Tales of Graces F Remastered - Gevechten, vriendschap en vleugje nostalgie

De Tales-serie bestaat al jarenlang en heeft in die tijd een loyale fanbase opgebouwd. Met meeslepende verhalen en een actiegericht gevechtssysteem wist de franchise zich te onderscheiden van andere Japanse RPG’s. Mijn eerste kennismaking met de serie was Tales of Symphonia, een game die me destijds helemaal meenam in zijn wereld. Daarom was ik benieuwd wat Tales of Graces f te bieden had. Een klassieke RPG met een verhaal over vriendschap, verlies en volwassen worden. Voelt het nog steeds fris aan, of laat deze remaster vooral zien hoe het genre sindsdien is veranderd? Tijd om dat uit te zoeken.

Het verhaal begint op het rustige platteland van Lhant, waar de jonge Asbel Lhant en zijn vrienden zich weinig aantrekken van regels. Ze laten zich liever leiden door nieuwsgierigheid dan door voorzichtigheid, wat hen al snel in een verboden gebied brengt. Daar stuiten ze op een mysterieus meisje zonder herinneringen. Ze noemen haar Sophie en sluiten haar direct in hun groep. Wat begint als een zorgeloos avontuur, verandert al snel in iets veel serieuzer.

De game begint met een lange proloog waarin je de personages als kinderen volgt. Het is een leuke introductie, maar het duurt wel een paar uur voordat het verhaal echt op gang komt. Net als je begint te wennen aan de onschuldige avonturen van de groep, slaat de sfeer ineens om. Tijdens een gevecht tegen een veel te sterke tegenstander, raken de kinderen compleet overweldigd. Net op het moment dat alles verloren lijkt, springt Sophie naar voren om de rest te redden. Ze vangt de aanval op, maar haar lichaam kan de impact niet aan. Binnen een paar seconden is ze weg, alsof ze nooit heeft bestaan. Overweldigd door schuldgevoel en het besef dat hij te zwak was om zijn vrienden te beschermen, besluit Asbel zijn familie en dorp achter te laten. In de hoofdstad wil hij een ridder worden, in de hoop dat hij op een dag sterk genoeg zal zijn om degenen die hem dierbaar zijn te beschermen.

Zeven jaar later keert hij terug, maar het Lhant dat hij achterliet, voelt niet meer als thuis. Vriendschappen zijn veranderd, mensen hebben hun eigen levens opgebouwd en het lijkt erop dat niemand op zijn terugkeer zat te wachten. En dan, zonder enige waarschuwing, staat Sophie opeens weer voor hem. Ze ziet er precies hetzelfde uit als toen, maar herinnert zich niets van wat er is gebeurd.

Terwijl Asbel worstelt met zijn plek in deze veranderende wereld, wordt al snel duidelijk dat kracht alleen niet genoeg is. Vanaf dat moment draait het verhaal grotendeels om vriendschap en de kracht die daaruit voortkomt. Het thema is oprecht, maar ik merk dat het zo vaak benadrukt wordt, dat het soms wat geforceerd aanvoelt. Dialogen blijven vaak hangen in herhaling, en het plot volgt een aantal bekende JRPG-tropes. Dit maakt het verhaal op momenten voorspelbaar, maar de charme van de personages en hun interacties zorgt ervoor dat het avontuur je blijft boeien, ondanks de clichés. De lange gesprekken over de waarde van vriendschap kunnen zowel prachtig als vermoeiend zijn, afhankelijk van hoeveel je van dit soort dialogen kunt verdragen.

Vlotte gevechten, maar niet zonder hobbels

Het spel gebruikt geen klassiek turn-based systeem, maar werkt met real-time gevechten. Je beweegt in een lijn naar voren en achteren in een 3D omgeving en je kunt opzij stappen om aanvallen te ontwijken. Je valt aan, ontwijkt en maakt combo’s en de de gevechten voelen soepel en strategisch aan. In plaats van een standaard mana- of technical points-systeem, werkt Graces  met Chain Capacity(CC). Dit systeem is een mechaniek die bepaalt hoeveel acties je achter elkaar kunt uitvoeren. Het zorgt voor een fijne balans tussen agressie en geduld, waarbij ik altijd keuzes moet maken: ga ik in de aanval, of wacht ik even om mijn CC op te laden? Deze dynamiek houdt het vechten gevarieerd en spannend.

Elk personage speelt compleet anders. Asbel is bijvoorbeeld snel en combo-gebaseerd, terwijl andere personages juist trager en krachtiger zijn, met meer nadruk op afstandsaanvallen of defensieve tactieken. Deze variatie in speelstijl moedigt je aan om te experimenteren en je vechtstijl aan te passen aan de situatie.

