South Park: The Fractured But Whole

“Screw you guys, I’m going home!”, “Oh my god, they killed Kenny!”: nog altijd weten de one-liners van Stan, Kyle, Kenny en Cartman een glimlach op mijn gezicht te brengen. In tegenstelling tot de rest van de N1-crew overigens, die zaken als “poep- en plashumor” riepen. Tja, South Park en hiermee ook The Fractured But Whole moet je ook wel een beetje liggen, natuurlijk.

Na The Stick of Truth vinden Cartman en zijn vrienden het tijd om de superheldenpakjes uit de kast te halen, en de straten van South Park van al het kwaad te ontdoen. The Coon, The Human Kite , Mosquito, Fastpass slaan als Coon and Friends de handen ineen om een vermiste kat op te sporen voor 100 dollar. Dit moeten ze natuurlijk koste wat het kost eerder doen dan die verdraaide aartsrivalen van Freedom Pals. Hierbij schakelen ze de hulp in van jou, The New Kid, als held met een tragisch achtergrondverhaal (je hebt gezien hoe je vader en moeder innig de lakens deelden) om deze crisis op te lossen. Jouw voornaamste wapen? De immense kracht van jouw scheten, natuurlijk! Wie had het over poep- en plashumor?

Feest van herkenning

Het grootste wapenfeit van The Fractured But Whole is wederom dat het zo’n ongelofelijk feest van herkenning is. Als groot fan is het geweldig om door South Park te struinen en om alsmaar geconfronteerd te worden met een cameo of referentie naar de serie. Commercials van Shake-Weights op televisie, Guides to Chinpokomon en allerlei andere typerende gekkigheden in elk huis (kijk vooral in ieder laatje en kastje) en overal kun je een praatje maken met lang-vergeten personages. Morgan Freeman runt een Burrito-winkel, PC Principal leert je alles over ‘gelijkheid’ en om in hogere sferen te geraken moet je bij Towelie zijn. Heerlijk! Toch, eerlijk is eerlijk: dit alles had deel één ook. De wereld waar je doorheen loopt, is helaas ook niet zo gek veel veranderd. Behalve dan dat de laadtijden af en toe verschrikkelijke vormen aannemen op de Nintendo Switch – helemaal in handheldstijl.

Gelukkig maakt de toegenomen nadruk op interactie met de wereld dit ruimschoots goed. Zo gebruik je de hierboven genoemde scheten dit keer niet direct als aanval, maar hebben ze meer een ondersteunende rol. Zweef via The Human Kite een weg naar hoger gelegen plekken en scheet in het gezicht van Captain Diabetes om massieve obstakels uit de weg te ruimen. De onwerkelijke kracht van je windjes laten je zelfs met de tijd knoeien! Zo kun je deze stil zetten of zelfs een stukje terugspoelen. Met deze wirwar van winderige krachten los je allerhande laagdrempelige puzzels op (hoe kom ik voorbij een onder stroom staande waterplas?) voor nog meer gekke South Park-referenties of speciale wapens.

Daarnaast heeft het team van Ubisoft een kekke tweedeling bedacht voor het plot. Overdag voltooi je op je dooie gemak missies of maak je selfies voor meer Coonstagram-vrienden, terwijl ’s nachts de ware hel losbarst in het altijd zo knusse South Park. Overal zijn brandjes, dronken mensen en er loopt natuurlijk onguur gespuis rond dat katten laat verdwijnen… Op deze momenten struin je vooral volledig nieuwe locaties af. Zo bezoek je als negen-jarige een stripclub, waar je informatie uit iemand moet zien te krijgen door ‘m een lapdance te geven. Later sla een stel zwervers in elkaar, help je iemand aan, ahem, kalmerende planten, wordt je bijna betast door katholieke priesters en rol je een katten-snuivende drugsbende op. Alles natuurlijk in dat heerlijke knipogende South Park-sausje, dat toch meermaals voor een gniffel zorgt. Toch moet het gezegd worden: qua obscure zaken is het allemaal iets tammer dan in het eerste deel, waar in Europa bepaalde stukken zelfs helemaal gecensureerd werden.

Kontpletten

Deel één bijt echter in het stof als het om gevechtsmechanieken gaat: het haast Mario & Luigi-achtige gevechtssysteem is flink op de schop genomen. Een arena bestaat nu helemaal uit vakjes. Jij of een van je metgezellen van Coon and Friends loopt, nog steeds om de beurt, nu naar een personage toe om ‘m een klap te geven. Iedere vaardigheid kent hierbij weer een andere actieradius: de ene aanval knalt je bijvoorbeeld drie vakjes naar links of rechts, terwijl een andere het hele gebied om het personage heen treft. Leuk verzonnen is dat wanneer je een tegenstander naar achteren lanceert, dat diegene achter ‘m ook schade ontvangt. Positioneren is daarom zeer belangrijk: loop, of maak slim gebruik van bepaalde aanvallen om heerlijke kettingreacties te genereren. Hierbij toch nog dat vleugje dynamiek uit Mario & Luigi: time ze goed, en je doet nét dat beetje extra schade.

Je aanvalsmogelijkheden heb je helemaal zelf in de hand. Je kiest een type superheld als Speedster, Brutalist of Blaster, die allemaal met allemaal andere aanvalsmogelijkheden komen. Brutalist maakt je dodelijk op korte afstand, terwijl Speedster je in een virtuele Flash verandert en je de mogelijkheid geeft om twee keer per beurt aan te laten vallen. Later kun je hier nog drie classes aan toevoegen, waardoor je je set van vier aanvallen steeds meer naar jouw hand kunt aanpassen. Algauw had ik een snelheidsmagiër gecreëerd, die van lange afstand toe kon slaan en allerhande statuseffecten toe diende.

Eén minpuntje: echt nodig heb je het allemaal niet. Je kunt je vijanden geschokt achter laten, ze elke beurt laten braken of zelfs de tijd helemaal voor ze stopzetten met je scheten, maar de moeilijkheidsgraad blijft een beetje achter die lage drempel steken. Je bent heerlijk vrij om te experimenteren, maar wordt nergens uitgedaagd de beste combinatie uit te werken. Doorgaans streed ik gewoon met de metgezellen of aanvallen die ik het leukst vond. Enkel eindbazen weten door middel van slimme beperkingen deze trend te doorbreken. Zo kom je in de stripclub een bijzonder volslanke dame tegen die nagenoeg elke beurt probeert je team onder haar kont te pletten als je niet goed oplet. Voert ze haar aanval uit, ben je je beurt kwijt (en een van je vrienden, met een beetje pech). Op dit soort sporadische momenten komt het gevechtssysteem écht tot bloei.

Conclusie

Maak plaats ridders en kastelen: South Park’s superhelden zijn gearriveerd. Coon and Friends maken van South Park: The Fractured But Whole een heerlijke game om te doorploegen. Vooral het verslaan van vijanden is een stuk tactischer en leuker gemaakt – ondanks de nog steeds vrij lage moeilijkheidsgraad – ten opzichte van de eerste game. Het voelt net alsof je een extra lange aflevering van South Park meemaakt, dit blijft echter de grootste triomf. Die poep- en plashumor gaat andere doelgroepen of elitaire N1-redactieleden daarom ook niet overhalen, maar echte fans kunnen met een gerust hart al die arme katten van hun ondergang redden!