Super Mario Party Jamboree - Wat een feest!

Mario Party. Een franchise met een lange geschiedenis op de verscheidene Nintendo-systemen. Sinds het eerste avontuur op de Nintendo 64 hebben we kunnen genieten van grappige minigames en uiteenlopende borden. Door de jaren heen zijn veel elementen aangepast. Dat zie je goed terug tijdens de Nintendo Switch-generatie. Hoewel Super Mario Party niet het allerbeste spel bleek, was er genoeg om je tanden in te zetten. Sterke minigames en een interessante gameplay-loop met het partnersysteem. Mario Party Superstars, daarentegen, was werkelijk fantastisch. De nostalgische borden, oude regeltjes en heerlijke minigames zorgden voor flink wat avonden pret. Zou het nou niet top zijn als we de beste elementen van beide spellen konden overhevelen naar een nieuw spel? Nou, uit die gedachte is Super Mario Party Jamboree dus gerold. Het resultaat is het beste van wat Mario Party te bieden heeft, al zitten er een paar haken en ogen aan.

Volgens mij weten de meeste mensen wel wat Mario Party inhoudt. Je loopt over spelborden, landt op vakjes en  tijdens het spelverloop vinden evenementen plaats. Soms gerelateerd aan het bord, maar vaker verbonden aan de regels van het spel. Super Mario Party probeerde elementen te wijzigen, waardoor de borden veel te oppervlakkig aanvoelden. Jamboree brengt de serie terug naar de oude design-mentaliteit, waar alles rond en levendig aanvoelt. Mijn blijdschap hierover kan ik moeilijk verbergen. De spelers krijgen elke ronde een beurt en proberen dichterbij de ster te komen. Aan het einde van iedere ronde vindt er een minigame plaats, waarmee meer munten kunnen worden verdiend. Na het geselecteerde aantal ronden wordt er een speler tot winnaar gekroond, waar zeker oude wonden heropend zullen worden. Tot zo ver is Jamboree een Mario Party wat je ervan zou verwachten.

Een party boven de rest

Super Mario Party Jamboree valt meteen op door de spelborden. Er zijn maar liefst zeven opties, wat het een van de grotere Mario Party-telgen maakt. Groter betekent niet altijd beter, maar de makers hebben er alles aan gedaan om de borden glans te geven. De vijf nieuwe borden hebben ieder een eigen thema, terwijl de twee klassieke borden voortbouwen op hun bestaande fundament. Hoewel de meeste borden dezelfde blauwdruk volgen, is hun uitvoering uitmuntend. Sterker nog, ik durf zelfs te beweren dat ontwikkelaar Nintendo Cube het nog nooit zo goed heeft neergezet. De creativiteit is erg vergelijkbaar met de Wii Party-games, wat alleen maar ten goede komt aan het spel.

Hoewel ik niet elk detail wil uitlichten, wil ik wel graag delen waarom het design zo sterk is. Mijn favoriet is, zonder enige twijfel, de Regenboogplaza. Het is een gigantisch winkelcentrum met drie verdiepingen, waarvan optimaal gebruik wordt gemaakt. Het spelbord is tot de nok toe gevuld met winkels die de uitkomst op elk moment kunnen beïnvloeden. Een goed voorbeeld is hoe er een winkel is met alleen maar gouden voorwerpen. Zo kun je makkelijk aan een Gouden Pijp komen en het merendeel van het bord omzeilen. Of, je kunt stempels verzamelen waarmee je nog meer munten kunt binnenharken. Roltrappen, liften en loterijen: het is een dynamisch bord waar altijd wat gebeurt. Een ander mooi voorbeeld van goed design is de Goomba-baai. Vergelijkbaar met het dag- en nacht-systeem in Horror Land, moet je er rekening mee houden dat eb en vloed elkaar elke twee ronden afwisselen. Dat maakt het soms pittig om de Ster te bereiken. Je kunt enige tegenspoed tegengaan door op bepaalde gebeurtenissen te landen of een zeeschelp te gebruiken. Je zult, als speler, altijd twee stappen vooruit moeten denken.

