Skatebird - Recept voor hoofdpijn

Mensen skateboarden, vogels vliegen. Iedereen weet: zo blijft het universum in balans. Sinds de uitvinding van het vliegtuig is deze ongeschreven natuurwet technisch gezien gebroken, maar de aarde bleef ternauwernood draaien. Anno 2021 betreden we echter wederom een gevaarlijk en ongebalanceerd nieuw tijdperk. De Amerikaanse studio Glass Bottom Games zet namelijk vogels op skateboards in de videogame Skatebird. Een ontzettend onverantwoord idee dat ook nog eens bijzonder slecht uitpakt.

Er is één ding wat je meteen duidelijk wordt bij je eerste minuten skaten in Skatebird: vogels kunnen helemaal niet skaten. Of de mensen die ze geprogrammeerd hebben kunnen niet programmeren. Maar ik ken best wel veel mensen die goed zijn in programmeren, maar weinig vogels die goed zijn in skaten. Dus het ligt vast aan de vogels. Nu ben ik als mens natuurlijk wel een beetje bevooroordeeld tegenover mijn soort, maar goed. Waar was ik? Oh ja, Skatebird is een kutgame.

Huiskamerterreur

Weetje, de vogels in Skatebird zijn eigenlijk vrij chille beesten. Ik denk dat ik ze best als huisdier zou willen hebben, als ze niet continu op die klote skateboards zouden stappen en door mijn huiskamer gaan sjezen. Je begint het spel door er eentje aan te maken en je kunt kiezen uit allerlei soorten. Papegaai met dikke gouden hip-hop ketting? Natuurlijk. Dikke grijze uil met kroontje? Kan. Zelf koos ik voor een soort roodborstje met een petje en een zonnebril. Gewoon casual. Druk op start en het beest staat in een woonkamer, met skateboard en al. Klaar om je dag te vergallen.

De wereld in Skatebird is een levensgrote huiskamer door de ogen van een vogel. Jij bent dus klein en alles is groot en dat zit best leuk in elkaar. Zo skate je over pizzadozen, grind je over kommen met noedels en knal je plastic bekertjes omver. Helaas doe je dat met overgevoelige besturing, een op de Nintendo Switch regelmatige haperende framerate en een camera die niet om kan gaan met kleine ruimtes. Met andere woorden: je zwalkt van links naar rechts, gaat soms zonder reden op je snavel door de knullige physics en komt gegarandeerd wel eens vast te zitten in een hoekje of tussen objecten.

Poepspetters

Dat zijn allemaal goede redenen om Skatebird te bestempelen als troep, maar de vogelpoep spettert pas echt vol op je achterhoofd bij het ervaren van het missie-systeem. Na een tijdje doelloos rondzwerven kom je vaak een vogeltje tegen met een ongeïnspireerd lijstje met opdrachten voor je. Soms wel zeven tegelijk. Ga daarheen, doe X aantal tricks, verzamel ook nog even de vier plastic bekertjes, etcetera. Je hebt het allemaal al honderden keren gedaan, maar waarschijnlijk nog nooit met zoveel frustratie als in Skatebird.

Naast de eerder genoemde problemen op het gebied van besturing, physics en camera heeft iedere missie namelijk een timer. Een timer! Wat betekent dat je de missie opnieuw mag doen als je faalt, ook al is dat niet jouw schuld en heb je net 9 van de 10 benodigde schuursponzen verzameld. Ga je de eerste dertig seconden al te vaak op je gezicht? Er is geen retry optie, dus dan resteert slechts staren naar een langzaam aflopende timer. En de neiging om de Nintendo Switch tegen een muur te gooien.

Was mijn achterhoofd nog niet genoeg Skatebird? Wil je me nu echt vol in de bek schijten? Ik ken eigenlijk helemaal geen vogels die dat zouden willen. Misschien zijn die programmeurs toch niet zo onschuldig.

Conclusie

Voor elk minuscuul moment dat je even in de zone komt in Skatebird, ben je twee keer zo lang aan het worstelen met framedrops, een zwabberende camera en stuntelige physics. Combineer dat met ongeïnspireerd missie design en een strakk timer en je hebt een recept voor hoofdpijn. Skatebird is niet alleen het definitieve bewijs dat vogels niet thuishoren op een skateboard, maar ook een van de slechtste skatespellen voor de Nintendo Switch.