Waarom de Pokémon-franchise wel ambitie heeft

Pokémon is sinds 2021 de meest succesvolle mediagerelateerde franchise. Van kaarten, anime en (mobile) games tot merchandise. De Pokémon-franchise is zelfs na de jaren ‘90-hype nog niet weg te denken uit het dagelijks leven. Toch zouden sommige mensen dat liever wel doen, zeker kijkende naar de kwaliteit van de videogames anno 2024. In februari is het weer Pokémon Day en dan verwachten we toch weer aankondigingen voor nieuwe games. Na de recente technische misbaksels op de Nintendo Switch zijn deze titels hopelijk een stuk beter. En hoewel ze technisch ondermaats zijn, zie ik toch de ambitie die Pokémon heet. 

Ambitie? Robin, hoe in de naam van Arceus heeft Pokémon ambitie? Ja, het is heel gemakkelijk om de Pokémon-games onderuit te schoppen op basis van hun kwaliteit en grafische stijl. Wanneer je verder kijkt dan de buitenkant en ook terugkijkt naar het niet verre verleden zie je opeens verschillende puzzelstukjes die samen een fantastisch geheel vormen. Alleen ben ik bang dat GameFreak dit zelf nog niet inziet. 

Prachtige games, matige gameplay

Pokémon was altijd een franchise die net zoals de Pocketmonsters in je broekzak paste. Het was een pure handheld-franchise. In 2018 kregen we de eerste stappen naar een Pokémon op een home console: Pokémon Let’s Go Pikachu & Let’s Go Eevee. Hoewel deze games op gameplayniveau matig waren (en weinig spannend) vond ik ze juist qua grafische stijl een mooie stap vooruit. De kleuren waren vrolijk en levendig, de animaties van de 150+ Pokémon waren tof. Voornamelijk de twee titulaire personages Pikachu en Eevee waren enorm expressief neergezet. De games voelden alleen enorm achterhaald door de niet geüpdatete gameplay en het gebrek aan quality of life-veranderingen. Nu was er wel een grafische stijl s die soepel draaien! Het eerste ambitieuze puzzelstukje is daar. 

Iedereen doet mee in N64-stijl

Pokémon Sword & Shield waren aan de beurt in 2019 en zouden de beloofde stap vooruit zijn. Helaas werden de games geplaagd door de beruchte Ocarina of Time-boom en Dexit. Dexit – een fan-naam over de keuze van GameFreak om niet alle Pokémon in Sword & Shield te introduceren of te plaatsen. Dit vond ik overigens niet erg. Aangezien we nu ondertussen 1025 Pokémon hebben (de Regional-forms buiten beschouwing latend) zorgt het ervoor dat er meer focus is op een bepaalde groep Pokémon, die langzaam bij bijvoorbeeld een DLC of een update worden toegevoegd. Grafisch waren de games niet wat men verwachtte, al helemaal niet wanneer je het vergeleek met het meer levendige Pokémon Let’s Go. Het voelde als stappen achteruit in plaats van vooruit. Het verhaal was nietszeggend en Champion Leon voelde als het hoofdpersonage waarbij jij – de hoofdpersoon – toevallig in de buurt was.

Toch deed Pokémon Sword & Shield iets tofs. Dynamax (Adventures) Raids en de Wild Area. De Wild Area was de eerste stap naar een open wereld, maar dan in een kleinere plek. Wat tof was, was dat je hierin ook, wanneer je online was, andere spelers zag rondlopen of fietsen. Daarnaast liepen Dynamax Raids soepeler dan de huidige Tera Raids. Zelfs nu wanneer ik Pokémon Sword & Shield opstart zie ik nog genoeg mensen in de Wild Area rondfietsen. Je waant je op dat moment in een bewoonde wereld vol met trainers. Daarnaast waren Dynamax Adventures die in The Crown Tundra zijn geïntroduceerd een toffe toevoeging. Op deze manier kon je legendaries of Ultra Beasts shiny hunten, maar kon je ook nog andere Pokémon mogelijk shiny krijgen en dat in een roguelike formaat. Hierdoor was het voor iedereen toegankelijk en hoef je geen super sterke teams te hebben om zulke content te ervaren. Het tweede ambitieuze puzzelstukje is daar.

