Turbo Overkill - Zagen tot je er bij neervalt

Health respawns zijn voor watjes. In Turbo Overkill moet je zelf aan de bak om te overleven, en dat doe je met een kettingzaag aan je been. Ja, je leest het goed: een kettingzaag aan je been. Dat alleen al maakt Johnny Turbo, de hoofdpersoon van deze game, tot een van de coolste premiejagers sinds Duke Nukem. Maar is dat genoeg om deze boomer shooter een must-have te maken?

Jij bent Johnny Turbo, een half-mens, half-machine premiejager met maar één doel: dystopische cyberpunkstad #2456 redden van een losgeslagen AI. Hoe? Door ranzige mutanten te fileren met een arsenaal aan wapens en, uiteraard, een kettingzaag aan je been. Heel normaal in deze wereld. Maar het is niet alleen maar schieten en zagen. Verrassend genoeg vul je een groot deel van de tijd met platformen en het uitkammen van enorme levels. Die zitten tjokvol optionele goodies en geheime paden, wat het verkennen een leuke afwisseling maakt van de brute actie. Plat gezegd is het een soort indie-versie van DooM Eternal met een retrosausje en dat is vet.

Pompende synthwave

Ondanks dat de game op de Switch draait op 30 fps, ziet het er nog steeds goed uit en loopt het soepel. De retro-stijl graphics zijn strak en de omgevingen zijn verrassend creatief. Het ene moment ren je over de daken van een neonverlichte stad in de regen, het volgende moment sta je in een tunnel die is overgenomen door demonische tentakels met ogen. De variatie in omgevingen houdt het fris en past perfect bij de rauwe, futuristische sfeer. 

En dan hebben we het nog niet eens over de soundtrack gehad, die bestaat uit pompende synthwave die de cyberpunk-sfeer perfect neerzet. Knal de bass van je speakers dus maar op standje burenruzie, want Turbo Overkill dreunt lekker door. Qua sfeer is het goed toeven in Johnny’s wereld.

Vliegende start, eentonige finish

Turbo Overkill maakt dus een sterke eerste indruk. In bijna ieder level krijg je een nieuw wapen of een nieuwe movement ability, zoals een wall run, wat de levels fris en dynamisch houdt. Helaas droogt die stroom aan nieuwe speeltjes na een tijdje op, en dan begint de herhaling op te vallen. De levels worden langer en eentoniger, en de brute actie kan het gebrek aan variatie in vijanden niet meer opvangen.

Johnny’s avontuur is in zo’n twaalf uur voorbij. Dat klinkt misschien niet enorm lang, maar toch had Turbo Overkill beter korter en krachtiger kunnen zijn. De variatie ontbreekt en de levels worden steeds verder uitgerekt. De makers proberen nog wat matige voertuigsegmenten toe te voegen, maar halverwege het spel heb je zo’n beetje alles wel gezien qua shooter gameplay. Erg zonde, want die gameplay staat als een huis en de besturing is heerlijk. Met beter en meer gefocust level design had Turbo Overkill een klassieker kunnen zijn.

Conclusie

Turbo Overkill schiet uit de startblokken als instant klassieker, met keiharde actie, een fantastische sfeer en soepele gameplay. Maar gaandeweg verliest de game zijn momentum door een gebrek aan variatie en te lange levels. Wat overblijft is een toffe oldskool shooter, die zichzelf helaas in de vingers zaagt door té veel te willen doen. Maar die kettingzaag aan je been? Die blijft wel heel cool.