De laatste adem van The Legend of Zelda: Breath of the Wild

Het verschijnen van een nieuwe The Legend of Zelda blijft voor velen een mijlpaal in videogame-geschiedenis én we hebben geluk. Na een lange periode van wachten en begrijpelijk ongeduld, staat de volgende Zelda-titel intussen voor de deur! Zoals gebruikelijk zijn de verwachtingen torenhoog. Nog enkele nachtjes slapen en we zien waar Eiji Aonuma en zijn team de afgelopen jaren aan hebben gewerkt. The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom had één van de langste ontwikkelperiodes tussen twee hoofddelen, dus dat belooft heel wat. Bovendien is het een directe opvolger, wat in de Zelda-serie ook niet altijd vanzelfsprekend is. Laten we dus nog eens terugkijken naar de voorganger, The Legend of Zelda: Breath of the Wild.

Na 2015 ging er niet zoveel bijzonders meer gebeuren op de Wii U. Eerder hadden games als Super Smash Bros. en Mario Kart 8 voor een lichte opleving gezorgd. Splatoon en Super Mario Maker waren hits, zelfs op dit systeem. Hoewel ik de Wii U best tof vond, was het einde daarvan bevestigd zodra Nintendo over een opvolger sprak. Er was echter nog één grote game voor het systeem in ontwikkeling. Deze Zelda-titel was al lange tijd in de maak en het enige lichtpuntje in de duisternis.

Tijd voor iets nieuws

Eerder had The Legend of Zelda: Skyward Sword (2011) laten zien dat de serie wel een nieuwe impuls kon gebruiken. Het was een erg lineaire titel, die zowel vernieuwde als de laatste koek van de oude formule opmaakte. Het spel had een creatieve stijl, een aantal geweldige dungeons en er was een aandoenlijke chemie tussen Link en Zelda. Toch wist deze game mijn aandacht niet goed vast te houden, vooral in het begin. Dit lag niet aan de vaak bekritiseerde motion controls, waar ik zelf niet zoveel moeite mee had. Het was meer iets met de sfeer, het spelverloop of de manier waarop deze game steeds je handje probeerde vast te houden. Laat het mij liever zelf ontdekken!

The Legend of Zelda: Breath of the Wild beloofde iets heel nieuws te worden. Het geweldige Ocarina of Time was sinds 1998 als uitgangspunt voor vrijwel alle hoofdtitels in de serie gebruikt. Zelf had ik de N64 echter gemist en zie Ocarina of Time daardoor niet als de ultieme of onmisbare opzet voor Zelda-games. Het was verrassend dat Nintendo voor Breath of the Wild voornamelijk The Legend of Zelda (1986) als basisconcept gebruikte. Een goed idee, want de eerdere opzet was intussen wat voorspelbaar geworden. Nu werd het een grote open wereld, waarin je alles dat je ziet ook echt kunt bezoeken. Het ontdekken en verkennen van gebieden stond daarmee terug centraal. 

Het was een gouden greep van Nintendo om Breath of the Wild nog even uit te stellen, zelfs na al dat eerdere wachten. Daarmee had de Nintendo Switch een sterke lanceer-titel, ook om de toon van het nieuwe systeem te zetten. Het spel kwam echter ook gewoon naar de Wii U. Het ontving vele hoge waarderingen, is één van de populairste games in de serie en de best verkochte Zelda-titel aller tijden. The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom heeft dus hoge verwachtingen om aan te voldoen, al heb ik daar wel vertrouwen in.

Waarheen leidt de weg?

Het is 3 maart 2017. Tijd om de nieuwe Nintendo Switch af te halen in de winkel, mét The Legend of Zelda: Breath of the Wild erbij. Weg met die doos en verpakkingen! Aan deze game de eer om mijn Nintendo Switch in te wijden. “Open your eyes… Wake up, Link!” zegt een stem. Zelda! Ik ontvang de in-game variant van de Nintendo Switch, in vorm van de Sheikah Slate. Al snel gaat de deur open en loopt Link de natuur van Hyrule in. Een indrukwekkend uitzicht met een kort titelscherm. Geen langdradige introducties of tutorials. Het spel is begonnen, dus ga maar ontdekken hoe alles werkt of waar je naartoe wilt. Een verademing! Aanvankelijk wel binnen de afgebakende omgeving van The Great Plateau natuurlijk, maar voor die eerste stappen is dat een goede start. Fijne soepele besturing trouwens, zeker nu ik ook kan springen, klimmen en nog veel meer.

