Slay the Spire - Dead Cells met speelkaarten

“Oké, nu begin ik écht aan mijn review”, denk ik terwijl ik na lang zwoegen eindelijk die eindbaas heb verslagen. Even later zat ik echter alweer verwoed mijn duistere kaartjes op de tegenstander te strooien. Slay the Spire heeft me helemaal in zijn greep.

Ken je Dead Cells? Of misschien beter: Binding of Isaac? Dit zijn dungeon crawlers, waarbij je in willekeurig gegenereerde omgevingen wordt gedropt. Hier vind je telkens weer andere voorwerpen en monsters in je queeste. Hoewel alles lekker willekeurig is, neem je wel telkens een beetje kennis (en in het geval van Dead Cells zelfs wat verworven vaardigheden) mee naar je volgende ‘run’. Zodat jij telkens weer een beetje verder kunt komen. Slay the Spire neemt dit principe, en gooit hier een kaartspel annex turn-based RPG-sausje overheen. Dit is niet zonder zijn schoonheidsfoutjes, maar desondanks en bovenal bijzonder leuk. Jammer alleen dat ie zo duur is.

Verdediging is de beste aanval

In Slay the Spire werk je simpelweg een serie van gevechten af. Heel belangrijk hierbij om te onthouden (ik ging daar tijdens mijn eerste speelbeurt gigantisch de mist mee in): houd je levenspunten hoog! Je HP wordt niet automatisch tot het maximum aangevuld tijdens het gevecht, dus die heb je nodig tot het bittere einde van je run. Niet meteen in paniek zijn hoor, er zijn wel een aantal momenten tussendoor waar je ze kunt opfrissen. Ahem, gevechten dus. Jij en je tegenstander spelen om de beurt, net als in de RPG’s van weleer. Je aanval kies je echter niet simpelweg uit een menuutje; elke beurt trek je een x aantal kaarten (doorgaans vijf) die je kunt spelen. Denk bijvoorbeeld aan hoe het vechten werkt in Paper Mario: Color Splash of SteamWorld Quest. Je hebt aanvals-, vaardigheids-, kracht- en vloekkaarten. Die laatste wil je overigens niet.

Oh, jongens wat hebben de dames en heren van Mega Crit Games dit leuk uitgewerkt. Kaarten werken op basis van punten. Enerzijds zijn deze punten bedoeld als energie: zijn waarde bepaalt hoeveel energie die opslurpt. Je hebt meestal maar een stuk of drie energiepunten, dus wees er zuinig mee. Anderzijds gebruik je punten ter aanval of verdediging: speel een kaart met een groot schild erop, en je krijgt bijvoorbeeld vijf verdedigingspunten. Speel er twee, en je hebt er tien. Tien van die rakkers zorgen ervoor dat jouw sluwe tegenstander de volgende tien punten minder schade doet! En levenspunten verliezen wil je niet: bij Slay the Spire is een verdediging echt de beste aanval.

Dat wil niet zeggen dat je de hele tijd op een houtje moet bijten: je moet alleen weten wanneer je het beste kunt aanvallen. Maak ze bijvoorbeeld eerst wat vatbaarder voor een zwiep van je zwaard, speel een aanval waarbij je nog een kaart mag trekken of verhoog je aanvalskracht! Wat dacht je van een kaart die meer schade doet naarmate jij meer aanvalskaarten hebt gespeeld? Of mijn favoriet: de lichaamsworp, die levenspunten doet voor het aantal verdedigingspunten dat je hebt verzameld. Helemaal leuk als je die ene vaardigheid hebt gevonden die ervoor zorgt dat je je overgebleven defensiepuntjes mee mag nemen naar de volgende beurt. Het leukste is namelijk wel dat (als alles even meezit) je heerlijke combo’s kunt maken.

Slechte hand

De makers hebben in ieder geval een hoop leuks verzonnen om Slay the Spire een heerlijk strategisch tintje te geven. En dan te bedenken dat er drie personages zijn, ieder met een uniek deck. Naast de stoere die ik hierboven beschreef, met een hevige focus op aanval en verdediging, is er een magiër die vooral met slimmigheden als gif en negatieve statuseffecten werkt. De derde is een tot leven gewekte robot, die speciale Bollen kan oproepen om ‘m te ondersteunen in de strijd. Die laatste heeft echter een heel indirecte speelwijze, en is helemaal niet zo interessant als de andere twee.

Zoals ik in de intro al zei, dat à la Yu-Gi-Oh met kaarten spelen werkt bijzonder verslavend. Ik was algauw uren lekker vijandjes aan het verslaan. Iets wat ook wel een beetje door dat dungeon crawler-achtige concept komt. Hoe verder je komt, hoe meer speciale kaarten je ook vrijspeelt. Dan heb je daarnaast ook nog eens unieke relikwieën die je bepaalde bonussen geven, zoals extra levenspunten of extra kaarten in je hand.

Maar, om al die runs naar het einde te moeten doen? Na een keer heb je het stiekem wel gezien. Zoals gezegd is niet elk deck even leuk en wordt Slay the Spire daarnaast toch al snel wat herhalend: je begint steeds met hetzelfde setje kaarten, waardoor het begin steeds saaier wordt om doorheen te bikkelen. De moeilijkheidsgraad is stiekem ook wat flauwtjes, waardoor veel gevechten als een ‘verplicht nummertje’ aanvoelen. Ook die prijs blijft een beetje in mijn hoofd steken. €24,99 is best een dikke pil, zeker voor een spel dat weinig aandacht aan de presentatie heeft besteed. Maar laten we niet té negatief eindigen: turn-based RPG-fans kunnen namelijk eindelijk aan hun Binding of Isaac-fix kunnen komen!

Conclusie

Slay the Spire is charmant, uniek en ontzettend verslavend. Ongemerkt was ik zo uren verder met het bouwen én spelen van mijn toffe deck. Kaarten zitten bomvol strategie en mogelijkheden, iets dat heerlijk uitgebuit wordt door de dungeon crawler-invloeden. Alleen wel een beetje jammer dat niet elk kaartendeck even leuk is uitgewerkt. En dat een tweede of derde keer doorspelen toch wel wat aan kracht verliest. En dat €24,99 toch wel een eurootje of tien teveel is. Gelukkig komt ie ongetwijfeld wel eens in de aanbieding!