Pokémon TCG Pocket is een verslavende valkuil – en ik trapte erin

Pokémon TCG Pocket kun je officieel niet in Nederland downloaden, maar dat hield mij niet tegen. Als iemand die altijd al interesse had in de Pokémon TCG, sprak deze snellere mobiele versie mij wel aan. Na twee maanden spelen heb ik echter de knoop doorgehakt: ik stop. Niet omdat het spel slecht is, niet omdat ik niet van Pokémon hou, maar vanwege de gacha-mechanieken en de psychologische trucs die eraan verbonden zijn. 

Het begon onschuldig genoeg. Het openen van een paar digitale booster packs voelde spannend en leuk, alsof ik weer 9 jaar oud was in een drukke speelgoedwinkel. Het geritsel en gekraak van een pakje ruilkaarten openen, is levensecht nagemaakt. Al snel kreeg ik de eerste goede pulls en verdomme, wat glimt die Charizard toch mooi. Het spel overspoelt je de eerste uren met pakjes. Bewust natuurlijk, om je naar binnen te lokken.

De dagen erna ging het steeds trager en na een maand kreeg ik vooral dubbele kaarten in een pakje. Inmiddels had ik ook aardig wat Pokémon-gevechten gewonnen, maar vocht ik vooral tegen hetzelfde handjevol decks die de metagame domineerden. Kortom, het plezier verdween uit het spel, maar toch bleef ik de app openen. Waarom eigenlijk?

Het stemmetje in je hoofd

Ik ben niet gewend aan gacha-games. Mario Kart Tour was een uitzondering, maar zelfs dat voelde minder als drugs dan Pokémon TCG Pocket. Bij elke login waren er notificaties: “Claim je beloning, speel een potje. Als je dat nu niet doet, mis je iets.” En die gedachtengang begon steeds normaler te worden, tot ik het niet eens meer doorhad. Het dagelijks openen van de app was een automatisme geworden. Precies zoals de aandeelhouders van Pokémon, Creatures Inc. en DeNa het graag zien.

Ik merkte dat ik de ene pack na de andere opende, terwijl ik wist dat ik toch weer alleen duplicaten zou krijgen. En dan nog één pack. En dan nog even een missie doen voor een promokaart. Voor ik het wist waren er vijftien minuten voorbij en moest ik me haasten om de trein te halen. Dat moment van helderheid was alles wat ik nodig had: hier stop ik lekker mee.

Het gekke is dat ik niet eens veel tijd in het spel heb gestoken. Sinds de lancering speelde ik gemiddeld twintig minuten per dag, in totaal zo’n vijfentwintig uur. Ik heb geen cent uitgegeven en kon prima meekomen als free-to-play speler. Maar het is te makkelijk om de app te openen op de telefoon die je toch altijd al bij je in de buurt hebt. En de vele, minuscule beloningssystemen en notificaties motiveren je om dat te blijven doen. 

De rode lijn

Voor veel mensen is een spel als dit onschuldig vermaak. Een snelle dagelijkse beloning, een paar potjes tussendoor, en klaar. Maar voor mij voelde het na een tijdje alsof ik werkte voor het spel, in plaats van dat het spel voor mij werkte. En dat is mijn rode lijn. Zodra ik merk dat ik compulsief een app check in plaats van dat ik er bewust voor kies, weet ik dat het tijd is om te stoppen. Cold turkey, alles leegmaken, en nooit meer terugkijken

Dus dat is wat ik deed. Ik heb al mijn zandlopers en tickets in één keer uitgegeven, alle resources geleegd, en toen de app verwijderd. Geen openstaande beloningen meer, geen reden om terug te keren. En dat voelt lekker. Bevrijdend.

Eindeloze games mogen dan aan populariteit winnen: ik laat ze voortaan weer lekker aan me voorbij gaan.