Wat het vechtsysteem extra leuk maakt, is de mogelijkheid om samen met vrienden te spelen. Het ondersteunt lokale co-op tijdens gevechten, waarbij maximaal vier spelers elk een personage kunnen besturen. Dit voegt een extra dynamiek toe aan gevechten, vooral in moeilijkere situaties. Terwijl mijn co-op partner de vijand afleidde, kon ik een sterke aanval voorbereiden. In singleplayer werkt het systeem ook prima, al voelt het soms alsof de AI-teamgenoten niet altijd even effectief handelen.

Meer dan alleen vechten

Buiten gevechten om is er genoeg om je mee bezig te houden. Het Dualize-systeem laat je materialen combineren om nieuwe wapens, items en voedsel te maken, wat verslavend werkt zodra je ermee aan de slag gaat. Daarnaast is er het Titelsysteem. Dit maakt personages sterker door bepaalde acties uit te voeren, wat nieuwe vaardigheden en stat-boosts ontgrendelt. Dit stimuleert je om verschillende speelstijlen uit te proberen, al kan het wel wat repetitief aanvoelen, vooral wanneer je vaak dezelfde acties moet herhalen om een titel volledig te ontgrendelen.

De vijandendiversiteit neemt na een tijdje wat af. Het ene moment vecht ik tegen een ijswolf, en niet veel later kom ik exact dezelfde vijand tegen, maar dan in een andere kleur en met een nieuw element. Ook de pacing kan af en toe wat te traag zijn. De game vraagt je regelmatig om terug te reizen naar eerdere gebieden voor simpele fetch-quests, wat het tempo uit het verhaal haalt, vooral als je net in een spannend stuk zit. Dit soort tijdvulling is vaak onnodig, omdat het verhaal eigenlijk geen extra afleiding nodig heeft.

Soepele prestaties

Sommige games hebben op de Switch te kampen met lag of haperingen, maar dit spel draait gelukkig stabiel. Ondanks de beperkingen van 30 FPS blijft de framerate consistent, zelfs in de drukste gevechten. Zelfs als het scherm vol ontploffingen en vijanden zit, blijft de game soepel draaien. De laadtijden hadden wat korter gekund, vooral bij schermovergangen, maar ze zijn nooit storend genoeg om het spelplezier echt te beïnvloeden.

Kleurrijk, maar niet altijd memorabel

De visuele stijl is kleurrijk en charmant. De personages en omgevingen hebben een zachte, bijna sprookjesachtige uitstraling, wat goed past bij de lichte toon van het verhaal. Vergeleken met de PS3-versie zijn er enkele kleine grafische verschillen, maar die zijn zo minimaal dat ze nauwelijks opvallen. Wat wel opvalt, is dat de animaties in cutscenes wat stijf aanvoelen. Gezichtsuitdrukkingen en lichaamstaal komen niet altijd even overtuigend over, waardoor sommige emotionele momenten minder impact op me hadden.

De muziek volgt het typische JRPG-patroon, met sfeervolle achtergrondmuziek en energieke gevechtsmuziek. Hoewel de nummers goed bij de actie passen, blijven ze niet altijd hangen zoals sommige andere Tales-soundtracks. Het stemmenwerk is degelijk, maar de Engelse voice acting kan soms wat geforceerd overkomen. Zelf koos ik voor de Japanse audiotrack, die ik veel aangenamer vond om naar te luisteren. De stemmen passen beter bij de personages en zorgen ervoor dat sommige emotionele scènes meer impact hebben.

Conclusie

Tales of Graces f biedt een fijne mix van klassieke JRPG-elementen en eigen charme. Het verhaal over vriendschap en volwassen worden is charmant, ook al voelt het soms wat voorspelbaar en herhalend aan. De gevechten zijn de echte ster van de game: vlot, tactisch en met genoeg variatie om elke sessie boeiend te houden. Het samen spelen met vrienden maakt het ook extra leuk. Helaas halen de fetch-quests de snelheid eruit, waardoor de pacing traag voelt. De remaster draait goed op de Switch, al zijn de grafische verschillen met de PS3 minimaal. De animaties en muziek vallen wat tegen in vergelijking met andere Tales-games. RPG-liefhebbers gaan Graces waarderen, al moeten ze dan wel de voorspelbare verhaallijn en trage pacing voor lief nemen.

