Wat vind jij van de overvloed aan remasters en remakes?

In 2020 vroegen ons wij drie jaar na de Nintendo Switch release al af of het tijdperk van remake en remasters niet een beetje uitmelkerij was. Kitty noemde het terecht de “nostalgische goudkoorts”. Maar de recente release van Metroid Prime Remastered laat heel duidelijk zien dat er zeker gradaties zijn van remasters en laat het zelfs bijna “de brug der verwachtingen” inkorten. Hoe kijkt de redactie nu naar deze overvloed van remasters en remakes?

Robin

Toen Xenoblade Chronicles: Definitive Edition was aangekondigd was ik blij. Eindelijk kon ik deze game waar iedereen het over had spelen. Gezien de Wii-versie van het spel mij niet trok was dit een gouden kans. Hoewel een remake of remaster in sommige gevallen verkeerd kan vallen, vind ik het een geweldige manier om oudere games weer een momentje te geven. Want soms is een game al zo goed, maar heeft het gewoon even een glowup nodig.

Of het nu in HD-2D is of dat het wordt gedaan zoals Xenoblade Chronicles en Metroid Prime. Ik ben bijvoorbeeld benieuwd naar de Baten Kaitos-remasters gezien ik het origineel nooit heb gespeeld (ook al heb ik deze hier wel liggen voor de GameCube). Mocht ik nu nog een remake/remaster kiezen zou ik gaan voor Fire Emblem: Path of Radiance & Radiant Dawn of Golden Sun & Golden Sun: The Lost Age. Beide games waren geweldig in hun tijd, maar hebben zeker een likje verf nodig en wat Quality of Life-elementen. Hopelijk zien we deze games ooit in prachtige HD-glorie.

Evelyne 

Er zijn geweldige opties voor remakes. Denk maar aan Pokémon Heartgold/Soulsilver die destijds op de Nintendo DS uitkwamen. Deze voegden zoveel positieve dingen toe en zagen er oprecht goed uit. Hetzelfde geldt voor Alpha Sapphire en Omega Ruby. Met de toevoeging van het vliegen op mega Latias/Latios, de toevoegingen van de mega Pokémon en de iets aangepaste verhaallijn voelden de spellen als nieuw.

Echter waren Pokémon Brilliant Diamond en Shining Pearl een grote tegenvaller. De optie om met jouw Pokémon te lopen werd toegevoegd en de underground kreeg een nieuw jasje, maar zo nieuw voelde het niet. Het feit dat jij een schattig chibi poppetje was en dat jouw Rayquaza achter je vloog in de grootte van een tuinslang was gewoon niet mooi. Het hele verhaal bleef hetzelfde en er werd niks aangepast of toegevoegd, en daarbij… zoveel mooier was de stijl ook niet. Waar is een mega of dynamax Empoleon? Of een megavorm van Giratina? De echte stijl van de remake had de stijl van Pokémon Legends Arceus moeten zijn. In een bepaalde vorm is dat ook een remake van Diamond en Pearl. Er blijft kritiek op hoe leeg en lelijk de omgevingen in Pokémon Legends Arceus zijn, maar de ervaring maakt het het waard. Het openwereldgevoel was fantastisch, de alpha Pokémon waren episch, er waren nieuwe vormen van Palkia en Dialga én je kan je Pokémon uit de bal laten, waardoor deze je volgt in een goede verhouding! Kortom: remakes kunnen echt positief zijn als er daadwerkelijk een verschil is met hun voorganger en het niet precies hetzelfde is. De remake waar ik nog op wacht is Pokémon Mystery Dungeon: Explorers of Time.

Kitty

Met remasters heb ik hoe dan ook weinig. Of misschien steeds minder? Waar ik in eerste instantie bij de aankondiging blij ben om mijn jeugdherinneringen terug te zien, kom ik er tijdens het spelen meestal al snel achter dat het spel de tand des tijds niet zo best heeft doorstaan. Eigenlijk verpest het dan eerder de nostalgie dan dat ik er blij mee ben. Een goede remaster kan ik nog steeds wel waarderen. Eentje waar een hoop quality of life-verbeteringen zijn doorgevoerd, waardoor het gewoon hartstikke speelbaar blijft. Desondanks is mijn enthousiasme in remasters/remakes over het algemeen tanende. Ik zie liever games terug op dingen als NSO+. Maar misschien is dat ook omdat er nog maar heel weinig games over zijn die nog niet geremaked en geremasterd zijn.

