Gastartikel: Welkom terug, Xenoblade Chronicles X!

Xenoblade Chronicles… you love it or you hate it. Sommige lezers hebben hun buik al jarenlang vol van de vele aandacht die deze JRPG-reeks krijgt, maar andere lezers [die met smaak, red.] zijn dolenthousiast. Zo ook community-lid Selan, die na de aankondiging van Xenoblade Chronicles X: Definitive Edition zijn vreugde met alle lezers van N1-UP wilde delen. Dankjewel Selan!

Fans van het bedrijf van de besnorde loodgieter waren het erover eens. Afgelopen week was hét moment voor de onthulling van de Nintendo Switch-opvolger, maar voor Nintendo was het een willekeurige dinsdag waar ze vriend en vijand verraste met een aankondiging die niemand zag aankomen. Een Switch-versie van een van de beste Wii U-games: Xenoblade Chronicles X: Definitive Edition. Nintendo is nog niet klaar met de Switch, en laat hiermee ook zien dat ze nog wat voor ons in petto hebben voor 2025. Maar wat maakt deze game zo tof? Waarom is dit nieuwswaardig? En nog belangrijker – wat is de reden om deze game (nogmaals) te spelen?

Voor wie de laatste pak hem beet vijftien jaar onder een steen heeft geleefd; de Xenoblade-franchise is een van Nintendo’s meest gewaardeerde gamereeksen waar fans halsreikend naar uitkijken. Ja, de ontwikkelaars van Monolith Soft hebben absoluut niet stilgezeten en weten keer op keer gigantische spelwerelden met een epische schaal neer te zetten in relatief korte tijd. De grote doorbraak begon met Xenoblade voor de Nintendo Wii (dat in 2011 als Xenoblade Chronicles uitkwam in Europa) en werd al snel gezien als een van de beste Wii-games. Niet alleen omdat dit een game was die de hardware tot het uiterste dreef (want serieus, niemand dacht dat het mogelijk was om een game met zo’n grote open wereld op een Wii te kunnen laten draaien), maar ook doordat het een frisse, nieuwe wind liet waaien door het wat ouderwetse subgenre van de Japanse Role-Playing Game (JRPG). Xenoblade liet zien dat er nog steeds potentie was voor dit soort spellen en heeft daarmee in één klap een achterban gecreëerd die sindsdien alleen maar gegroeid is.

Van JRPG naar…open world?

Het is dan ook niet vreemd dat fans na het eerste overweldigende succes met spanning zaten te wachten op wat deze studio kon produceren op Nintendo’s eerste echte HD console. En de allereerste trailer van Xenoblade Chronicles X voor Wii U stelde dan ook niet teleur. Een paar jaar later konden we aan de slag met deze gewilde titel, maar deze game verdeelde de fanbase toch wel in twee kampen. Zij die afhaakten omdat het te veel afweek van het vorige deel, en zij die het omarmden en het als een van de beste Wii U-games zien (en stiekem zelfs als de beste Open World-game). Maar wat maakt deze game nu juist zo speciaal?

Allereerst is het verstandig om met andere verwachtingen deze game in te gaan en ‘XCX’ niet te vergelijken met de ‘mainline’ Xenoblade-games. Ja, ze delen dezelfde titel (Xenoblade), maar in plaats van een vervolg (die kwam pas in 2017 op de Nintendo Switch), is dit deel het beste te zien als een creatief uitstapje in hetzelfde game-universum. Zie het als de ‘Majora’s Mask’ van de Xenoblade-franchise. Een ander concept en andere manier van de basisformule, maar wel iets wat sterk uitpakt.

Dit zag ik in 2015 niet en dat was ook de ‘fout’ die ik destijds maakte. Heel eerlijk, in het begin klikte Xenoblade Chronicles X voor mij niet echt omdat ik te veel aan Xenoblade Chronicles 1 gewend was. Mijn verwachting was weer een episch verhaal, diepgaande karakterontwikkelingen en persoonlijkheden, en een constante progressie naar nieuwe werelddelen. Na 20 uur legde ik de game neer, om het een maand of twee later weer opnieuw te proberen. En toen klikte het – ik keek naar wat de game wel doet in plaats van wat het niet is, en toen ging de wereld van Mira voor mij open.

Ready to explore?

Nee, X is een aparte, ander soort game dan Xenoblade 1, 2 en 3. Deze game wil namelijk iets anders doen dan een groot narratief aan de speler bieden. Dat wil niet zeggen dat er geen verhaal is (dat is er wel, maar lang niet zo groot en uitgebreid als in de andere drie games). In plaats daarvan neemt X je mee in een wat meer holistisch verhaal. Exploratie en ontdekking staan centraal in deze game, in alles wat je doet. X is op dit punt de voorloper van The Legend of Zelda: Breath of the Wild. Je ziet dan ook heel veel beginelementen van Breath of the Wild  terug in XCX, zoals een naadloze wereld met verschillende omgevingen en ecosystemen, bomvol schatten en mysterieuze plekken. Dit is ook logisch, want na XCX hielp Monolith Soft het Zelda-team mee met het ontwikkelen en uitwerken van de steengoede open wereld in de lanceertitel voor de Nintendo Switch in 2017.