8.5

N1-score

  • + Strategische gevechten met uniek Chain Capacity-systeem
  • + Veel variatie in speelstijl door verschillende personages
  • + Lokale co-op voegt extra plezier toe aan gevechten
  • + Dualize- en Titelsysteem bieden veel diepgang en experimentatie mogelijkheden
  • + Prestaties zijn stabiel met vloeiende gameplay
  • + Charmante visuele stijl
  • + Keuze tussen Engelse en Japanse audiotrack
  • - Verhaallijn is voorspelbaar en herhalend
  • - Vijanden zijn weinig divers
  • - Pacing wordt vertraagd door fetch-quests
  • - Animaties in cutscenes zijn stijf en missen impact
  • - Muziek blijft niet altijd hangen zoals bij andere Tales-games

Like dit bericht:

Over Karina

Dit is Karina, haar game-vrienden noemen haar Kiara. De liefde voor games begon al op haar derde, ze werd toen door haar vader geïntroduceerd aan Sonic op de Sega. Sindsdien is de passie voor games uitgegroeid tot een hechte en nostalgische vriendschap. Of het nu gaat om epische avonturen in Xenoblade Chronicles, gezellige avonden waarop ze piano speelt, of knusse game-sessies onder haar favoriete dekentje, ze is helemaal in haar element als het om gamen gaat!

Lees meer over Karina

Recente artikelen

Donkey Kong Country Returns HD krijgt demo

0

Nieuws Donkey Kong Country Returns HD krijgt demo

06-02-2025

1

Robin

Splatoon 3 krijgt opnieuw Chocolade Splatfest in februari

0

Nieuws Splatoon 3 krijgt opnieuw Chocolade Splatfest in februari

31-01-2025

1

Robin

Exclusieve Animal Crossing badges in Japan

4

Nieuws Animal Crossing: New Horizons krijgt een exclusief event in Japan

31-01-2025

4

Robin

Discussieer met ons mee! 3

Martijn

6 dagen geleden

#15514‍

4259 XP | 490 comments

Fijn om te lezen dat deze game een 8,5 krijgt, Karina! Ik heb wel zin in een nieuw Tales-avontuur. Zelf ben ik ook begonnen bij Tales of Symphonia op de GameCube (en ook uitgespeeld), maar om mij die matige remaster (intussen wel verbetert met updates) nog te laten halen op de Nintendo Switch, moet hij bijna gratis zijn. Eergisteren raakte ik ineens geïnteresseerd in Tales of Graces en... ik heb hem inmiddels gehaald! Altijd prettig als iemand kan bevestigen dat het ook daadwerkelijk een goede game is, in een duidelijke review. Ik had natuurlijk al wat gelezen op internet, maar het was eigenlijk toch een impulsaankoop.

Ik ben erg benieuwd naar deze game en heb hem al een uurtje gespeeld. Hoop dat die mij ook goed bevalt. Het ziet er tenminste alvast goed uit en ik vraag me af wat er allemaal gaat gebeuren. Vervolgens kan ik ook nog aan de slag met Tales of Vesperia. Die heb ik eigenlijk ook al jaren op de plank liggen, maar omdat Tales of Graces net uit is en daardoor ineens opdook, heb ik die ook gehaald.

Karina

6 dagen geleden

#15515‍

426 XP | 61 comments

Awwhh Martijn! Wat een ontzettend lieve comment! Dankjewel dat je mijn review hebt gelezen! 🥰

Wat superleuk dat je Tales of Graces f hebt gehaald! Ik hoop echt dat je er net zo van gaat genieten als ik, want het heeft zoveel charme. Laat me weten wat je van het gevechtssysteem en het verhaal vindt!

Ik heb zelf Tales of Symphonia Remastered ook niet gehaald, dus ik snap je helemaal. Het blijft jammer dat ze ook de remasters voor de volle prijs aanbieden.  

 

Tales of Vesperia is zeker een prachtige game om nog op de plank te hebben liggen, en als je ooit de kans krijgt, kan ik Tales of Arise ook aanraden! Helaas is die nog niet uit op de Switch, maar het is absoluut een aanrader. Hoe dan ook, je hebt een paar leuke avonturen voor je. Heel veel plezier met spelen, en laat gerust weten wat je ervan vindt!

Fl@ppy

6 dagen geleden

#15520‍

3857 XP | 752 comments

Ben zelf ook met Symphonia begonnen op de Cube. Ik zag toen een review in een tv programma op Yorin denk ik. Wat een spel was dat!

Heb later de PS3 gehaalt voor deze serie. Symphonia Remastered incl zijn Wii opvolger ( voor 20 euries destijds), Graces F, Xillia 1 en 2. Echt een topconsole voor de serie. 

Ik heb Graces hier dus nog liggen en zal hem niet opnieuw kopen. Wel super herinneringen aan. En enorm genoten van het vechtsysteem! Die  8,5 is hij zeker waard.