Mario Kart World: leuk, maar niet 80 euro-studentenbudget-leuk

Het is al lang geen geheim meer dat ik de jongste van de redactie ben en nog studeer. Lekker op kamers wonen, veel afspreken met vrienden, terrasje pakken en uitgaan, noem het allemaal maar op. Het is in ieder geval volop genieten! En oh ja, natuurlijk moet ik ook af en toe even mijn opdrachten doen voor de universiteit en leren voor mijn tentamens, maar dat valt allemaal gelukkig wel te balanceren. 

Het enige dat wat minder leuk is als student zijnde is het letten op je eigen financiën. Ik ben er de laatste tijd achter gekomen dat geld uitgeven eigenlijk een soort tactisch bordspel is. Een keer een tosti als avondeten en een drankje extra, of juist wat beter op mijn voeding letten en een weekje rustig aan doen? Kies ik deze maand voor eten, spullen voor mijn studie óf… Mario Kart World voor 80 euro??? Ja, je leest het goed. 80 euro. Voor alleen een game, zonder DLC of gratis drankje bij aankoop. Dit is wel echt een beetje een dieptepunt zeg. 

Toen ik tijdens de Nintendo Switch 2 Direct wat meer te weten kwam over Mario Kart World was ik op het eerste gezicht erg blij met alles wat ik te horen en te zien kreeg. De game heeft een gigantische open wereld die je volledig kunt ontdekken, een nieuwe manier om Grand Prix-races te spelen, een knockout-modus, een nieuwe artstyle en nog veel meer. Om te zeggen dat ik enthousiast was, is een understatement, maar dat enthousiasme sloeg meteen om in woede, verbazing, schok en irritatie toen ik het prijskaartje van de game zag. 80 EURO??? Mijn studentenportemonnee begon echt bijna gelijk te huilen toen ik dat vreselijk hoge getal zag verschijnen. Van dat geld kan ik zeker een goeie maand boodschappen doen, of met dit mooie weer heel wat keren gezellig met m’n vrienden op het terras zitten. Voor 80 euro verwachtte ik echt wel wat meer dan alleen een game. 

“Maarrrr oke” dacht ik bij mezelf, “Nintendo heeft vast wel een hele goede reden om de game een stuk duurder te maken dan de games op de originele Switch.” Alleen een open wereld is namelijk niet genoeg om gelijk van 60 naar 80 euro te gaan, en de optie van 70 euro zomaar over te slaan. Misschien heeft de freeroam-modus wel een verborgen verhaallijn waar we nog niets over te horen hebben gekregen, en wat als Nintendo nog wat speciaals in petto heeft voor de Battle-modi van deze game, want met zo’n open wereld kunnen ze vast wat nieuwe concepten introduceren toch?

Spoiler: dat was niet zo.

Tijdens de speciale Mario Kart World Direct, die volgens Nintendo alles zou verklaren en het prijskaartje zou rechtvaardigen, bleef ik hoop houden. Maar nee. De Direct voelde meer als een soort saai hoorcollege van twee uur, waarin de docent in plaats van uitleg te geven alles van de powerpoint opleest. Net zoals dat je in dat soort situaties beter thuis de powerpoint had kunnen doorlezen, had Nintendo de nieuwe informatie uit deze direct ook zeker gewoon in een e-mail kunnen versturen want veel was er niet aan. De presentatie zat vol met dingen die we allang wisten: Grand Prix-races, Knockout-modus, kostuums… En ja hoor, ook sprint snacks, voor als je kart na een avondje uitgaan even zin heeft in fastfood. Geen fantastische 80 euro-waardige ontdekkingen, al zeg ik het zelf.

En die open wereld waar ik zo op hoopte? Die is dus vooral best wel… leeg. Een paar P-switches hier en daar, wat verborgen medailles, een fotomodus waar niemand ooit iets mee doet… en dat was het wel. Geen eindbaasgevechten, geen volle wereld vol NPC’s waar je racend langs kan gaan voor side quests. Gewoon heel veel ruimte om verdwaald te raken terwijl je twijfelt over je levenskeuzes…

Begrijp me niet verkeerd: ik wil Mario Kart World zeker gaan spelen. Natuurlijk wil ik dat. Ik ben tenslotte student; er gaat niks boven een potje Mario Kart met je vrienden waar je gewoon lekker kan racen of je zoveel slokken moet drinken als de plaats in het klassement dat je behaalt (ja dat lees je goed, ook van Mario Kart is een drinkspelletje te maken). Maar dat Nintendo 80 euro vraagt voor een game die aanvoelt als een groepsproject waarbij één iemand net niet genoeg werk heeft gedaan, waardoor een gedeelte van het verslag erg slecht of leeg aanvoelt…Dat doet gewoon pijn. Zowel pijn voor mijn verwachtingen als pijn voor mijn bankrekening.