Kulebra and the Souls of Limbo - gewoon cozy goed

Ik begon Kulebra and the Souls of Limbo op een rustige avond, gewoon om “even te kijken wat het was.” Maar na een paar hoofdstukken betrapte ik mezelf erop dat ik steeds langzamer begon te spelen. Niet omdat het moeilijk was, maar omdat ik alles wilde begrijpen. In een wereld vol kleur en verdriet vond ik een ervaring die me niet vroeg om te winnen, maar om aanwezig te zijn. Hoewel je in een onderwereld speelt, voelt het allesbehalve duister of luguber. Integendeel. Kulebra and the Souls of Limbo is rustgevend, maar tegelijk rijk aan emotionele diepgang. Je speelt als een slangenschedel, eentje met een hart van goud, die zich voortbeweegt door over de grond te rollen. En jouw rol? Zielen helpen hun trauma te verwerken, zodat ze eindelijk verder kunnen.

Limbo is een soort tussenwereld. Geen hemel, geen hel, maar een plek waar mensen blijven hangen als iets hen nog bindt aan het leven. Ze herhalen hun laatste dag elke dag opnieuw, zonder dat ze dit beseffen. Tenzij jij iets doet dat hen raakt. Iets waardoor ze zich iets herinneren. Iets dat ze wakker maakt. Jij bent als ‘Bright Soul’ iemand die dat wél kan.

Het verhaal is opgedeeld in hoofdstukken. Elk hoofdstuk speelt zich af op een specifieke plek in Limbo en draait rond één of meerdere zielen die met iets vastzitten. In het begin zijn die gebieden klein en overzichtelijk. Ideaal om langzaam te leren hoe alles in elkaar steekt. Maar naarmate je verder komt, worden de gebieden groter, complexer en lopen de verhalen van verschillende personages steeds meer door elkaar. Wat begint als een losstaand probleem in een bloemenwinkel, kan later invloed hebben op iets op een totaal andere locatie. Elk hoofdstuk voelt daardoor als een afgerond verhaal, maar tegelijk ook als een puzzelstuk in iets veel groters.

De cast is ook heerlijk excentriek. Eén van mijn favoriete momenten was toen ik terechtkwam bij de Wing Union HQ, een organisatie gerund door vogels. Elk met hun eigen persoonlijkheid. Sommigen zijn behulpzaam, anderen ronduit verdacht. Die dynamiek tussen hen geeft zoveel leven aan de wereld. Het zijn van die figuren die blijven hangen, ook al zie je ze maar even.

Telkens stap je iemands persoonlijke wereld binnen. Soms lijkt alles prima aan de oppervlakte. Een bloemenwinkel met een moeder en dochter bijvoorbeeld. Ze praten over bloemen en over ‘verder gaan’ zodra de laatste bloemen zijn verkocht. Maar naarmate je meer rondkijkt, praat en observeert, voel je dat er iets niet helemaal klopt. De moeder, Rosa, heeft die belofte misschien wel gemaakt, maar iets in haar wil helemaal niet verder. Haar man verdween ooit zonder spoor en dat verlies hangt nog steeds in de lucht. De bloemen zijn een excuus geworden. Een reden om te blijven hangen in wat ooit was. Zelfs in de dood.

Ontdekken, verbinden en zachtjes verder duwen

Kulebra and the Sould of Limbo roept dat ouderwetse gevoel op van klassieke point-and-clickgames. Ik moest meteen denken aan Summer Resort, een oude browsergame van Cartoon Network. Daar moest je op het juiste moment op de juiste plek zijn, het juiste voorwerp geven aan de juiste NPC om zo het volgende stukje van het verhaal vrij te spelen. Alleen voelt Kulebra veel mooier en rijker aan door de subtiele verhaallijnen die later onverwachts samenkomen.

De opbouw volgt een natuurlijke logica. Je doet iets kleins voor een personage, hun gedrag verandert, en zo opent er zich een nieuwe mogelijkheid. Eén handeling loopt naadloos over in de volgende. Het voelt als een kettingreactie die je zelf op gang brengt. Net als in The Legend of Zelda: Majora’s Mask leven alle personages volgens hun eigen dagritme. Alleen wanneer jij iets doet dat hun ziel raakt, ontstaat er verandering.

