Redactieklassiekers: Sonic Colours

Sonic Colours kent een speciaal plekje in mijn hart. Het spel, dat in 2010 verscheen voor de Nintendo Wii, was de start van een nieuw begin. De blauwe egel kreeg een spel dat de 2D momentum gameplay wist te vertalen naar een 3D omgeving. Zeven lange jaren zijn inmiddels verstreken, maar het complete verhaal staat me nog bij als de dag van gister.

Het is mei 2010. De aankondiging van Sonic Colours wordt vrij matig ontvangen. Een teaser trailer van 24 seconden laat Sonic, Tails en de mysterieuze Wisps zien. Er was nog nauwelijks informatie over de gameplay bekend, maar het internet stond klaar om het spel aan de grond te nagelen. ”Waarom zou deze 3D Sonic-game wel opeens goed zijn?,” zo klonk het. Verbazingwekkend was de situatie niet. De laatste paar 3D Sonic-spellen werden niet met open armen ontvangen en daarbij gooide SEGA het roer elke keer om.

Het grote debacle, beter bekend als Sonic the Hedgehog 2006, was destijds nog niet zo lang geleden gebeurd. Persoonlijk had deze game, plus Sonic and the Secret Rings, ervoor gezorgd dat ik tijdelijk op de egel was uitgekeken. Het was de reden waarom ik in de eerste instantie een Xbox 360 in huis had gehaald en kwam gewoon bedrogen uit. Het betekent niet dat niet heb geprobeerd om Sonic weer een plekje te geven. Het tamelijk interessante Sonic Unleashed viel op zijn minst te verdragen. Nou ja, op de Nintendo Wii tenminste. Daar was de versie zodanig anders van zijn grotere broers dat we een betere game kregen. Begrijp me niet verkeerd, het was niet geweldig, maar er zat goede variatie in.

In mijn persoonlijke optiek trok de stijl van Sonic Colours mij het meeste aan. De insteek leek vrolijker en aangenamer dan de laatste paar spellen, wat voor mij het belangrijkste was. De verandering in stijl werd duidelijk toen ik de gameplay zag van E3 2010. SEGA’s insteek was het brengen van 2D gameplay-elementen naar een 3D Sonic-spel. De levels van de Tropical Resort-wereld kenden meerdere lagen, power-ups om het te ontdekken te bemoedigen en een focus op momentum die ik al in tijden niet had gezien. Ik bleef de gameplay meerdere malen achter elkaar bekijken, simpelweg zodat ik alles tot me kon nemen.

Het duurde niet lang voordat ik zelf met dit spel aan de slag mocht. Tijdens de Post-E3 evenementen en Gamescom, kreeg ik een Wii Remote en Nunchuk in mijn handen gedrukt om het spel te ervaren. Het resultaat loog er niet om. Ik wilde de demo blijven spelen zodat ik paden kon ontdekken, en kon zien hoe de levels voltooid konden worden. Collega’s moesten me van de demopods slaan om eindelijk eens wat anders te gaan doen. Toch bleef ik naar de demo terugkeren om een beter idee te krijgen wat ik van het daadwerkelijke spel kon verwachten. Voor de eerste keer in tijden was ik enthousiast voor een Sonic-avontuur.

Sonic Colours verscheen uiteindelijk in november 2010. Nu zal het je niet geheel verbazen, maar de game lag volledig binnen mijn verwachtingen. Het begint met het meest vermakelijke verhaal ooit geperst in een Sonic game. Dr. Eggman heeft besloten om een intergalactisch pretpark te bouwen om sorry te zeggen voor zijn daden. Natuurlijk gevolgen Sonic en Tails hier helemaal niks van en gaan op onderzoek uit. Het ziet ze reizen naar verscheidene planeten om het doel te achterhalen. Gelukkig staat het duo niet alleen, gezien ze worden geholpen door een alien-ras genaamd de Wisps. Deze vrolijke fluiters geven Sonic speciale krachten waarmee hij in de grond kan boren, met een raket de lucht in kan gaan of aan muren kan kleven in een speciale bal vorm.

De focus van Sonic Colours was om naadloos te wisselen tussen 2D- en 3D-platforming gameplay. Hierdoor was het gehalte aan pure third-person perspective racen vervangen door secties die puur oplettendheid van je vragen. In 3D ga je als het ware van de volgende sectie van een puzzel met rails, boosten en gerichte Homing Attacks op vijanden. Daarnaast waren er Quick Step en Drift mogelijkheden toegevoegd om het gedeelte echt sfeer te geven. De ware sterren waren echter de 2D secties, waarmee je Sonic’s 3D moves op een nieuwe manier kon inzetten. De Homing Attack en Wisp krachten waren bijzonder belangrijk hier, plus een nieuwe Double Jump die zijn debuut maakte in dit spel. Alles klopte er aan.

Wat nog meer hielp waren de locaties die je bezocht en hoe ze werden weergegeven. Eerder in het artikel had ik het over Tropical Resort en deze laat een uiterst sterke indruk achter. Het zijn levels gevuld aangename ritten, hotels, tiki standbeelden en bovenal strakke kleuren. Ongeacht dat deze game op de Nintendo Wii draait, is het nog steeds een strakke stijl zeven jaar later. Daarnaast klinkt de soundtrack als het oude vertrouwde SEGA. Het roept gedachten op van Super Monkey Ball en Billy Hatcher, games die tegenwoordig volledig vergeten zijn bij het bedrijf. Zoek eens de muziek op van Sweet Mountain en je weet dan precies waar ik het over heb.

Zelfs nu, vele jaren later, is Sonic Colours mijn favoriete game van onze blauwe vriend. De levels zijn uiterst aangenaam en de controls pak je mateloos op zonder enige moeite. De focus op momentum heeft Sonic nog een paar redelijke games opgeleverd. Sonic Generations en Lost World laten zien dat SEGA daadwerkelijk dingen meeneemt voor hun vorige titels. Nu dat Sonic Forces uit is echter, wil ik het bedrijf nog maar eens laten weten: ik zou blij worden van een remake of zelfs een vervolg van het spel. De visuals waren al mooi op de Wii, dus het zou nog meer stralen op iets zoals de Nintendo Switch. Misschien is het niet realistisch, maar de directie waar Sonic nu heen gaat, kleurt mij niet.