Subsurface Circular

Stel je een wereld voor waarin robots en mensen harmonieus samenleven. Hoewel, harmonieus… de robots komen in vele kleuren en smaken, van erg intelligente tot zeer domme, maar elk met een nut voor de maatschappij. De keerzijde is dat mensen altijd de optie hebben om een reset door te voeren, wanneer een bepaalde robot te gevaarlijk of zelfstandig wordt voor menselijke smaak. Robots hebben dus nooit de optie om, ondanks hoge mate van zelfstandigheid en intelligentie, een eigen vrijheid na te streven. Dit maakt de hoofdrobot van Subsurface Circular op confronterende wijze mee tijdens een avondritje in de trein…

De robots, ook wel Teks, gebruiken de trein als vervoersmiddel, net als mensen. Jij bent een detective en mag jezelf een eigen naam geven. Een andere Tek komt naar je toe en vraagt jou, als speurneus met relatief veel intelligentie, om de verdwijning van zijn vriend te onderzoeken. Terwijl het gesprek vordert, rijdt ook de trein verder. Je bevindt je op de Circular-lijn, die in een rondje langs alle stations rijdt. Tijdens je twee uur durend avontuur blijf je op je stoeltje in de trein zitten. Je spreekt instappende passagiers aan om je onderzoek uit te voeren. Hiermee doet Subsurface Circular iets, wat we volgens mij nooit eerder hebben gezien in gaming: een volledig narratief vertellen aan de hand van een treinritje vol interessante gesprekken.

Als je de verdwijning van de Tek onderzoekt, komen er al gauw allerlei mysterieuze zaken aan het licht. Het spel maakt je al direct duidelijk dat je met dit onderzoek regelrecht tegen het beleid van het ‘management’ in gaat, en dus een reset riskeert. Je ontdekt dat Teks op grotere schaal vermist worden, dat hun relatie met mensen ingewikkelder ligt dan je denkt en dat je ook zelf een reset kunt uitvoeren op lager geplaatste robots. Alles bij elkaar geraak je in gesprek met diverse interessante Teks met unieke persoonlijkheden. Het gehele universum, dat soms nog wat mysterieus blijft, maakt indruk, zeker wanneer het laatste hoofdstuk je uitlegt hoe de daadwerkelijke vork in de steel zit, waarbij er genoeg overeenkomsten naar voren komen met de geschiedenis van de mensheid.

Ontwikkelaar Mike Bithell presenteert Subsurface Circular als een film, maar ik zou het meer als een interactief boek zien. Je knoopt gesprekken aan met verschillende treinreizende Teks en moet soms informatie uit één gesprek halen om verder te komen in een ander gesprek. In die zin zou Subsurface Circular zelfs een puzzelgame zijn. Toch staat in principe de inhoud van de gesprekken centraal. De diverse persoonlijkheden en het universum fascineren hier, zoals eerder gezegd, maar helaas blijft het geheel nog wat kaal. Ik had bijvoorbeeld zeer graag een iets langere game rondom deze invalshoek gezien, of in elk geval een uitgebreider einde. Daarnaast maak je ogenschijnlijk belangrijke keuzes in je conversaties, maar dragen die uiteindelijk toch minder gewicht dan je zou willen.

Conclusie
De wereld van de Teks uit Subsurface Circular fascineert. Je rijdt een rondje met de trein in deze game, terwijl je diverse Teks aanspreekt, enigszins puzzelt om het gesprek de goede kant op de leiden en flink deductief werk verricht. Deze, volgens Mike Bithell, filmachtige opzet schotelt toch een bepaalde setting voor die we nooit in eerdere games zagen. Toch had van het mij wat uitgebreider mogen zijn – het einde had in ieder geval een betere executie verdiend. Desondanks raad ik deze titel zonder meer aan als je benieuwd bent naar een interessant robottreinritje!