Een dag bestaat uit vier vaste momenten: ochtend, namiddag, avond en nacht. Jij bepaalt het tempo. Door op een bankje te gaan zitten, versnel je de tijd. Of je wacht gewoon tot de juiste NPC opduikt. Sommige gebeurtenissen vinden namelijk maar op één specifiek moment in de dag plaats.Dat systeem zorgt voor mooie timingmomenten, maar ook voor herhaling. Zeker als je even vastzit, kan het gebeuren dat je vier keer opnieuw met iedereen praat in elk dagdeel, gewoon om te checken of er iets verandert. Gelukkig is daar rekening mee gehouden. Met één druk op de knop spoel je scènes of gesprekken die je al eerder zag gewoon door. Ik heb die skipfunctie eerlijk gezegd vaker gebruikt dan ik wil toegeven. En ik was er elke keer dankbaar voor.

De gele draad

Tijdens gesprekken merk je meteen: sommige zinnen verschijnen niet in wit, maar in geel. Dat is het teken dat er iets belangrijks gezegd wordt. Misschien een hint. Misschien een verwijzing naar een voorwerp of plek. Of gewoon iets dat je later nodig hebt. Het is een subtiel systeem, maar wel slim. Het zorgt ervoor dat je echt oplet en actief meeleest, zonder dat het ooit geforceerd voelt. Je weet: als het geel is, moet je het onthouden.

Mocht je het overzicht verliezen, dan is er het notitieboekje. Het is overzichtelijk, duidelijk en slim opgebouwd, met drie tabs: Taken, Personen en Berichten. In ‘Taken’ zie je je lopende missies. Onder ‘Personen’ vind je alle personages met bijhorende info. En ‘Berichten’ verzamelt flessenpost met kleine verhalen of subtiele hints.

In een van de hoofdstukken moest ik bijvoorbeeld een schriftje vinden voor een personage. Ik herinnerde me vaag dat iemand er eerder over had gesproken, maar was vergeten wie het was. Dankzij mijn notitieboek kon ik terugvinden dat het ging om een NPC die het schriftje alleen wilde ruilen voor iets van Lluvia, een bekende popster in de game. Dat moment gaf me echt het gevoel dat ik iets had onthouden, teruggevonden en slim opgelost. Het notitieboekje voelt aan als een detectivebord dat met je meegroeit. Helder en enorm behulpzaam.

Variatie en puzzelmomenten

Je krijgt geen kaart vol icoontjes of grote pijlen die je de weg wijzen. Maar je krijgt eerder subtiele hints in de omgeving. En vooral het gevoel dat je zelf mag ontdekken. Op een moment dwaalde ik wat doelloos rond, tot ik me iets herinnerde wat een NPC eerder terloops had gezegd. Ik volgde dat spoor, en plots klikte alles. Dat gevoel dat jij het verband hebt gelegd, niet omdat je gestuurd wordt, maar omdat je zelf hebt opgelet. Dat is precies waar dit Kulebra in uitblinkt.

Tussen alle rust zitten ook speelse variaties die voor luchtigheid zorgen. Zo sluip je in een hoofdstuk door een dorpje waar honden patrouilleren, en moet je goed opletten waar ze lopen om ongezien te passeren. In een ander moment word je onder vuur genomen door een personage, en moet je letterlijk tellen hoeveel kogels hij al heeft afgevuurd. Pas als hij herlaadt, heb je een kort moment om veilig naar de volgende schuilplek te sprinten. Dit soort kleine puzzelmomenten zorgen voor afwisseling en houden de gameplay fris, zonder dat het de sfeer of het tempo van de game onderbreekt.

De bossfights vallen op. Het zijn geen gevechten met wapens, maar met woorden. Het voelt een beetje als een quiz: je moet vragen beantwoorden die gebaseerd zijn op alles wat je eerder hebt gehoord, gezien of gedaan. Heb je niet goed opgelet, dan val je door de mand. Heb je goed geluisterd, dan weet je precies wat je moet zeggen. Gelukkig mag je tijdens deze momenten ook je notebook gebruiken, waarin alle belangrijke informatie netjes staat bijgehouden. Dat maakt de uitdaging net iets toegankelijker. Zeker met mijn ADHD was het fijn om terug te kunnen bladeren. Toch bleef het spannend, want je moest het nog altijd zelf koppelen en interpreteren. Het daagt je uit om echt aanwezig te blijven. En die aandacht, die werd beloond.

De schoonheid van wachten 

Niet alles werkt altijd even soepel. Tijdens het rondrollen bijvoorbeeld, botste ik regelmatig tegen objecten waarvan ik niet goed kon inschatten of ze interactief waren. Soms liep ik letterlijk overal tegenaan, op zoek naar muntjes of een verborgen trigger, gewoon omdat de omgeving niet echt aangeeft wat aanklikbaar is en wat niet. Dat maakte het zoeken wat nodeloos traag. Ook de besturing zelf is niet altijd even strak. Tijdens gesprekken moet je ineens op een andere knop drukken om iets aan een NPC te geven, wat me in het begin wel wat verwarring gaf.

