De geschiedenis van Super Mario Kart

“Dit is niet de wereld van F1-racing: het is meer als het gaan naar een pretpark”, zegt Shigeru Miyamoto in 1992. “Om specifieker te zijn: we wilden een spel maken dat meer plezier aan racen bood dan simpelweg bochten maken.” Al van begin af aan was Mario Kart een franchise die diep in het DNA van Nintendo geworteld zit. Welkom bij de geschiedenis van Super Mario Kart.

Als we het hebben over de geschiedenis van Super Mario Kart, dan is F-Zero belangrijk om mee te beginnen. Want niet alleen was F-Zero de franchise die Nintendo definitief een stempel liet drukken in de wereld van racegames: de titel vormde ook het fundament voor Mario Kart als geheel.

Super Mario Kart
Platform: Super Nintendo Entertainment System
Release: 27 augustus 1992 (Japan), 21 januari 1993 (Europa)
Ontwikkelaar: Nintendo EAD.
Belangrijke namen: Hideki Konno (director), Tadashi Sugiyama (Director), Shigeru Miyamoto (producer).

De lat hoger leggen

Al sinds de release van de NES streeft Nintendo ernaar om bestaande paden te doorbreken. Ze ontwierpen de D-Pad (vierpuntstoets), die de manier waarop we games speelden voorgoed veranderde. Ze maakten in Super Mario Bros. (1985) een platformer waarbij het beeld met de speler mee scrollde en introduceerden in The Legend of Zelda (1986) de mogelijkheid om waar je maar wilde op te slaan. Toen ze hun handen aan een racespel voor de Super Nintendo legden, moest dit dan ook iets zijn wat men nog nooit gezien had.

F-Zero is een racespel waarin je op duizelingwekkende snelheden van meer dan 1000 km/u over futuristische parkoersen snelt. Met wagens die in de lucht zweven en waarmee je bijna niet tegen de zijkanten van de baan mag botsen. Toen de game op 21 november 1990 uitkwam in Japan, werd het geroemd om zijn strakke besturing en fenomenale graphics. De titel was een geweldige showcase voor de ‘Mode 7’-techniek van de Super Nintendo; deze maakte achtergronden draaibaar, wat voor een meer realistische ervaring zorgde. Maar meer dan dat was de game pionier van een gloednieuw subgenre: de futuristische racer.

De titel was een groot succes en direct na verschijning ging Nintendo dan ook aan de slag met een vervolg. Wat nou als je de game met twee spelers kon ervaren?

F-Zero voor twee spelers

Super Mario Kart wordt vandaag gezien als de grootvader van de funracer; een genre waarbij het niet zozeer gaat om pixelprecies rijden, maar meer om het beleven van plezier. Of zoals Miyamoto zelf stelt: het bieden van een pretparkervaring. Maar de game zou er wel misschien nooit zijn geweest zonder de limitaties van de SNES.

Al vroeg in ontwikkeling kwam Nintendo erachter dat een tweespelervariant van F-Zero niet zou werken; het ging te snel en je verloor al snel het overzicht. Maar bovenal: de SNES kon het niet aan om die lange, grote courses (vergeet niet: je gaat super snel, dus dat zorgt voor lange banen) dubbel te laden.

Toch bleef de ambitie voor een multiplayer-racer hangen. Dus gingen de ontwikkelaars kijken vanuit de vraag: wat kunnen we wél doen met de mogelijkheden van de Super Nintendo? Een kijkje in het hoofd van het team. Ahem: “Nou, mocht we dit willen bewerkstelligen, dan moesten de wagens wel langzamer gaan. En als de wagens langzamer gaan, dan is er ook meer ruimte voor compactere, korte courses. Misschien konden die dan ook wat snellere, scherpere bochten hebben. Is het daarnaast niet leuk om elkaar het vuur aan de schenen te leggen, voor wat extra actie?”

Beperkingen maakt creatief, zegt men wel eens. Het fundament voor de funracer is geboren.

