The Trail: Frontier Challenge

Games van de mobiele platformen naar de Nintendo Switch brengen. Dat het succesvol kan zijn, bewees Gear•Club Unlimited inmiddels al. Maar dat wil niet zeggen dat je zonder meer mobiele games kunt porten en simpelweg de microtransacties verwijderen. Integendeel, een game zal van zeer goede huizen moeten komen om mensen tot het aankopen van dit soort games aan te zetten. The Trail: Frontier Challenge waagt ook een poging, maar ik kan je nu al vertellen dat men zich de moeite beter had kunnen besparen.

Avonturengame The Trail: Frontier Challenge speelt zich af in de periode dat kolonisten een onbekend land begonnen te bevolken. In die periode was er amper civiele ontwikkeling en moest je dagen reizen voor je een fatsoenlijke bivak kon vinden. The Trail: Frontier Challenge probeert dit gevoel van eindeloos slenteren naar een onbekend doel na te bootsen met lange wandelingen, jagen, bomen omhakken, allerhande producten te verzamelen en te handelen met andere avonturiers.

Walking simulator
Normaal slaat de beschrijving “walking simulator” als denigrerende aanduiding op games waar eigenlijk vrij weinig in gebeurt behalve van punt A naar punt B lopen. Er past echter geen betere beschrijving bij The Trail: Frontier Challenge an sich. Het concept van het spel omvat in hoofdzaak namelijk het rondlopen langs een onontgonnen pad, dwars door ongerept natuurlijk schoon, van het ene kampvuur naar het andere. Onderweg kun je af en toe om je heen kijken en voorwerpen verzamelen. Ondertussen vertelt het spel je het verhaal waar deze avonturengame rond draait. Tijdens het wandelen kun je onder andere houthakken en jagen, maar dit zijn meer minigames dan daadwerkelijke uitdagingen.

Je voelt de bui waarschijnlijk al hangen, maar ik ga het toch voor je uitschrijven. Het hoofdonderdeel van the Trail: Frontier Challenge verveelt al zeer snel. De wandelsnelheid is traag en als je de boel wat wil versnellen door te rennen, verspil je energie in een onevenredige mate. Tevens slijt je kleding belachelijk snel en natuurlijk heb je nooit de voorwerpen gevonden die je nodig hebt om nieuwe kleding te maken. Daardoor kun je blootvoets, zonder hoofdbedekking en vaak ook met ontbloot bovenlijf door de besneeuwde bergen strompelen. Vanzelfsprekend is het daarboven koud en halverwege vries je hartstikke dood.

Maar er is meer. Je kunt ook handelen met andere, computergestuurde, avonturiers, dus als je toevallig in kledingnood zit, kun je deze nog kopen van anderen. Echter vragen de verkopers hiervoor absurd hoge prijzen en dit verlies van geld is een aderlating voor de voortgang die je in het spel dient te boeken. Over het handelen dadelijk meer.

Potentie, maar niet ingelost
De artstyle van The Trail: Frontier Challenge is wel een groot pluspunt en straalt eigenzinnigheid, tijdloosheid en kleur uit. Ook de muziek en de sfeergeluiden zijn goed doordacht. Helaas verliezen deze pluspunten hun glans door frequente framedrops. Vooral in bosrijk gebieden, en die zul je genoeg tegenkomen, zinkt de performance als een baksteen. Daarnaast zul je merken dat de besturing hier ook onder te lijden heeft, wat op zijn beurt weer de flow van het spel niet ten goede komt. Als je daar dan bij rekent dat je op die manier een kans om te jagen kunt mislopen, begrijp je dat de beleving zo als een kaartenhuis in elkaar zakt. Ongelooflijk jammer, want het spel zit toch vol potentie.

Die potentie blijft echter onbenut. Het systeem om te handelen is bijvoorbeeld een zeer interessant systeem. Je legt tijdens verschillende ronden voorwerpen op een lopende band. Die band beweegt zich steeds dichter naar een hakselaar. Hoe dichter de voorwerpen bij de hakselaar komen, hoe verder de prijs onderuit zakt. Avonturiers kunnen de voorwerpen van de band halen en ze voor de prijs kopen die aangegeven staat. Als niemand de voorwerpen wil hebben, vermaalt de hakselaar ze en krijgt de oorspronkelijke eigenaar de minimale waarde van de voorwerpen ervoor terug. Dit systeem brengt onder andere tactisch handelen in deze game. Echter kun je slechts één maal per bezoek aan een kampvuur handelen, ook al wisselt het gezelschap rond het kampvuur voortdurend. Dit maakt het handelen dan weer een groot gokspel, waar je telkens alles of niets moet geven. Ook het inventarissysteem is een mooie, waarbij je de indeling kunt veranderen om kleine gaatjes te vullen en dus meer in je rugzak kwijt te kunnen.

Helaas zijn de verschillende uitdagingen, het onderdeel dat zelfs in de naam van het spel zelf zit, bijzonder ondermaats en werkelijk te onorigineel voor woorden. Tijdens je wandeling naar het volgende kampvuur moet je van een roodharige dame met een hoop rode vogeltjes als huisdieren minimaal een x-aantal bomen omhakken, een y-aantal konijnen jagen of een z-aantal besjes oprapen. Soms kom je onderweg geen één konijn tegen of zijn blijkbaar alle besjes al opgevreten door anderen. Iets wat van dusdanig groot belang is in een spel zou nooit zo zwak mogen zijn.

Conclusie
The Trail: Frontier Challenge is de zoveelste game met potentie en inspiratie die het niet waar weet te maken. De mooie omgeving lijdt onder framedrops en onder het eindeloze wandelen dat op den duur dermate verveelt dat je er moedeloos van zou worden. De activiteiten die het reizen ietwat zouden moeten opfleuren laten na wat ze zouden moeten doen en de uiteindelijke beloning voor het afronden van de zoveelste nutteloze, onoriginele uitdaging is een bittere pil. Het onderling handelen met avonturiers is wél mooi gevonden, maar slecht uitgewerkt. De enige pluspunten zijn dan toch de artstyle en het inventarissysteem, welke ook niet uniek zijn, maar wel goed uitgewerkt. Opnieuw een game met “Frontier” in de naam die het uiteindelijk niet waard blijkt te zijn.