Het tempo ligt sowieso aan de lage kant. En dat past op zich bij de sfeer, maar ik kan me voorstellen dat het voor sommige spelers te sloom voelt. Zelf vond ik het meestal wel aangenaam, maar er waren momenten dat ik het gevoel had vast te zitten in een (letterlijke) loop, omdat sommige NPC’s pas reageren in een bepaald dagdeel. En als je dan niet goed weet wanneer precies, loop je soms vier keer hetzelfde rondje. Gelukkig helpt die skipfunctie dan echt. Die heb ik met veel liefde gebruikt om mezelf wat tijd te besparen.

De taalopties zijn op dit moment beperkt tot Engels en Spaans. Voor mij was dat geen probleem, maar ik hoop wel dat ze ooit uitbreiden naar andere talen. Het zou zoveel mensen meer toegang geven. En dan zijn er nog de laadschermen. Die zijn er bijvoorbeeld als je een gebouw binnengaat of als een nieuwe dag begint. Ze duren meestal maar een paar seconden, dus het is niet storend, maar je merkt het wel.

Sfeer en muziek

De sfeer in Kulebra voelt warm en cozy. Het is rustig, kleurrijk en gewoon… fijn om in rond te lopen. De wereld zit vol liefde, zonder ooit opdringerig te zijn. Geen grootse actie of drukke beelden, maar kleine dingen die blijven hangen. Een zacht muziekje op de achtergrond, een NPC die iets grappigs zegt, of een omgeving waarin elk detail met zorg is uitgewerkt. Ook de geluiden dragen daaraan bij. Je hoort zacht water sijpelen, een windje blazen, of in de verte een jukebox spelen. En als je van kamer wisselt, wordt de muziek ineens wat doffer, alsof je echt door muren beweegt. Het zijn die details die de wereld één geheel laten voelen. Niet spectaculair, maar wel precies goed. En dat maakt het des te gezelliger om er telkens terug in te duiken.

De muziek is ingetogen en sfeervol. In plaats van bombastische klanken hoor je zachte melodieën die me steeds weer in de juiste stemming brengen. Het tempo is traag, de omgeving vraagt om geduld, en de muziek volgt dat ritme perfect. Op momenten liet ik het gewoon aanstaan, puur om te luisteren. Elk gebied heeft zijn eigen klankkleur, waardoor je vanzelf vertraagt en beter oplet. En dan zijn er nog de stemgeluiden. Geen echte stemmen, maar herkenbaar gebrabbel à la Animal Crossing, met telkens een eigen toon. Oud klinkt ook echt oud. Vrolijk klinkt ook echt licht. Zo ontstaat een wereld die niet alleen sfeervol, maar ook geloofwaardig is. Elk personage klinkt uniek. 

De artstijl roept herinneringen op aan Paper Mario of Born of Bread. Je wandelt als een plat papieren figuurtje door een kleurrijke 3D-wereld die aanvoelt als een knutselwerk. Zachte kleuren, speelse animaties. Geen gezichtsuitdrukkingen, maar wel houding, beweging, flair. Een vogel heft zijn vleugels. Iemand wiebelt even zenuwachtig. Die kleine gebaren zijn vaak al genoeg. 

Oh, en dat papieren stijltje komt niet zomaar ergens vandaan. De hele wereld van Kulebra is visueel geïnspireerd op de Mexicaanse Día de los Muertos. Die feestelijke doodscultuur leeft hierdoor in alles: het kleurenpalet, de decoratie, de figuren. Het voelt levendig, maar met een ondertoon van melancholie. 

Conclusie

Kulebra and the Souls of Limbo is een intiem en sfeervol avontuur dat me wist te raken door zijn warme wereld, betekenisvolle verhalen en traag maar doordacht ritme. Het voelt als een spel waarin je niet speelt om te winnen, maar om te luisteren, te helpen en stilaan verandering te brengen. De kleurrijke stijl, zachte muziek en slimme structuur maken het tot een bijzondere ervaring. Toch zijn er ook haken en ogen: de besturing is soms onhandig, het tempo kan traag aanvoelen en de interactie met objecten is niet altijd duidelijk. Ook de beperkte taalopties (enkel Engels en Spaans) zijn jammer voor een game die zoveel mensen zou kunnen raken. Maar ondanks dat alles bleef het gevoel overeind dat Kulebra met liefde is gemaakt.