Rik

Ik heb mij nooit volledig in het “Remasters zijn stom-kamp” begeven. Ja, als één van die vijf Wii U-eigenaren vreesde ik in de beginjaren van de Switch ook of er niet te veel remasters/ports werden uitgegeven. Maar ook ik zag in dat er een enorme markt van Switch-eigenaren was die de 1st party games op de Wii U nooit gespeeld hadden. Daarbij waren de Switch-extraatjes zoals Bowsers Fury stiekem best leuke toevoegingen… alleen niet genoeg reden voor mij om de games nog een keer in huis te halen. De balans tussen remasters en gloednieuwe titels is wat mij betreft nooit verloren gegaan op de Switch, dus uiteindelijk ben ik er stiekem best blij mee. Hadden wij Hyrule Warriors: Age of Calamity bijvoorbeeld wel gehad als de Switch-Remaster van het origineel niet had laten zien dat er best een markt voor was? Fratsen die we bij de concurrentie zien, waar je nóg eens €70,- mag neerleggen voor nauwelijks aangepaste games van twee jaar oud, gaan me wel te ver. Maar ook daar ben je zelf bij: koop die titels gewoon niet als je het origineel al hebt. Nieuwkomers genieten er vast wel van.

Er is overigens een categorie games waar ik zelfs sta te springen om een goede remaster. Klassiekers die vanwege hun inmiddels obscure originele console of verouderde mechanics, visuals of UI niet meer zo goed speelbaar zijn. In zo’n geval kan een remaster zelfs de uitgelezen kans zijn om de games te behouden voor het nageslacht. En laten we eerlijk zijn: we hebben allemaal wel wat games gemist die we – na de sluiting van de 3DS en Wii U eShop – straks niet meer makkelijk kunnen spelen. Laat de remasters van Kid Icarus, Xenoblade Chronicles X, Professor Layton Vs. Phoenix Wright en het originele Bravely Default dus maar komen!

Martijn

Veel van de vooraanstaande Nintendo-games en andere systeem-favorieten heb ik gekocht toen ze nieuw waren. Vaak zit ik dus niet zo te wachten op remasters en zie liever nieuwe games verschijnen. Toch snap ik de aantrekkingskracht. Meestal zijn het games die zichzelf bewezen hebben en waarmee je dus een gegarandeerde toptitel in huis haalt. Niet iedereen heeft de systemen of spellen van toen nog in huis, al verkoop ik zelf zelden iets.

Als een remaster of remake goed wordt uitgevoerd, dan kan ik er nog best enthousiast van worden (zoals nu met Metroid Prime). Let op: de nadruk ligt wel op een goede uitvoering! Iets extra’s wordt zeer op prijs gesteld en bij remasters zie ik graag een duidelijke audiovisuele verbetering. Noemen ze het een remaster of remake, zorg er dan ook voor dat het duidelijk om een verbeterde uitgave gaat! Anders is het slechts een heruitgave.

Crash Bandicoot en Spyro the Dragon waren series waarbij verschillende ontwikkelaars al jarenlang de weg kwijt waren. Door de remakes van de oorspronkelijke games wisten de makers weer wat de klassiekers zo goed maakte. Sindsdien staan beide reeksen weer redelijk stabiel op de rails, spelen en ogen ze beter dan ooit tevoren. Het kán een uitgebluste of ontspoorde serie weer op de kaart zetten. Soms is het ook gewoon tof om een oude klassieker terug als nieuw te ervaren. Games verdienen soms best nieuwe tijd in de schijnwerpers.

Bij de meeste Nintendo-games zie ik liever een vervolg dan een remaster of remake. Ik zie liefst een remaster als het een spel of serie kan herintroduceren of als er een duidelijke meerwaarde is. F-Zero, StarFox en Kid Icarus kunnen wel een goede herintroductie gebruiken. Nu dat vervolg weer in volledige stilte is gehuld: een volledige remake van Beyond Good & Evil graag! Kennen we Viewtiful Joe nog? Skies of Arcadia schijnt goed te zijn, maar ik kwam er wegens veroudering niet echt meer in. Veel N64- en Playstation 1-games hebben dat ook. Er zijn altijd wel oude titels die je graag (weer) eens als nieuw wilt ervaren, maar wat intussen niet meer gaat. Dan heeft een remake of remaster best bestaansrecht. Nu zijn er echter zoveel remasters, die vaak niet veel verder gaan dan een snelle heruitgave. Dan toch liever iets nieuws!

In de recente Koopa Café aflevering hadden we genoeg te vertellen over Remakes en Remasters.

En nu zijn we benieuwd welke remakes/remaster zijn voor jou nu goede voorbeelden? Welke game hoort van jou een remake of remaster te krijgen? Laat het ons weten in de comments!