Action & Arceus

Daarna maakten we een zijstap in 2021 met Brilliant Diamond en Shining Pearl. Dit was gewoon een luie remake. Niets van de Pokémon Platinum-extra’s waren geïntroduceerd en we kregen een mindere game voor meer geld. Maar begin 2022 krijgen we juist één van de beste Pokémon-ervaringen die er is – Pokémon Legends: Arceus.

Het was een flinke verandering van de normale formule. We kregen een Monster Hunter-achtige hub in de vorm van Jubilife Village en vanuit daar mochten we de Hisui-regio ontdekken. We moesten actief aanvallen van Pokémon ontwijken alsof het een Soulslite was en in sommige gevallen kon het spel nog aardig pittig zijn. Er zat een degelijk verhaal in en een hoop quality of life-veranderingen. Op elk moment wat aanpassen, evolueren wanneer je maar wilt, ruilen hoefde niet meer. Het was echt meer een singleplayer-avontuur. Het mooiste was ook nog dat je geen shinies kon missen dankzij het geluid dat ze maakten wanneer ze om je heen spawnen. Daarnaast was het vangen leuk en was de missiestructuur interessant. De gameplay veranderde ook met Strong en Agile style tijdens gevechten en de franchise kreeg daarnaast crafting. Het derde ambitieuze puzzelstukje is daar. 

Technische misbaksels, met een tof avontuur

Pokémon Scarlet & Violet zijn de meest recente videogames die gemixt zijn ontvangen. De verkopen lieten zien dat er interesse was in de open wereld die Pokémon Scarlet & Violet brachten. De ondermaatse performance leverde een hoop kritiek op, maar zelfs onder deze ondermaatse performance was een bepaalde vrijheid te vinden. De vrijheid van de wereld, de vrijheid van de diverse Pokémon en de vrijheid van drie verschillende avonturen die tot een epische epiloog samenkwamen. Als je uiteindelijk besloot om de game te spelen zoals die was, kreeg je een toffe ervaring met een redelijk verhaal. 

Dit werd minder impactvol door onder andere het gebrek aan voice acting. Daarnaast gaven Pokémon Scarlet & Violet een illusie van keuze, want level scaling was er niet. Dus koos je voor een moeilijkere route, werd de makkelijke route veel gemakkelijker. Zonde!

Op competitief vlak is Terastallization waarschijnlijk één van de toffere dingen die is toegevoegd. Elke Pokémon kan hier gebruik van maken en zit je niet vast aan G-Max of Mega Evolutions van maar een paar Pokémon (hoe cool ze konden zijn). Ook zag je Shiny Pokémon in de overworld, maar werd de jingle die zo handig was in Legends: Arceus weggehaald. Toch is het vierde ambitieuze puzzelstukje daar!

Een 3D-puzzel in 2D

Zoals gezegd zie ik de ambitie die Pokémon heet, maar deze ligt verspreid over de verschillende games in de afgelopen zeven jaar. Daarbij kunnen GameFreak en The Pokémon Company veel leren van hun oudere titels die op de handhelds uitkwamen. Wanneer je echter de beste elementen van elke game pakt, hebben ze daadwerkelijk goud in handen.

Alleen werken ze met 2D-puzzelstukjes in een 3D-omgeving. Het lukt niet en ze maken steeds maar nieuwe stukjes om het te laten passen. Daarom hoop ik dat ze het gevoel van avontuur dat ik beleefde in Paldea doorpakken, dat ze toffe verhalen en actievolle momenten van Hisui terug weten te halen, dat het gevoel van een bewoonde wereld die ik zag in de Wild Area van Galar weer zichtbaar wordt en dat de levendige beelden van mijn Let’s Go Kanto-reis weer aanwezig zijn. Dit zijn de stukken die uiteindelijk een fantastische Gen 10 kunnen maken. En ach, mochten ze toch weer de plank misslaan, dan geniet ik nog steeds van de epische muziek die nooit teleurstelt.