Silent Hope - Een gebroken belofte

“Het action RPG-genre kent natuurlijk veel iconische titels. Hoe gaat Silent Hope zich onderscheiden van de concurrentie?” is wat ik aan de producent van Silent Hope, Makoto Shioda, vroeg tijdens mijn interview met hem op Gamescom. Hierop antwoordde hij dat het spel van het begin tot het eind vol opwindende spanning zit. Nu ik Silent Hope zelf heb gespeeld, ben ik erachter gekomen wat deze opwindende spanning inhoudt, maar is deze dan ook echt het hele spel aanwezig?

De action RPG Silent Hope speelt zich af in een koninkrijk zonder woorden. De koning beroofde op een dag alle inwoners van hun spraak, zonder te vertellen waarom. Na deze kwaadaardige actie verdween hij al snel in een plek genaamd The Abyss. De prinses van het koninkrijk is ten einde raad en haalt met een wens zeven helden bij elkaar die gaan uitzoeken waarom de koning iedereen van hun woorden heeft beroofd.

Een veranderlijke dungeon

Nadat de koning alle inwoners van hun woorden beroofde, verdween hij in de game’s dungeon: The Abyss. The Abyss is een kloof die bestaat uit vier segmenten die respectievelijk de zomer, herfst, winter en een lavawereld voorstellen. Elk segment heeft een aantal lagen waar je doorheen moet komen om het volgende segment te bereiken. Op elke laag zijn er natuurlijk genoeg vijanden te vinden.

Naast vijanden bevat elke laag van The Abyss wel iets speciaals. Zo zijn op de meeste vloeren kristallen te vinden, waarmee je van personages wisselt of terug naar de thuisbasis gaat. Ook zijn er hier en daar zogenaamde Memory rifts te vinden die je meenemen naar een duistere wereld waar vijanden een stuk sterker zijn, maar de beloningen ook groter zijn. Zo nu en dan vind je een kampvuur dat als een baken dient waarnaar je kan terugkeren vanaf de thuisbasis. Daarnaast kom je hier en daar ook een Monster Rush tegen waarbij golven van monsters je belagen.

Wat The Abyss volgens producer Makoto Shioda onderscheidt van andere dungeons, is zijn constant veranderende perspectief en lay-out. Omdat de lagen van de dungeon constant gehusseld worden, zou het moeilijk moeten zijn om een patroon te herkennen of te vertrouwen op een vorige ervaring. Hoewel dit in het begin wel het geval was, zag ik dat naarmate ik verder in het spel kwam, verschillende lagen hergebruikt werden. Ik realiseerde me dat ik eigenlijk steeds dezelfde lagen aan het verkennen was. Het spel voelt dus naarmate je richting het einde gaat erg herhalend aan, wat een minpuntje is. 

Zeven helden

Silent Hope heeft maar liefst zeven speelbare personages, die elk tot een eigen wapenklasse toebehoren. Dit zijn Wanderer (zwaard en schild), Archer (boog), Farmer (hooivork), Fighter (vuisten), Warrior (tweehandig zwaard), Rogue (dubbele zwaarden) en Caster (Toverstok). Elk personage heeft naast een standaardaanval ook een eigen arsenaal aan skills, waarvan je er drie tegelijk mag gebruiken. In totaal heeft elk personage negen skills die gaandeweg het spel worden vrijgespeeld. 

Hoewel Silent Hope erg veel personages heeft, doet het spel vrij weinig om je aan te moedigen ze allemaal uit te proberen. Ik heb ze in het begin wel allemaal uitgeprobeerd, maar de rest heb ik helemaal met Wanderer uitgespeeld. Dit komt mede doordat je voor elk personage apart een hoger level moet worden, nieuwe wapens moet maken en skills moet unlocken. Het is dus veel efficiënter om al je tijd in één personage te stoppen en deze zo krachtig mogelijk te maken. Wat is het nut van zeven personages terwijl je er maar één nodig hebt? Ik had liever gezien dat het spel drie personages had, maar dat je constant tussen deze drie moet wisselen om zo door The Abyss heen te komen. 

Daarnaast was ik tijdens mijn interview op Gamescom er al achter gekomen dat Silent Hope geen multiplayer-modus heeft. Deze had ik in eerste instantie wel verwacht omdat er zeven speelbare personages zijn en ik denk dat deze modus heel wat toegevoegd zou hebben aan het spel.

Een knusse thuisbasis

De thuisbasis is een klein kamp dat bestaat uit vier tenten, een mini-boerderij en een moestuin. Bij twee van de tenten verander je je verzamelde voorwerpen in grondstoffen, waarmee je bij de wapentent nieuwe wapens kunt maken. Daarnaast kan je bij de mini-boerderij en de moestuin je eigen zuivelproducten maken en je eigen fruit en groente laten groeien, waarmee je bij de kooktent gerechten kunt maken die je extra kracht geven tijdens de gevechten in The Abyss. De thuisbasis zelf vind ik erg goed ontworpen. Alles is geordend en binnen handbereik en het geeft een charmante sfeer af.  

Je kan in de thuisbasis ook je uitrusting aanpassen. Zo kun je magistones aan je wapen toevoegen. Magistones zijn kleine kristallen die een elementaire kracht bevatten. Als je in het winter-segment van The Abyss bent, is het dus handig om een vuur-magistone aan je wapen te koppelen, om zo extra schade aan te richten. De magistones voegen wat meer diversiteit en complexiteit toe aan het gevechtssysteem van Silent Hope, omdat je meer keuzes hebt om een bepaald wapen naar je eigen hand te zetten. 

Conclusie

Hoewel Silent Hope er op het eerste oog als een erg aantrekkelijke action-RPG uitziet, komen de twee grootste selling points, de zeven personages en de steeds veranderlijke Abyss, niet goed tot hun recht. Ze hadden zoveel meer kunnen doen met de personages en hoewel The Abyss wel steeds verandert, gebeurt dat niet op de manier die ik in eerste instantie in gedachten had. Daarnaast was ook de ontbrekende multiplayer-modus best wel een shocker voor mij. Dit is erg jammer, omdat ik na mijn interview op gamescom best enthousiast was over het spel. Al met al heeft Silent Hope de kans gemist om zijn volledige potentieel te benutten en weet het spel niet de door de producer beloofde opwindende spanning te behouden.