Xenoblade Chronicles - "Let's begin the experiment"

In 2018 kocht ik mijn Nintendo Switch samen met The Legend of Zelda: Breath of the Wild. Ik herinner me dit nog goed, want ik kocht het apparaat kort nadat Xenoblade Chronicles 2 was uitgekomen. Nadat ik toch ietwat teleurgesteld was in Xenoblade Chronicles op de Wii gaf ik de franchise toch nog een kans. Niet wetende dat het één van mijn favoriete franchises ooit zou worden. 

Mijn ervaring met Xenoblade Chronicles begon op de Nintendo Wii. Helaas waren de graphics toen voor mij net iets te slecht om echt te genieten van de game. Begrijp me niet verkeerd: wat Monolith voor elkaar kreeg was ontzettend ambitieus. Voor de Nintendo Wii was het ook een prachtige titel, maar met steeds meer HD-games bij de concurrentie begonnen de blur en de matige gezichten van de personages mij best te storen. Ik had de serie daarom ook gedropt rond het punt waar je Heropon Riki tegenkwam. Ook Xenoblade Chronicles X op de Wii U had ik nooit gespeeld. Zoals je ook kon lezen in onze Wii U special was ik toen ook erg druk met studeren dus gamen zat er niet echt in. De Nintendo Switch was voor mij en waarschijnlijk velen het perfecte antwoord in een wat drukker leven.

Nintendo Direct: To Elysium

De Nintendo Direct van 2017 blijft nog steeds een fantastische introductie van de Nintendo Switch en de software die uit zou komen. Hoewel ik toen met mijn studenten-inkomen nog geen Nintendo Switch kon halen was ik toch ontzettend enthousiast over alle games die werden aangekondigd. Daar kwam Monolithsoft; die met Japanse stemmen en epische muziek deel twee van de Xenoblade Chronicles-franchise introduceerde. Ik was helemaal verkocht en keek enorm uit naar de release van de game. Want in tegenstelling tot Xenoblade Chronicles voor de Wii waren de kleurrijke visuals, prachtige omgevingen en de HD-graphics helemaal mijn ding. Nu ik ook meer tijd had wilde ik toch graag weer duiken in een groots avontuur.

Xenoblade Anime Chronicles

Een jaar later kon ik de game eindelijk spelen en kort nadat ik Breath of the Wild had uitgespeeld was het de beurt aan Xenoblade Chronicles 2. Fun fact: toen ik mijn Nintendo Switch had gekocht woonde ik nog in een mini-studentenkamer zonder tv, dus ik heb beide games compleet in handheldmodus gespeeld.

Xenoblade Chronicles 2 was voor mij nog steeds een prachtige ervaring, alleen waren er toch heel snel enkele dingen die mij stoorden. Hoewel ik nog steeds groot fan ben van One Piece, is mijn passie voor anime/manga flink geslonken door de jaren heen. Waar ik vroeger en de ene na de andere serie kon verslinden, was mijn gevoel ten opzichte van deze vorm van media erg veranderd. Voor mij was het dus niet heel ongewoon om big eyed anime characters rond te zien lopen in de wereld van Alrest. De overgeseksualiseerde scenes of designs daarentegen waren dan wel storend of gewoon niet nodig, maar desalniettemin waren de verhalen, gameplay, muziek en visuals ronduit fenomenaal. Ik was helemaal verkocht aan Xenoblade Chronicles 2.

De game had een hoop content dankzij onder andere een belangrijk nieuwe spelelement: Blades. Blades waren de levende wapens die Drivers, iemand met de potentie om Blades te gebruiken, aan zich verbindt via een Core Crystal. Tijdens gevechten was je dus niet alleen met een betreffend wapen aan het vechten, maar kon je ook je Blade bepaalde speciale moves laten uitvoeren. Er waren drie gradaties in kristallen: Common, Rare en Legendary en hoe hoger de gradatie, hoe hoger de kans op een Rare Blade. Deze Blades zijn zeldzamer in vergelijking met de meer generieke blades die je standaard kon krijgen. De Rare Blades hadden een eigen persoonlijkheid, unieke vaardigheden en betere competenties tijdens gevechten. Naast dat deze Blades vaak ook nog een hoop extra verhaal te bieden hadden, waren de meeste ook ontworpen door bekende Japanse artiesten. Dit bracht dan ook hele unieke designs naar voren…. soms zelfs iets te uniek.

Vijf jaar later

Inmiddels is Xenoblade Chronicles 2 vijf jaar oud. De Torna-DLC is een prachtige toevoeging aan het verhaal en Pyra & Mythra wisten zich uiteindelijk terecht toe te voegen aan het Super Smash Brothers Ultimate-rooster. Xenoblade Chronicles 2 is naar mijn idee ook nog steeds een geweldige ervaring. De Xenoblade Chronicles-franchise is uitgegroeid naar een titaan in het genre en Xenoblade Chronicles 3 werd zelfs genomineerd voor Game of the Year 2022. Xenoblade Chronicles 2 heeft van mij een ware fan gemaakt en heeft ervoor gezorgd dat nu alle drie de Collectors Editions in mijn kamer te vinden zijn.

Ik ben dan ook erg benieuwd waar Xenoblade nu naartoe gaat. Want met nog DLC in opwachting voor deel drie kijk ik nu al uit naar deel vier. Xenoblade Chronicles heeft laten zien dat het met trots naast franchises zoals Metroid, Fire Emblem en Bayonetta mag staan. Mocht je ze nog niet hebben gespeeld of twijfel je? Dan zou ik de reviews van Xenoblade Chronicles: Definitive Edition, Xenoblade Chronicles 2 en Xenoblade Chronicles 3 eens rustig doorlezen. Geen enkele Xenoblade Chronicles-game scoorde ooit lager dan een 9, wat voor mij een ding duidelijk maakt: experiment geslaagd.