En dat zijn de toverwoorden van Super Mario Party Jamboree: vooruit denken. Het is ook daarom dat de klassieke borden, Mario’s regenboogkasteel en Westernland, perfect in het plaatje passen. De zeven borden zijn ontzettend gefocust op het plannen van elke stap die je zet. Hoewel dit aspect in enige vorm aanwezig was in de vorige spellen, maakt Jamboree het onderdeel van zijn designprincipes. Het geeft deze versie van Mario Party een eigen identiteit, iets wat ik miste in de vorige Nintendo Switch-uitingen. En uiteraard, niet iedereen zal warm worden van het Dobbelblokcircuit, maar het is moeilijk te ontkennen dat deze ideeën het design op een positieve manier veranderen.

Gameplay viert hoogtij

Naast de veranderingen in het design zijn er genoeg tweaks te bespeuren tijdens de gameplay. De Eindsprint, die plaatsvindt tijdens de laatste vijf ronden van een spel, heeft een grote opknapbeurt gekregen. Een wiel of de speler op de vierde plaats kiest een evenement uit dat grote gevolgen heeft voor de laatste loodjes. Zo verkrijg je extra voorwerpen of munten, voeg je nieuwe vakjes toe of verdubbel je opnieuw het aantal munten dat je op de vakjes kunt verdienen of verliezen. Dat laatste gegeven kan vrij problematisch uitpakken, aangezien je dan op rode vakjes 12 munten in één klap verliest. Pijnlijk!

Een andere vernieuwing zijn de Jamboree-partners. Deze personages verschijnen drie ronden lang op een specifieke plaats, waardoor er een tweede sprint kan worden getrokken naar de Ster. Kom je in aanraking met het personage, dan begint er een speciale minigame om te beslissen wie de partner wordt. Deze minigames zijn lang, maar absoluut de moeite waard. In de Waluigi-minigame speel je drie minuten lang pinball en stiekem ben ik daar best voor te porren. Het breekt de actie namelijk nog verder op. Kom je als winnaar uit de bus, dan openen er zich meer mogelijkheden voor je. Elk vakje waar je op belandt, zowel positief als negatief, kan twee keer geactiveerd worden. Zo kun je twee sterren kopen of voorwerpen aanschaffen, maar zal nep-Bowser ook twee keer iets van je jatten. Mocht iemand je passeren, dan gaat de partner met hem of haar verder. Daarnaast blijft een partner maar voor drie beurten, dus je zult goed gebruik moeten maken van de kansen. Ieder personage heeft een speciale vaardigheid, dus het is het zeker waard om ze allemaal een keer uit te proberen.

Mocht je interesse hebben in een ‘hardcore’-versie van Mario Party, dan is de nieuwe Expertregels-modus misschien iets voor je. Het verandert vele van de bestaande regels en maakt de strijd net dat stukje hectischer. Zo wordt het aantal ronden vastgezet op 12 en wordt er maar één bonusster vergeven. De eisen voor de bonusster worden aan het begin verteld, zodat iedereen weet waar er rekening mee gehouden moet worden. Daarnaast krijgt iedereen een voorwerp naar keuze, dat gelijk vanaf het begin gebruikt kan worden. Met een Groene Pijp, bijvoorbeeld, verplaats je jezelf naar een willekeurig vakje, wat je in de eerste ronde goed van pas kan komen. Over voorwerpen gesproken, er worden van ieder maar twee verkocht in de winkels. Zodra ze weg zijn, heb je dikke pech.

De Expertregels veranderen ook welke vakjes je tegenkomt. Superkansvakjes zijn er helemaal niet, nep-Bowser zal altijd een Ster stelen en Geluksvakjes geven je maar twee keuzes: 10 munten of een dubbel dobbelblok. Mocht je Boo vragen om munten te stelen, dan steelt hij altijd 15 stuks. Zelfs de minigames zijn niet veilig. Je bent verplicht op minigames te stemmen en spellen met gelukselementen zitten er niet bij. Met deze regels is er een vluggere manier om het spel te ervaren. Je moet constant nadenken en plannen smeden om je tegenstanders te slim af te zijn. De toevoeging is zo slim en heeft een andere vibe dan de standaardmodus. Dat gezegd hebbende, ik wissel maar wat graag tussen beide mogelijkheden. Je krijgt twee manieren om elk bord te ervaren, wat de herspeelbaarheid vele malen vergroot.

