Ik snap al die haat op Paper Mario: Color Splash niet

Gisteren onthulde Nintendo ten langen leste éindelijk wat nieuws voor de Nintendo Switch: Paper Mario: The Origami King. De reacties waren in twee kampen te verdelen: “Oh mijn god, ik kijk hier nu al naar uit” en “Ik hoop niet dat het op de voorgaande twee delen lijkt”. Die laatste reactie moet ik toch even op in gaan. Sticker Star kan ik nog in komen, maar Color Splash? Dat was echt een puike game, jongens.

Paper Mario is allang niet meer de franchise zoals in het begin. Velen zien het nog steeds als de RPG’s die het in 2000 en 2004 waren voor de Nintendo 64 en Nintendo GameCube. Of nee, beter gezegd: velen zien alleen het gevechtssysteem van die twee eerste delen voor zich. Interactieve turn-based gevechten die Mario en consorten meer schade lieten doen als je op het juiste moment de knop indrukte en je zelfs aanvallen van vijanden liet ontwijken. Een systeem dat hen koelbloedig werd ontnomen in Super Paper Mario (2007) en de delen die volgden. Hoewel Paper Mario al dertien jaar (dertien jaar, jongens!) dit systeem niet meer hanteert, zijn veel fans hier nog steeds boos over.

Creativiteit

In Paper Mario: Color Splash uit 2016 beleeft onze papieren loodgieter in ieder level een ander avontuur. Waar je in de eerste paar levels nog simpelweg kleur in de wereld probeert te brengen, probeer je op andere momenten een trein werkende te krijgen, speel je detective in een naargeestig landhuis, breng je steen-papier-schaargevechten tot een bombastisch niveau en speur je met piraten naar schateiland. Het creëert een wereld waar zelfs een Toad met een parallelle dimensie in zijn achtertuin normaal is (wat een geniaal level oplevert, trouwens). Ik heb zelden zoveel creativiteit gezien in een videogame en beloonde de game met een welverdiende 8.

Begrijp ik de boosheid van fans? Natuurlijk. Dat wil echter niet zeggen dat het terecht is. Paper Mario: Sticker Star (wat toch de meest vieze nasmaak heeft achtergelaten) zou niet de hele franchise moeten definiëren. Super Paper Mario was geniaal en ook Color Splash is genieten – ondanks dat beide een totaal andere manier van spelen bieden. Wil dat zeggen dat het gevechtssysteem helemaal niets meer uitmaakt? Nee. Sterker nog: ik vind zelf ook dat Nintendo hier zijn draai nog in moet vinden. En toegegeven: hoewel Color Splash een forse verbetering was ten opzichte van het Nintendo 3DS-deel (de levensechte Ding-kaarten waren geniaal), ontbrak nog steeds een écht gevoel van progressie.

Hart van de franchise

Toch is dit niet een reden om de franchise maar helemaal af te schrijven. Het hart van Paper Mario heeft altijd al ergens anders gelegen. Ga eens goed na bij jezelf: wat staat je het meeste bij in Paper Mario? Het gevechtssysteem of het feit dat je op een gegeven moment op een eiland van Yoshi’s kwam of misschien die ludieke Koopa Squad? De kracht van Paper Mario ligt in de personificatie van het Mushroom Kingdom en diens inwoners, de bizarre situaties waar je in terechtkwam en het knotsgekke gebruik van papier. Daarnaast is het een van de weinige franchises die humor succesvol weet te gebruiken. De Paper Mario-franchise is Nintendo op haar creatiefst: een Nintendo dat buiten de gebaande paden durft te treden, een jonge avontuurlijke Goomba laat opereren als metgezel en een trouwerij voor Bowser en Peach organiseert.

Dit is ook precies hetgeen waar de trailer van The Origami King mee te koop loopt. Je ziet Mario in een schoen door een woestijn rijden, een heerlijk over-the-top plot, papieren vliegtuigjes die ten oorlog lijken te gaan en Bowser die als een opgevouwen papiertje achter je aan hupst door een zee van vuur. Het duidt op een briljant staaltje gekkigheid. Maar sommige fans die zien dat niet. Die zien alleen het ontbreken van het gevechtssysteem. Terwijl dat originele systeem al lang voortleeft in een andere Nintendo-serie, Mario & Luigi.