Restless Soul - Veel grappen maar niet veel meer dan dat

Het zal je maar gebeuren. Je wordt wakker en in plaats van in je bed te liggen, sta je voor Magere Hein in het hiernamaals. En dan wil je nog maar één ding: daar weer weg!

Dat is echter nog niet zo makkelijk. Want om te ontsnappen uit het Afterlife moet je op zoek naar acht sleutels die verborgen zitten in torens verspreid in de wereld. En dit is niet zonder gevaar, want in het Afterlife zwaaien de Grim Reaper en de boosaardige Dr. Krull de scepter. Uiteraard zien zij je niet graag weer vertrekken uit het hiernamaals. En zo begint Restless Soul, het project van éénmansstudio Fuz Games. Je avontuur bestaat vanaf dan uit het praten met NPCs, puzzelen en zo nu en dan zelfs wat schieten, maar daarover later meer.

De graphics doen denken aan de Game Boy-spellen van weleer. De opzet van de dorpjes en de sprite art van de personages lijken zo uit Pokémon Red/Blue te komen, hoewel de gebouwen in een iets andere 3D-stijl zijn opgebouwd. Dit geeft het spel een leuke retro look. Daarnaast past het zwart-wit goed bij de wereld, je speelt immers in het hiernamaals en dat zal vast niet heel kleurrijk zijn. Het spel wordt ondersteund met een ambient soundtrack die redelijk vergeetbaar is.

Heel veel grappen…

Restless Soul is grappig. Er gaan weinig minuten voorbij waarin er geen grap op je afgevuurd wordt. NPCs hebben altijd wel een opmerking klaar, maar ook de verteller of Woof, je geleidehond door het hiernamaals, weten altijd de lachspieren te prikkelen. Vaak wordt hierbij de zogenaamde vierde muur doorbroken. Je wordt als speler rechtstreeks aangesproken, en de personages zijn zich geregeld bewust van het feit dat ze in een videogame zitten.

Sommige grappen zijn geniaal, en het laat zien dat de maker over genoeg creativiteit en humor beschikt. De beste zijn de grappen die totaal onverwacht komen. Zo weet de game iets leuks uit te halen wanneer je voor de eerste keer een savegame laadt. Maar al deze grappen zijn ook meteen een minpunt. Doordat de game een aaneenschakeling is van one-liners, opmerkingen en grappen wordt het op den duur vermoeiend. Dan zit je eerder te zuchten dan te gniffelen, en dat kan toch niet de bedoeling zijn. Door deze eindeloze stroom humor vallen ook de echt goede grappen op den duur niet meer zo op.

…maar niet veel meer dan dat.

Er is nog weinig gezegd over de gameplay, en daar is een reden voor. Er is namelijk niet heel veel uitdagends te doen in Restless Soul. De meeste tijd ben je bezig met het praten met de vele bewoners van het Afterlife, en het oplossen van kleine puzzels. Vaak zijn dit schuifpuzzels, en laat dat nou net een van mijn minst favoriete soort puzzels zijn!

Wanneer je toegang hebt gekregen tot de toren die in elke stad staat, begint de echte actie. Hier maakt het spel een bijzondere keuze. Waar je met deze grafische stijl en het vele praten eerder een RPG verwacht, kiest de maker een andere weg. Het is namelijk tijd om te knallen! Het spel verandert opeens in een twin-stick shooter à la Enter the Gungeon, waarbij je vierkantjes op je vijanden afvuurt. Ontwijken doe je met een korte teleport, en dat is het ook wel zo’n beetje. Er zijn geen verschillende wapens, en het is sowieso een beetje vreemd dat je kunt schieten en dat de kogels niets meer dan kleine kubusjes zijn. Ook je tegenstanders schieten op deze manier terug.

Gelukkig weet de game af en toe nog een verrassing tevoorschijn te toveren. Zo zit in een van de torens opeens een 2D-platform-segment, en zit de toren in het Wilde Westen boordevol shootouts. Dit biedt wat variatie op de verder eenvoudige gameplay. Het is duidelijk dat de maker (een één-man-indie-ontwikkelaar) aan het experimenteren is geslagen. Helaas is hierdoor geen enkel aspect echt goed uitgewerkt. Het was beter geweest als de ontwikkelaar zijn aandacht op één concept had gericht (zoals het twin-stick schieten) en daar echt werk van had gemaakt, in plaats van veel proberen waardoor het het allemaal net niet is.

Conclusie

Restless Soul valt een beetje in dezelfde valkuil waar spellen gemaakt door kleine ontwikkelaars vaker intrappen. Men wil te veel in één game stoppen, waardoor geen concept echt goed is uitgewerkt. In het geval van Restless Soul betekent dit dat de puzzels en de gevechten het net niet zijn, en wat dan overblijft zijn vooral veel grappen. Sommige zitten erg goed in elkaar, maar door de overdaad aan woordspelingen wordt het op den duur te flauw en een beetje vervelend. En als er dan geen gameplay is om het spel te redden, dan is het moeilijk om dit spel echt aan te bevelen.