Dat echte pretparkgevoel

Toen deze insteek eenmaal gekozen was, kwam de overgang naar karts vrij natuurlijk. Miyamoto: “Ons eerste idee was een leuke, luchtige game waar je onrealistisch rond toeft in auto’s. Geen leven-of-dood-wereld of F1-races, maar meer die atmosfeer van piepende banden die je hoort in een pretpark. Met dit in het achterhoofd, ging het concept vrij natuurlijk van auto’s naar karts.”

De makers lazen boeken over karten en gingen zelf het circuit op. Alles om dat gevoel van karten natuurgetrouw over te brengen. Maar algauw kwamen ze erachter dat natuurgetrouw niet ging werken om dat pretparkgevoel over te brengen. Dus algauw konden deze karts ook driften. En zou het niet leuk zijn als je nét ietsje harder ging als je drift?

Want plezier, dat moest écht voorop staan, benadrukt de legendarische spelontwikkelaar. Om deze reden maakten ze tijdens de ontwikkeling een tamelijk bizarre keuze: deze game, die helemaal in gedachte met een tweespelerstand is ontworpen, mocht tijdens de ontwikkeling níet met twee spelers worden gespeeld!

“In een race met twee spelers, is het de competitie zelf die leuk is – je tegenstander eruit racen door middel van een scherpe bocht, bijvoorbeeld. Dit is waarom, toen we Super Mario Kart maakten, we heel voorzichtig waren ons daar niet door laten te leiden bij het plezier van de game. We focusten ons op de ervaring voor één speler: als dat leuk was, dan zou het voor twee spelers automatisch leuk zijn!”

Om deze reden is er in het origineel ook geen snelheidsmeter aanwezig; je probeert simpelweg zo snel te gaan als je kan!

Schilden en bananen

Misschien is dit pretparkgevoel ook een van de redenen dat Mario en consorten niet direct aanwezig waren in de game. Voordat ze Mario-personages gebruikten, waren de bestuurders gewoon normale racers met een helm op. Mensen zoals jij en ik. Ze droegen een raceoverall met een kek kleurtje, een beetje zoals je verwacht van professionele karters. Maar uiteindelijk waren deze personages niet duidelijk genoeg te onderscheiden van elkaar. Daarom besloot Nintendo na maanden ontwikkeling om meer herkenbare personages te gebruiken. Mario werd als test ingezet, en toen dat aansloeg bij het ontwikkelteam volgden Luigi, Bowser en de anderen uit het Paddenstoelrijk.

Ze stopten Mario er niet in omdat we de game moesten associëren met plezier: de game moest al leuk zijn zonder hem. Maar tegelijkertijd werkte dit als een geweldige katalysator voor de herkenbaarheid en toegankelijkheid. Want waar de makers eerst vatten met olie wilden gooien om tegenstanders uit te laten glijden, werden dit door Donkey Kong Jr. ineens bananen. En wat nou als je groene en rode Koopa-schilden op je tegenstanders kon smijten? Het was op dat moment, dat Super Mario Kart echt geboren was.

Een titel voor iedereen

Het origineel speelt op de dag van vandaag nog best ‘realistisch’ in vergelijking met al zijn over-the-top opvolgers. De F-Zero-roots en strakke racebewegingen die de makers wilden nastreven, zijn toch voelbaar. Stiekem kun je best winnen als je de meest scherpe bochten maakt – mits er niet een rood schild op je wordt gemikt. Maar dat Super Mario Kart is geboren uit een ambitie om een multiplayerspel te maken, is ook dertig jaar later meer dan voelbaar.

Mario Kart zou uitgroeien tot een van Nintendo’s grootste en meest populaire franchises. Een spel bekend bij casuals en diehard fans, de eerste game die opgestart wordt bij feestjes of als je een date meeneemt naar huis. Je kunt het zelfs zien als een uitje naar een pretpark. Een titel zo krankzinnig populair, dat de ontwikkelaars na 8 jaar (!) besloten om er nieuwe DLC voor uit te brengen. Een titel voor iedereen.

Bronnen
Retro Gamer-magazine (via Gamesradar)
IGN
Shmuplations
DidYouKnowGaming