The Count Lucanor

Beetje bij beetje komen de krenten uit de Steampap naar de Nintendo Switch toe. The Count Lucanor komt niet als eerste, en vast ook zeker niet als laatste Steam-hit naar de Nintendo Switch toe. Toch kom je zo vreemd als The Count Lucanor niet vaak tegen. De over-the-top fantasierijke thematiek, de eigenzinnige puzzels en de totale absurditeit maken dit tot een ongekend pareltje. Uitleg in woord en beeld volgt in deze review.

The Count Lucanor

Al vanaf de eerste trailer wist The Count Lucanor mijn aandacht te trekken. De bijzondere stijl valt al direct op, maar ook de mysterieuze sfeer springt direct in het oog. In The Count Lucanor speel je als de tienjarige Hans. Na onenigheid met je moeder, besluit je individueel op pad te gaan in een vreemde middeleeuwse wereld. De creatie van Merge Games laat zich vervolgens het beste omschrijven als avonturengame met eigenzinnige retrostijl en eigenaardig puzzelelementen. Je loopt door de pixelige wereld en verzamelt allerlei voorwerpen. Het begin van het spel draait vooral om morele keuzes: geef je de verongelukte man een goudstuk om hem uit de goot te helpen en help je de uitgehongerde schapenherder aan een kaas om zijn honger te stillen? Of hou je de voorwerpen voor jezelf en besluit je deze mensen niet te helpen?

Het kasteel

Het spel gaat pas echt van start wanneer de wereld ineens zwart ziet en Hans in een behoorlijk griezelige wereld terecht komt. Hij volgt het pad terug naar huis, maar komt ineens een vreemd spookachtig wezen tegen. Deze zogenaamde Kobold biedt hem een uitdaging aan: Hans moet zijn naam raden, en dan zal hij beschikken over het fortuin van de Count Lucanor. Arme Hans ziet wel brood in dit verhaal en besluit op onderzoek uit te gaan. Het kasteel herbergt, naast een hoop maffe figuren en ingewikkelde puzzels, acht letters om te verzamelen. Wanneer je deze allemaal in je bezit hebt, kun je de naam van de gekke Kobold raden en het fortuin claimen.

Puzzelen

Om de letters te verzamelen ga je verschillende puzzelkamers af. De ene keer zit een enge soort Zwarte Piet je op de hielen terwijl je uit tientallen schatkisten de goede moet vinden, de andere keer loop je door een zee van vuur terwijl je probeert in veiligheid te blijven. Dit gaat iets minder lineair in zijn werk dan het mogelijkerwijs zou klinken. Je begint met een blauwe sleutel, waarmee je slechts 25% van de kamers kunt openen. Zo loop je constant van de ene naar de andere kamer, en weer terug naar het centrale plein, want één puzzel beperkt zich niet tot enkel de kamer waar je hem voor het eerst treft. Als je een nieuwe sleutel vindt, kun je weer verder met je zoektocht. Ondertussen kun je enkel opslaan door in-game geld te gebruiken; dus je moet een goed nadenken over de mate waarin je opslaat. Sla je meteen op na die moeilijke puzzel of probeer je op goed geluk nog even door te spelen?

Meerdere wegen, meerdere eindes

Hier toont het spel zich echter van zijn sterkste kant, omdat je niet alle puzzels op hoeft te lossen. In dit spel geldt daadwerkelijk dat er meerdere wegen naar Rome leiden. Hoewel… Dat klopt niet helemaal, want ook je eindbestemming staat niet helemaal vast. Het spel kent een aantal verschillende eindes en motiveert je om verschillende dingen te proberen. Verschillende morele keuzes hebben verschillende gevolgen, maar ook je eigen wijze om een puzzel aan te pakken kan leiden tot een andere uitkomst. Ik vind het zeer positief dat een dergelijke korte game – je speelt het binnen enkele uurtjes uit – zoveel weet te variëren. Je zou het spel zelfs twee keer op behoorlijke verschillende manieren kunnen spelen, met verschillende afsluitingen tot gevolg. De game laat op mij maar één minpuntje achter: de Steam-achievements, die significant bijdragen aan de motivatie tot experimenteren, ontbreken in de Nintendo Switch-versie.

De sfeer

Behalve de verhaal- en gameplay-elementen, zoals het puzzelen en het volgen van verschillende verhaallijnen, staat vooral de sfeer in dit spel als een huis. Wat zeg ik: als een kasteel. De griezelige sfeer komt oprecht over omdat het spel er geen punt van maakt; alles, van de personages die je tegenkomt tot de pixelige stijl, hoort logischerwijs bij de natuurlijke sfeer. Hier is een kleine selectie van het aanbod: een varken dat in een kind verandert, een boer die zijn lichaam verliest, een zwervend figuur dat op de vreemdste plaatsen haar literatuuronderzoek uitvoert en een wel erg hongerig paard. Heerlijk!

Conclusie

The Count Lucanor heeft mij op overtuigende manier weten te verrassen. De unieke sfeer, puzzels, personages en stijl laten zien dat de ontwikkelaars erg goed over dit spel hebben nagedacht. De titel promoot een onconventionele aanpak en daagt je uit zelf na te denken. Bovendien leidt je avontuur je tot verschillende eindes. De puzzels zitten kwalitatief sterk in elkaar, evenals de sfeer en personages van deze spellen. Je zult constant geboeid blijven en verder spelen, op je eigen manier. Helaas ontbreken de achievements in de Nintendo Switch-versie, maar dat maakt je dwalingen in het kasteel van Lucanor niet minder de moeite waard.