What Lies in the Multiverse - Van de tweede naar oneindige dimensies

Als je het mij vraagt zijn platformers redelijk oververtegenwoordigd op Nintendo-consoles. Zo heb je Mario, Kirby en talloze andere Nintendo-franchises die regelmatig nieuwe delen krijgen, maar met name op het indie-gebied kan je vrijwel wekelijks nieuwe platformers verwachten. Zeker als je ook nog eens filtert op pixelart-platformers is er een overvloed aan aanbod. Daarom ben ik super selectief geworden in de pixelart-platformers die ik review. What Lies in the Multiverse trok mij aan met een energieke trailer die verrassend scherp geschreven was. Tijd om eens te zien wat deze multidimensionale ervaring te bieden heeft. 

De hoofdpersoon in What Lies in the Multiverse (door iedereen “The Kid” genoemd) opent het spel door de code te kraken voor het reizen door het multiversum. Echter komt hij vast te zitten in één van de dimensies tot hij Everett ontmoet, een excentrieke oude man met een hoge paarse hoed. Na lang aandringen wordt The Kid Everetts assistent en besluiten ze samen om naar een eiland te reizen waar de vorige assistent van Everett onderzoek deed naar het multiversum. Ondertussen worden Everett en The Kid op de hielen gezeten door een groep agenten die probeert te voorkomen dat het multiversum nog verder destabiliseert door Everetts capriolen.

Van universum naar universum

Het spel is een vrij standaard pixel-platformer met een grote focus op puzzels. Je hebt alleen maar de mogelijkheid om te springen en specifieke acties uit te voeren. De twist is dat iedere wereld een parallel heeft in het multiversum. Met een druk op de knop wissel je direct tussen de parallelle werelden. Op deze manier baan je je een weg door de levels en maak je gebruik van je kennis van beide werelden. Eén dorp is druk bevolkt met mensen en huizen, maar in de parallelle versie is een zombie-apocalypse uitgebroken met overal afgebroken huizen en monsters. Bouwvakkers in een canyon zijn druk bezig met constructie, maar in het andere universum is een nieuwe ijstijd aangebroken en is de grond bevroren samen met de bouwvakkers. Dit introduceert gelijktijdig nieuwe speltechnieken in iedere wereld en geeft elk level een eigen identiteit. Ik was aanvankelijk bang voor de simpelheid van de puzzels en er waren slechts enkele waar ik even vast kwam te zitten, maar er is een goede balans door de enorme variatie aan levels.

Een compleet eigen stijl

Wat What Lies in the Multiverse doet opvallen is de combinatie van de visuele stijl én de ijzersterke personages die je ontmoet tijdens het avontuur. De pixel-art lijkt in het begin vrij simpel, maar de ontwerpen zijn kraakhelder en er zit erg veel dynamiek in de manier waarop personages, objecten en de werelden zijn vormgegeven. Het deed mij een beetje denken aan de stijl van pixel-platformer Fez. Het zal je misschien niet overrompelen maar weet je gedurende het spel meer dan genoeg te verrassen met creatief en charmant gebruik van de animatie. De combinatie met de verschillende personages is What Lies in the Multiverse een echt eigen sfeer geeft. De game wisselt thematisch tussen drama en komedie en zet daarbij ook alle manieren in om je emotioneel mee te nemen in het verhaal. 

De personages hebben allemaal een unieke visuele stijl, maar veranderen ook gaandeweg. Van de manier waarop één van de agenten, Barres, continu bizarre plannen bedenkt om Everett te vangen, tot Everett zelf die meermaals de vierde wand doorbreekt en ook gebruikmaakt van komische cutaways om de humor kracht bij te zetten. Het is hierdoor bijna alsof je naar een geanimeerde sitcom als Family Guy of Rick & Morty aan het kijken bent. De game is duidelijk geïnspireerd door series als Rick & Morty, maar ik was blij om te zien dat het verhaal zichzelf juist serieus neemt. Het drama komt soms hard aan en snijdt thema’s aan die ik niet verwachtte zoals traumaverwerking, existentiële crisis en de balans tussen plicht en het goede. Voeg daaraan toe dat de simpele maar effectieve soundtrack ieder moment goed weet bij te staan en je blijft achter met een best wel fenomenale pixel-platformer die zichzelf onderscheidt van de competitie.

Niets grensverleggends

Zijn er dan ook nadelen? Een enkele glitch hier en daar is niet te vermijden. De game kan soms ook net te langzaam aanvoelen door het gebrek aan een renknop en daarnaast zal je op het gebied van gameplay niets meemaken dat je niet al in andere platformers hebt gedaan. Het complete pakket stelt deze levels goed samen en maakt What Lies in the Multiverse een sterk spel, maar het is niet grensverleggend zoals een Celeste, Shovel Knight of The Messenger. Misschien dat sommigen de game ook te kort zullen vinden: ik deed circa zes uur over de negen hoofdstukken, wat ik zelf een prima balans vond in mijn dagelijkse speelritme. Speel het spel als een goed boek en doe één hoofdstuk per dag.

Conclusie

Ik had aanvankelijk niet verwacht dat ik mij zo goed zou vermaken met What Lies in the Multiverse. Op het gebied van gameplay is het misschien geen revolutie, maar de game weet dondersgoed wat voor soort spel het is en richt dan ook de aandacht op de unieke elementen. Een grote variatie aan levels die allemaal uniek voelen en een groep personages die geweldig geschreven zijn en waarbij de humor ingezet wordt als balans tegenover de donkere thematiek. Voor hen die op zoek zijn naar een verrassende puzzel-platformer om een weekje mee door te brengen is What Lies in the Multiverse absoluut een aanrader. Ik hoop stiekem dan ook dat we Everett en The Kid weer eens terugzien in ons universum.