Waar nu heen? Ik kan eigenlijk overal heen lopen, maar volg het pad omlaag. Daar maak ik een praatje met de oude man, die een beetje zit te ontspannen bij zijn vuur. Ik vind een bijl en later een roestig zwaard, maar heb nog wat moeite er vijanden mee te verslaan. Zelda wijst me naar een specifiek punt op de kaart, waar vervolgens een enorme toren uit de grond schiet! Bij het beklimmen van die toren merk ik het ineens. Die muziek! Dat uitzicht! Die enorme wereld! Meteen verslingerd aan Breath of the Wild, was ik vastbesloten alles te verkennen, ontdekken en vinden. Al snel was het mijn favoriete deel in de serie, kort daarop gevolgd door The Wind Waker.

Het enorme Hyrule

Gaandeweg krijg ik steeds meer krachten om mee te experimenteren. Vaak zijn er meerdere oplossingen voor een probleem, een puzzel of manieren om met vijanden af te rekenen. Creatief denken en oplossingen bedenken zijn een belangrijk onderdeel van de gameplay. Eenmaal afgedaald van The Great Plateau kun je meteen naar Hyrule Castle lopen, maar de kans dat je dat overleeft is miniem. Link moet eerst sterker worden, met meer energie, stamina en krachtigere wapens. Daardoor duurt het spel ook zo lang als je wilt: ga ik al redelijk snel de strijd tegen Calamity Ganon aan of wil ik eerst alles compleet hebben? Ik koos voor het laatste, inclusief alles verzamelen, veroveren en ontdekken.

Ik heb Breath of the Wild dat eerste jaar van de Nintendo Switch bijna onafgebroken gespeeld. Zelfs Super Mario Odyssey moest even wachten, omdat ik nog door Hyrule struinde. Toen de Master Mode beschikbaar werd begon ik aan mijn tweede run. Ik wilde deze game natuurlijk wel op het hoogste niveau voltooien. Tweemaal ben ik dus vroegtijdig afgehaakt, expres vlak voor het einde. Als ik het einde eenmaal gezien heb, is de behoefte om terug te keren naar een game veel kleiner. Intussen was bekendgemaakt dat er een opvolger op komst is. Begin dit jaar was het dus de derde keer dat ik aan mijn grote ronde door Hyrule begon, wederom in Master Mode. Dat maakt het spel aanzienlijk moeilijker, zeker als bijna alle vijanden zijn vervangen door sterkere varianten. Het krioelt nu van de normaal zeldzame gouden en zilveren monsters, al leer je daardoor steeds beter te vechten. Er is echter één verschil: deze keer speel ik het spel definitief uit!

Met Tears of the Kingdom op komst wilde ik nog één keer alles uit Breath of the Wild halen. Daarbij ben ik veel verdwaald en van mijn pad afgeweken, vooral om Korok-seeds te vinden. Alles op die landkaart kan interessant zijn. Van de kleinste struikjes tot de hoogte-ringen van een berg of het verloop van een bepaalde rivier. Zo kun je honderden uren spenderen aan deze game, om alles te verkennen. Regen is daarbij nog de grootste irritatie, omdat je dan niet goed kunt klimmen. Het spel lijkt het er soms om te doen, dat het net gaat stortregenen als je een berg trotseert. Intussen zijn de shrines bijna allemaal gevonden en uitgespeeld. De landkaart is zichtbaar, het Hyrule Compendium is steeds completer, Link herinnert zich alles weer en de Divine Beasts zijn getemd. Pas maar op, Calamity Ganon! Ik ben bijna klaar om met je af te rekenen en mogelijk overmatig sterk. Alleen die Korok-seeds… Dat redt ik vast niet meer voor vrijdag, als The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom verschijnt.