Planeet Mira, de open wereld in XCX, is magisch. Het leeft. Het ademt. Het straalt zo veel charme uit en nodigt de speler constant uit om op ontdekkingsreis te gaan. De kern gameplay loop is stiekem heel simpel. Na een korte introductie waarin jij je eigen personage mag maken, word je geïntroduceerd in de hub-omgeving waar je veel tijd zal doorbrengen: New Los Angeles (NLA). NLA is eigenlijk de basisomgeving waarin jij je voorbereidingen treft voor jezelf en je bondgenoten, je uitrusting en vaardigheden bepaalt en vervolgens quests aanneemt. En die quests zijn eigenlijk een enorm groot excuus met maar één doel: de wereld ontdekken. Na het voltooien van deze missies keer je terug naar NLA en daar begint de cyclus opnieuw. Er zijn echt een enorm aantal quests en sommige daarvan geven heel veel achtergrondinformatie over de wereld en lore van Xenoblade Chronicles X. En als je sommige quest-lijnen helemaal voltooid, dan word je beloond met de bekende heart-to-hearts: unieke verhalen die je meenemen in de achtergrond en motivatie van de vele personages die je tegenkomt.

Deze gameplay loop brengt je constant op verschillende plekken en locaties. Ik had op heel veel momenten echt een Metroid Prime-vibe – de flora en fauna die je hier tegenkomt zijn wat mij betreft net zo goed. Maar vergis je niet! Mira is geen dierentuin waar je op een zaterdagmiddag naar toe gaat. Integendeel; de wereld leeft, heeft haar eigen ecosysteem en is gevaarlijk. Gigantische monsters (ja, écht gigantisch) kunnen je zomaar aanvallen omdat je hun territorium betreedt. Andere monsters reizen rond in een groep, terwijl sommige monsters juist eenzaam de wereld doortrekken op zoek naar hun volgende prooi. Tegelijkertijd manoeuvreer jij je als speler door deze vreemde, buitenaardse, maar prachtige wereld op zoek naar verborgen schatten, geheime locaties en adembenemende uitzichten. Veel spelwerelden nemen je mee naar een fantasielocatie, maar weinig games dompelen je zo sterk onder dat de sfeer en gevoel van isolatie van een onbekende, buitenaardse wereld ervan af druipt.

Perfectie? Of toch niet?

Is deze game dan perfect? Zeker niet. De MMO-achtige gameplay zal wellicht wat repetitief aanvoelen voor sommigen (ondanks de gigantische hoeveelheid aan combat-mogelijkheden zoals vaardigheden, speciale aanvallen, wapens en zo veel meer), en het feit dat er zo veel te doen is, kan het allemaal wat overweldigend aanvoelen. Als je op zoek bent naar een lineaire ervaring en duidelijk verhaal, dan zit je hier helaas op de verkeerde plek. De ene quest is leuker dan de andere, zo zitten er genoeg basale fetch-quests en ‘kill x number of monsters’-quests in. De muziek is – in tegenstelling tot de genummerde versies in de franchise – een hit or a miss. Er zitten steengoede tracks tussen (Sylvalum, Theme X, Uncontrollable, Mono X), maar er zitten ook tracks tussen waarvan je je afvraagt wie überhaupt die muziekkeuze heeft goedgekeurd (hallo NLA). Tracks met veel teksten en rap passen toch nét niet helemaal bij de sfeer die de game wil neerzetten. Helaas. Op de Wii U was de kleine tekst ook heel lastig te lezen (wat extra stoorde door de gigantische hoeveelheid aan informatie die de game wil overbrengen). Laten we hopen dat dit soort dingen aangepast worden in de Definitive Edition glow-up die de game krijgt. Als we kijken naar de verbeteringen in Xenoblade Chronicles: Definitive Edition op de Switch, zou dat wel goed moeten komen.

“Well, here we are. Not too shabby, huh?”

Deze game is magisch. Het gevoel van avontuur is werkelijk immens. Zien is geloven. De echte ervaring van XCX is het ontdekken van de wereld – en dan liet ik het gaafste onderdeel zelfs nog buiten beschouwing. Na een flink aantal uur krijg je jouw eigen vliegende Mech, en daarmee de mogelijkheid om de volledige wereld te ontdekken. Subliem.

Pure fantasie is op zijn best wanneer het oprecht zijn publiek wil transporteren naar een plek die zo anders is en tegelijkertijd onmiddellijk herkenbaar is. Om dat te doen, moet een game op een bepaalde manier geloven in de magie die het probeert te verkopen. Xenoblade Chronicles X gelooft hier absoluut in, en is daardoor des te beter. Ik kan niet wachten tot 20 maart 2025. Ga jij ook het avontuur aan?

Ben jij net zo enthousiast over de aankondiging van Xenoblade Chronicles X: Definitive Edition als Selan? Deel dan jouw favoriete XCX-herinnering in de comments!