Minigames mogen meer

Voordat we de rest van Super Mario Party Jamboree uit de doeken doen, wil ik graag nog even over de minigames praten. Hoewel ik vind dat Jamboree erg sterke spellen bevat, denk ik dat het gebruik van de bewegingsbesturing beter had gekund. Het gebruik is niet zo innovatief als in de originele Super Mario Party. Sterker nog, ik denk dat het merendeel ook zonder het zwaaien met de controller had gekund. Door de scheiding van de motion- en knoppen-spellen, voelt het aantal minigames een tikkeltje minimaal. Ja, er zijn 112 minigames, maar deze zijn verspreid over meerdere modi en mogelijkheden. De Mario Party-modus had echt meer kunnen gebruiken, in het bijzonder als je liever alleen met knoppen speelt.

Dat gezegd hebbende, moet ik beamen dat de minigames echt sterk uit de hoek komen. Alle vierspeler-spellen zijn fantastisch, zo ook de baas- en partnerspellen. De partnerspellen variëren enorm, aangezien je puzzelkamers oplost met Luigi en een bergritje maakt op de rug van Yoshi. Elk van de spellen zit zo goed in elkaar dat ik er eigenlijk meer wilde spelen. Waarom heeft Pauline er geen één? Of wat te denken van Bowser? Is hij niet belangrijk genoeg? Mijn favoriete reguliere minigame is ‘’Heet onder de voeten’’. Hierin moet je over een vuurbalk springen en Magmaarghs ontwijken. De situatie wordt bijzonder hectisch, vooral in de laatste 15 seconden.

Wat nog meer ter tafel komt

Naast de Mario Party-modus valt er nog genoeg te doen in Super Mario Party Jamboree. In mijn eerste uren speelde ik door Party-voorbereiding, de single player-stand van het spel. Hier ga je langs de vijf speelborden en help je het team om ze klaar te stomen voor het aankomende Mario Party-seizoen. Je lost kleine missies op en speelt iedere minigame die je ook in de Mario Party-stand kunt tegenkomen. Het is maar goed voor zo’n 4 à 5 uur aan gameplay, maar het was vele malen vermakelijker dan de vorige single player-opties. Het is geen lijstje dat je afwerkt, aangezien je zelf vrij over de borden kunt bewegen. Het is goed om de details van de borden op te schuiven en de vrij grappige dialogen te ervaren. Om deze reden is Party-voorbereiding al de moeite waard.

De rest van de activiteiten kun je het beste over twee kampen verdelen: met of zonder motion controls. In het kamp van de bewegingsbesturing hebben we drie opties: Ritmisch koken, Toads voorwerpfabriek en Paratroopa-vliegschool. Van deze mogelijkheden kan ik Ritmisch koken het meest aanbevelen. Je speelt snelle ritmische spelletjes en probeert een maaltijd bij elkaar te prutsen. Hoe beter de timing, hoe meer punten je verdient. Rondes kunnen binnen vijf minuten klaar zijn, dus het is niet gek om er een paar achter elkaar te spelen. Toads voorwerpfabriek is een singleplayer-stand waar je twee Joy-Con-controllers gebruikt om puzzels op te lossen. De besturing was wat wennen, maar het viel wel te begrijpen. Hetzelfde kan niet gezegd worden over de Paratroopa-vliegschool. Je moet je armen spreiden om rond te vliegen in tal van activiteiten. De besturing was niet moeilijk, maar leuk werd het niet echt. Je wordt er snel moe van en raakt er een beetje op uitgekeken.