Tears of the Kingdom

Net als in 2017 ga ik komende vrijdag meteen naar de winkel, zodra ik mijn bestelling kan afhalen. Kan haast niet wachten om te zien wat Nintendo met Hyrule heeft gedaan. We weten al dat er meer krachten en creatieve manieren zijn om ze te gebruiken. Dat nodigt nóg meer uit om te experimenteren met wat er allemaal mogelijk is. Er zijn waarschijnlijk meer dan genoeg concepten toegevoegd om de wereld weer verfrissend te laten aanvoelen.

Iedereen heeft vast wel zijn wensen, wat Tears of the Kingdom betreft. Kijkend naar Breath of the Wild hoop ik op een wat voller Hyrule. Zo waren er voorheen weinig locaties waar je eens naar binnen kon gaan, met uitzondering van de shrines. Verwoest was Hyrule al, maar het lijkt in de trailers weer wat in opbouw, met meer dorpjes en personages. Daarnaast zorgen die vliegende eilanden vast ook voor veel vernieuwingen. Eigenlijk verwachtte ik hierdoor meer invloeden van Skyward Sword, al kan dat nog steeds. Het was erg tof geweest als Loftwings op dezelfde manier werden toegevoegd zoals paarden in Breath of the Wild. Dat zit er vast niet in, maar we kunnen wel dingen samenstellen om mee te vliegen, verplaatsen of vechten.

Van het verhaal weten we ook nog bijna niets. Hopelijk weet Nintendo hier te verrassen. Laatst vroeg iemand mij waar Tears of the Kingdom over gaat, maar verder dan “Ganondorf keert terug” kwam ik niet. Dat diegene Ganondorf niet kent hielp niet erg bij mijn uitleg. Breath of the Wild had wat mij betreft voldoende vertelling, inclusief alle cutscenes en herinneringen, maar meer is zeker welkom. Eigenlijk juist spannend dat we er nauwelijks nog iets van weten. Des te groter is de verrassing straks!

Ieder monster de baas

Net als velen hoop ik dat de dungeons weer grootschaliger worden. De Divine Beasts waren origineel en slim ontworpen, maar dat kennen we nu wel. Ruim 120 shrines was nogal overdadig, wat ook geldt voor de 900 vindbare Korok-seeds. Genoeg mensen die de moeite niet nemen om er zoveel te vinden. Als ze de ideeën van meerdere shrines eens samenvoegen en thematiseren, dan heb je mogelijk al meerdere én grotere dungeons. Daarbij hoeft niet iedere missie naar een shrine te leiden. Meerdere soorten beloningen geven mogelijk ook meer voldoening, waaronder het verslaan van indrukwekkende bazen aan het einde van dungeons. Niet iedere eindbaas hoeft een vorm van Ganon te zijn, dus ook hier kan wat meer variatie geen kwaad. Waar zijn die enorme monsters van eerdere Zelda-games gebleven?

Varianten van Hinox, Lynel, Molduga, Talus en Guardians waren aanvankelijk best imposant. Het waren echter eerder extra gevaarlijke vijanden dan bazen. Het is erg tof om je progressie tijdens het spelen te zien. Waar in het begin de zwakste Bokoblin nog een gevaar is, veeg je op het einde de vloer aan met Guardians. Zelfs de aanvankelijk onsterfelijk lijkende gouden Lynel moet het uiteindelijk ontgelden, omdat hij niet langer het sterkste wezen is in deze wereld. Ik wel!

Intussen ken ik Hyrule wel erg goed. Heb hier in honderden uren veel meegemaakt en spannende avonturen beleefd, maar aan ieder verhaal komt een einde. Onverschrokken ga ik nog de laatste shrines voltooien, pak onderweg nog wat Korok-seeds mee en zet nog enkele vreemde beesten of items op de foto. Dan raap ik mijn opgeladen Master Sword en sterkste wapens bij elkaar. Hoogste tijd om op weg te gaan naar Hyrule Castle. Daar hoop ik vóór vrijdag te arriveren en voorgoed met Calamity Ganon af te rekenen. Toch verwacht ik niet dat de rust na overwinning heel lang gaat duren. Helemaal niet erg, want ik kan niet wachten om vrijdag mijn eerste stappen in het hernieuwde Hyrule van Tears of the Kingdom te kunnen zetten! Wordt vast weer geweldig, dus laat dat vervolg maar snel komen!