Sparklite - Zelda in een roguelike-sausje

Ik houd van Zelda. En daarom betrap ik me er zelf wel eens op dat ik automatisch meer affectie toon voor spellen die een klein beetje zoals Zelda willen zijn. Neem Sparklite, dat qua grafisch jasje heerlijk uit dat A Link to the Past-vaatje tapt. Je levensbalkje bestaat zelfs uit hartjes! Toch is deze game best anders. Sparklite mixt die Zelda-elementen namelijk met het oh zo populaire roguelike-genre. Het resultaat? Een beetje van beide.

In Sparklite draait alles om, ehm, Sparklite! Dit is namelijk de levensenergie van de planeet Geodia. De inwoners van Geodia hebben geleerd om deze energie slim te gebruiken voor allerlei gadgets, wapens en andere vernuftigheden zoals een vliegend schipeiland genaamd The Refuge. Dit eiland vormt de thuisbasis voor Ada, het personage waarmee je speelt. Hier kun je winkeltjes opbouwen, jezelf voorzien van handige vaardigheden en natuurlijk even lekker tot rust komen van die kwade wereld benee.

Kwade wereld benee

Want poeh, die wereld is best kwaad hoor. Zeker op het begin leg je keer op keer het loodje. Het doel in Sparklite is namelijk dat jij steeds een klein beetje verder komt. Oh, en ik kan je wel vertellen – dat begin is heerlijk. Dit komt met name door de kracht van het concept achter roguelikes: je komt terecht in een bikkelharde wereld, die je telkens weer beter onder de knie krijgt. Ada bestuurt meteen heerlijk én die wereld benee prikkelt om verkent te worden. Iedere keer is ie namelijk weer iets anders, waardoor elke nieuwe ‘run’ fris aanvoelt. Je krijgt ook al snel allerlei vernuftigheden die het avonturieren iets gemakkelijker maken.

Zie, doodgaan is in Sparklite niet zoals bij Enter the Gungeon of Binding of Isaac – dat je weer helemaal opnieuw mag beginnen. De game gaat zelfs nog een stapje verder dan Dead Cells: wapens, geld en andere upgrades blijven te alle tijden behouden. Dit geldt ook voor jouw handige robothulpje die zo met zijn eigen vaardigheden komt. Hij kan voorwerpen uit het water of de grond pakken of later licht verschaffen in donkere omgevingen. Leuk! Deze geven op een meer gevarieerdere manier interactie met je omgeving én zorgen ervoor dat je ook direct naar de tweede, derde, vierde of de laatste wereld kan gaan.

Maargoed, ondanks al die vergevingsgezindheid is Sparklite vooral op ’t begin best pittig. Dit komt vooral doordat je dan nog niet van die fijne power-ups hebt verzameld, zoals dat felbegeerde voorwerp dat vijanden één hartje minder pijn doen. Gelukkig kun je wel direct al van je afbijten met je trouwe sleutel. Deze doet zelfs een super sterke mokerslag als je de knop ingedrukt houdt. Minder leuk: Ada kan een toffe superrol doen waarmee ze over gaten heen vliegt, maar deze zit tijdens gevechten door een kleine vertraging (je kunt na gebruik even niet bewegen) in de weg. Je bent dus vooral op je loopbewegingen aangewezen.

Verwaterd

Hierdoor is je aanvals- en verdedigingsrepertoire stiekem best beperkt. Natuurlijk, je kunt in elke wereld één vernuftige gadget vinden, maar deze zijn (anders dan je van het genre gewend bent) vooral ter ondersteuning. Een bomzeppelin die je stenen laat opblazen bijvoorbeeld, of een soort goedje waardoor je door als mini-Ada door buizen kunt glippen. Van die heerlijke Zelda-dingetjes die uitnodigen om in puzzels te worden gebruikt. Sterker nog: om ze überhaupt te verkrijgen, moet je in zo’n gadgetkerker eerst een reeks laagdrempelige puzzeltjes trotseren én vervolgens de blauwdruk verzilveren op The Refugee. Tof! Geodia laat zo steeds meer van zijn geheimen zien, maar in de vele minikerkers of puzzels worden al die kekke gadgets helaas niet gebruikt. Kan ook niet anders, met al die willekeurigheid.

Het grootste probleem van Sparklite is dat het teveel van beide werelden wil zijn. Het probeert heel dapper het action adventure-genre met een roguelike te combineren, maar slaagt hier niet helemaal in. Enerzijds mis je die prachtig uitgedokterde puzzels en eindbaasgevechten van een Zelda en anderzijds een overdaad aan willekeurige wapens, voorwerpen en nieuwsgierigheid die een roguelike zo leuk maken. Alles is met Ada’s trouwe sleutel op te lossen. Een jammerlijke compromis. Wat zo leuk en spannend begon, verwatert helaas naarmate je langer speelt. En dan heb ik ’t niet eens gehad over een aantal venijnige bugs (waardoor je alle progressie tijdens een run kan verliezen), die vanaf de vierde wereld op beginnen te steken.

Conclusie

Sparklite laat vooral zien hoe belangrijk het is om keuzes te maken in een game. Het is een compromis tussen een action-adventure en roguelike, iets dat op het begin ontzettend verfrissend, toegankelijk én leuk werkt – maar later aan kracht verliest. Dit komt vooral doordat de makers door de willekeurige opzet van de wereld gedwongen zijn zich in te houden qua puzzels, eindbaasgevechten en wapens; sommige spelers zien immers niet alles. Op het eind mep je nog steeds met dezelfde sleutel als op het begin. Zo jammer! Hier had zeker meer ingezeten.