitale winkels zijn verwijderd. Intense teleurstelling maakte plaats voor intense afkeer en een nieuwe missie: jullie waarschuwen voor dit intense wanproduct en als aangename bonus ook nog even lekker al mijn frustratie van me afschrijven. Graag gedaan.

Martijn

Martijns vetste recensie

Tot nu toe heb ik aan mijn reviewgames wel plezier beleefd. Een échte tegenvaller zat er nog niet bij. Ik vond het erg tof om na al die jaren een nieuwe Crash Bandicoot en Ghosts ’n Goblins te spelen! Beide geen makkelijke games, maar daardoor heb ik er onbewust erg veel tijd ingestoken. Je blijft ze toch spelen, ook al ga je continu af. Daarom Crash Bandicoot 4: It’s About Time en Ghosts ’n Goblins: Resurrection, al gaan er vast nog vele reviews volgen!

Martijns meest verrassende recensie

Een leuke 3D platformgame is altijd welkom, maar we zien ze niet meer zo vaak als vroeger. Ik had nog niet zoveel verwachtingen bij A Hat in Time, maar vond het leuk hem te reviewen! Bleek dat spel een heleboel originele spelconcepten en toffe ideeën in zich te hebben, waardoor ik mij er meer mee vermaakte dan ik aanvankelijk had verwacht. Achteraf had ik deze game best een nog wat hoger eindcijfer mogen geven.

Martijns meest tegenvallende recensie

Ik heb nog geen gebroken of zwaar onvoldoende titels hoeven te recenseren. Voor mij persoonlijk komt Devil May Cry het meest in de buurt van een tegenvaller. Na alle eerdere positieve reacties rondom deze titel kon deze Capcom-klassieker niet minder dan geweldig zijn, toch? Ik kwam totaal niet in het spel! Capcom had alles gelaten zoals het was, waardoor deze game nogal gedateerd aanvoelde. Hoewel ik normaal wel in ben voor een stevige uitdaging, moest ik de game voor deze review op een lagere moeilijkheidsgraad doorspelen. Mijn tijd raakte op en ik wilde echt wel iets meer over het spel kunnen vertellen. Na al mijn frustraties had ik een veel lager cijfer moeten geven.

Patrick

Patricks vetste recensie

Bravely Default was de derde recensie die ik voor N1ntendo mocht doen in 2013. Een nieuwe JRPG-serie van Square Enix was binnen de redactie erg gewild maar ik had het geluk dat deze titel mij werd toegewezen en wat een feest was het. Bravely Default was echt een pareltje. Met het overzetten van de recensie kwam ik er ook achter dat ik bij het schrijven van deze recensie nog niet gehoord had van het fenomeen “schrijven is schrappen”. De recensie is echt mega uitgebreid. Ik kan me haast niet voorstellen dat ik ooit een langere recensie heb geschreven. Bravely Default verdient die lengte echt zeker wel!

Patricks meest verrassende recensie

Met veel tegenzin heb ik dit jaar de review van Persona 5 Strikers opgepakt. Als groot Persona-fan moest ik die titel maar gewoon doen, vonden mijn vriendelijke mederedactieleden. De combinatie met een “Warriors-game”, die menig redactielid afschrikt (of niet Mitch?), kon in mijn ogen niets goeds opleveren. Gelukkig had ik dat echt totaal mis. Even waande ik me helemaal terug in de Persona-5 wereld. En hoewel het perfecte niveau van Persona 5 niet bereikt wordt is Strikers zeker een game die iedereen die Persona 5 heeft uitgespeeld eens zou moeten proberen. Dat ik zoveel plezier zou beleven aan deze game had ik vooraf niet kunnen geloven.

Patricks meest tegenvallende recensie

Het eerste wat hier in me opkomt brengt me terug naar de allereerste review die ik heb gedaan voor N1ntendo. De review van Sonic Lost World op de Nintendo 3DS. De game was niet fantastisch maar voor een Sonic-game in deze tijd ook niet afschuwelijk slecht. Dat was echter niet waarom deze recensie mij het meeste is tegengevallen. Ik kreeg met geen mogelijkheid de eindbaas dood! Op een beurs gaf ik mijn Nintendo 3DS even aan een ander redactielid en die kreeg het binnen een paar minuten voor elkaar….. die schaamte zal ik altijd bij me dragen.