De nostalgie van Pokémon Legends: Arceus | Soundtrack Sunday

Ah, nostalgie. Het verlangen naar het verleden, naar je kindertijd. Pokémon Legends: Arceus is nog geen drie jaar oud, maar gek genoeg roept die game dat gevoel nu al bij me op. Maar waarom is dat eigenlijk? Welkom bij Soundtrack Sunday. 

‘Nostalgie’ is een woord dat bestaat uit de Griekse woorden ‘nóstos’ (terugkeer) en ‘álgos’ (pijn). Terugkeerpijn. Het woord is ooit bedacht als de wetenschappelijke naam voor heimwee – het verlangen naar thuis.

Anders dan alle andere spellen
Pokémon Legends: Arceus was een terugkeer naar Sinnoh, de regio van Pokémon Diamond & Pearl uit 2007, toen het nog onder de naam ‘Hisui’ ging. Pokémon daar waren wild – ze deinsden er niet voor terug om jou, als trainer, ook aan te vallen. Relaties tussen mens en Pokémon waren er dan ook nauwelijks. Maar jij, als trainer uit de verre toekomst, ging daar verandering in brengen.

Het was voor het eerst sinds 1996 dat het oh zo standvastige Game Freak van haar vertrouwde formule afstapte. Niet langer werkte je afgebakende routes af: je trok door grootse, Monster Hunter-achtige landschappen. Deze landschappen waren gevaarlijk. Niet alleen waren ze moeilijk te trotseren, maar ook waren de Pokémon wilder dan ooit. Zeker die gigantische Alpha-beesten. Het is een reden dat velen in het veilige Jubilife Village bleven. Of de zakmonsters zelfs schuwden.

Pokémon Legends: Arceus speelde zo anders dan de andere Pokémon-spellen. Het was bijna een soort Breath of the Wild-lite. Maar dat niet alleen: fans, die zich jaren in de steek gelaten voelden, hadden eindelijk weer iets om écht van te houden. Want waar Game Freak steeds games voor tienjarigen bleef maken, was daar – terwijl velen van ons al ver in de twintig, dertig of zelfs veertig zijn – ineens een game die ons Pokémon weer voor het eerst liet ervaren.

Toch voelt het thema van Jubilife Village niet als een nieuwe ervaring, maar als thuiskomen.

Thuiskomen

De term ‘nostalgie’ kwam in de 19e eeuw via Frankrijk ons land binnen, maar werd populair ten tijde van de Industriële Revolutie. Toen de wereld in korte tijd verstedelijkte en bevolkt werd door grote fabrieken, stoommachines en andere innovaties. Toen zag men het niet langer als een verlangen naar thuis: men wilde weer terug naar die groene, rustieke wereld van weleer.

Het is dit gevoel, dat Game Freak fantastisch terug laat komen in Legends Arceus. Jubilife Village is een rustig dorpje, ver voor de moderne Pokémon-wereld die we kennen. Het is nog niet aangetast door die moderne gekkigheden. Tegelijkertijd maak je gebruik van de allereerste, nog ietwat krakkemikkige Pokéball. Stel je de eerste Pokédex samen – compleet met persoonlijke aantekeningen van de lokale professor.

Maar hoe verder je komt, hoe meer Jubilife Village gaat aanvoelen als thuiskomen. Net als dat hoe verder je komt, hoe meer die ruige wereld gaat aanvoelen als het Sinnoh dat je gewend bent. Het is niet voor niets dat er drie versies van het themanummer van Jubilife Village zijn (met eigen versies voor als je in een gebouw bent), waarvan de laatste pas op het einde van de game speelt en als een soort ode aan Diamond & Pearl aanvoelt. De game die je al zo goed kent van vroeger.

Pokémon Legends: Arceus is nog maar drie jaar oud, maar voelt nu al nostalgisch aan. Eigenlijk is dat zo gek nog niet. Uiteindelijk gaat nostalgie verder dan alleen het verlangen naar vroeger. Het gaat om die specifieke herinnering van toen je kind of jongvolwassen was nog eens te kunnen ervaren, alsof je hem nooit beleefd had. En met Pokémon Legends: Arceus liet Game Freak ons eindelijk allemaal weer eens Pokémon voor de eerste keer herbeleven.