Voor wie toch liever met een Pro Controller speelt, zijn er nog meer opwindende opties om te doorgronden. Naast dat je de minigames kunt spelen op het Minigame-strand, zijn er nog twee andere activiteiten: Bommen op Bowser en Koopatlon. In Bommen op Bowser proberen jij en zeven andere spelers nep-Bowser te verslaan in een aantal stages. Je moet samenwerken om speciale minigames te winnen en bommen te verzamelen. Zodoende richt je schade aan en kom je steeds dichter bij een overwinning. Er zijn weinig levels in de modus, maar vermakelijk was het zeker. Het is goed voor tussendoor.

Met Koopatlon vecht je tegen 19 andere spelers op een battle royale-achtige wijze. Je vecht op een parcours van 150 vakjes, waar je vijf rondes speelt om als winnaar uit de bus te komen. Progressie maak je door munten te verzamelen in single-player minigames, die zich allemaal focussen op verschillende disciplines. Tussendoor komt nep-Bowser om alles in het honderd te gooien en ervoor  te zorgen dat je progressie wat teniet wordt gedaan. Onderweg kun je voorwerpen verdienen om je progressie te versnellen, wat het allemaal net wat dynamischer maakt. Van een afstand lijken er misschien weinig minigames in te zitten, maar elk van de spellen kent meerdere niveaus, waardoor ze nauwelijks saai worden. Voor een extra modus vind ik hem best sterk.

Feestelijke presentatie

De presentatie is Mario Party ten top. Het is een vrolijk geheel met kleuren die van het scherm spatten. Zowel op de televisie als in de handheldmodus was ik erg onder de indruk van hoe mooi borden tot hun recht kwamen. Net als Superstars weet Jamboree verschillende deeltjes van het Mario-universum te pakken en alles als een geheel te laten aanvoelen. Zelfs na uren lachen en brullen kan ik niet om de gelikte presentatie heen. De User Interface in het bijzonder is het beste die Mario Party ooit heeft gehad. De introducties van de personages, de start van nieuwe rondes en zelfs de overgangen naar minigames spreken boekdelen. De muziek helpt daar ook zeker bij. De mix van oude en nieuwe nummers voelt vertrouwd en gezellig. De remix van Mario’s regenboogkasteel moet je echt horen. Het behoudt de principes van Super Mario Party, met dat vleugje aan extra Jamboree-magie.

Conclusie

Super Mario Party Jamboree is één van de leukste feestjes in de recente geschiedenis. Zeven borden, verschillende opties om mee te knoeien en verschillende modi die een groot publiek aan zich kunnen binden. Hoewel mijn focus vooral op de Mario Party-modus lag, genoot ik van bijna alles dat de game biedt. Toch had het aantal minigames in de hoofdmodus een tikkeltje beter gekund. Een groot aantal minigames is leuk voor de statistieken, maar minder als je ze niet ervaart op de manier waarvoor je het spel eigenlijk koopt. Dat betekent niet dat de extra modi slecht zijn, want dat zijn ze zeker niet. Okay, Paratroopa-vliegschool trok me niet en Bommen op Bowser had meer kunnen bieden, maar uiteindelijk zit er genoeg tussen om Jamboree op lange termijn interessant te houden.

Daarnaast is het belangrijk om te benoemen hoeveel veranderingen de Mario Party-modus heeft gehad. Zowel de Party- als Expertregels bieden nieuwe elementen die het spel sterker maken dan zijn voorgangers. Zo zijn er de Jamboree-partners, toevoegingen aan de Eindsprint en de vele voorwerpen die de balans constant veranderen. De borden zelf vragen je om vooruit te denken en alles zorgvuldig te plannen tot aan de allerlaatste beurt. Na een potje in Jamboree voel ik me alsof ik alles heb gegeven en soms is het niet genoeg. Het voelt meer als een strijd die op en neer gaat en niet iets waar geluk opeens alles verkloot. Er zit meer tijd tussen het verzamelen van sterren, waardoor de winst nooit als een klinkklare overwinning aanvoelt. De combinatie van deze elementen maakt dit een heerlijke Mario Party om in te duiken, zowel voor de veteraan als de nieuwkomer. Jamboree is het feestje dat je in huis moet halen!