Ponpu – slaat in als een bom

Ah space madness, oftewel ruimtekrankzinnigheid… Ik weet niet of we deze vorm van waanzinnigheid ooit gaan meemaken in de mensheid, maar ik denk wel dat ruimte-eenden die bomeieren leggen uit hun snavel gevaarlijk dichtbij komt. Ponpu is echt een absurd Bomberman-achtig spelletje met zulke eendjes in de hoofdrol. En ik moet zeggen, het is ook wel echt een vreemde eend in de bijt.

Je ei kwijt kunnen

De waanzinnigheid start al met het verhaal dat je introduceert aan het spel. De eendengod wil alles wat hij gecreëerd heeft verwoesten (wat best wel veel schijnt te zijn voor eendengod). Jij probeert Hem vervolgens tegen te houden in de story mode. Dit doe je als een zogenaamde Ponpu, een gekke ruimte-eend die er in vier verschillende smaken zijn: van grote, rode verbaasde ogen, tot kleine blauwe puntjes als pupillen met een klein hoedje. De stijl waarin deze Ponpu en eigenlijk het hele spel is getekend, ziet er onwijs tof uit. Het is een simpele, cartoon-achtige stijl met bruin en wit en soms nog hier en daar wat andere kleurtjes. De animaties maken het alleen maar beter, zoals hoe de Ponpu de bomeitjes ophoest of zelfs hoe die op en neer waggelt.

Ik kan je alvast verklappen dat de bizarre art direction het spel wel een beetje draagt. Qua gameplay valt Ponpu het beste te omschrijven als Bomberman-achtig, hoewel dat ook niet altijd even waar is. Zo kots je in Ponpu je eierbommen uit je bek en kun je met een druk op de knop een schild activeren waarmee je de bom in een rechte lijn verder schiet. Het ding is wel dat dit soms een beetje onvoorspelbaar kan zijn, zeker als je al veel bommen hebt gelegd. Als je een schild gebruikt tegen een terugkaatsende bom, glijdt ‘ie namelijk langs je heen. Maar soms stopt de bom voor je snavel, waardoor je schild tijdelijk kapot gaat als het geraakt wordt. Verder kan je Ponpu speciale eieren leggen, zoals een tijdbom en een drilbom die zichzelf eerst begraaft en later pas weer ontploft. Hoewel het wel leuk is dat er nog ander soorten eieren zijn, vond ik het in de praktijk vaak net iets te veel moeite om deze te gebruiken in plaats van de normale bommen.

Niet zo bomvol

Qua gameplay is de story mode op zich wel vermakelijk, met vier behapbare levels in zes verschillende werelden. De eerste drie levels zijn een beetje te vergelijken met mini-dungeons uit een Zelda-game met een Bomberman-layout. Het laatste level is steeds een absurd baasgevecht. De normale levels duren nooit zo heel lang en willen steeds dat je een sleutel vindt om verder te gaan naar het volgende level. In zo’n level ontdek je verschillende kamers, vermoord je gekke vijanden en ga je soms ook wel een paar keer dood. Veel bosjes en struikjes (en soms ook een gekraakte muur die een geheime kamer verschuilt) kunnen ontploffen door de explosieven die je rond gooit. Als je geluk hebt vind je er een gekleurde veer of een hartje in. En als je al helemaal goed bent in geheimpjes ontdekken, vind je misschien een gouden veer waarmee je een heel extra hartje krijgt. Wat je alleen met zo’n gekleurde veer kunt doen? Ik heb nog steeds oprecht geen idee.

Hoewel Ponpu best een fast-paced spel is met alle flitsende bommen en hoe snel je loopt (ik raad je aan met de d-pad te bewegen), is het soms ineens heel sloom. Dat haalt me steeds uit de flow. Je kunt bijvoorbeeld dus dood gaan als je al je hartjes verliest. Naast dat dit vervelend is omdat het niet altijd eerlijk aanvoelt en je überhaupt niet veel hartjes hebt, duurt het ook gewoon relatief lang opnieuw te beginnen. Vooral het laadscherm voor een level, waarbij je een voice actor elke keer weer ‘’Bombs on!’’ hoort zeggen, irriteerde me na een handjevol doodgaan al snel. Hoe kort en simpel de levels ook zijn, steeds uit het spel gegooid worden om een level (opnieuw) te selecteren is wel echt vervelend.

Maar eerlijk gezegd, het grootste probleem aan Ponpu is dat ik eigenlijk ook niet opnieuw wilde beginnen. Hoewel Ponpu oprecht de meeste basics van een game zeker onder de knie heeft, voelt de game heel droog aan. Ik denk dat dat vooral komt omdat er niet echt beloningen in het spel zijn. Afgezien van de regenboogveertjes waar je niks mee kunt doen dan. Er waren dus genoeg scenario’s waar ik koos om een bepaalde kamer in te gaan, om vervolgens hoogstens zo’n gouden veertje te vinden. Dat voelde wel aan als zonde van mijn tijd. Het feit dat er naast geluidseffecten soms helemaal geen liedjes aanwezig zijn, helpt trouwens niet met dit gevoel.

De baasgevechten zijn trouwens wel toffer. Ze duren ook wel korter, maar de over-the-top designs maakt dat de baasgevechten wel een mooie kers op de waanzinnigheidstaart van Ponpu is. Mijn favoriet is de baas waar een eend uit de bek van een ander wezen lijkt verschijnen en je personage met drillende armen (zijn het armen?) je beet probeert te nemen. Ja, Ponpu wordt soms echt raar. Hierbij is nog wel het probleem van dat een rematch net iets te lang duurt.

Knallende minigames

Naast de story mode, heeft Ponpu ook een handjevol minigames. Hier ben ik wel echt blij mee, vooral omdat de bommenmechaniek heel leuk is om ook op andere manieren in te zetten dan alleen een story mode. Je kunt ze lokaal en zelfs ook online samen spelen. De minigame Team Deathmatch is in principe een free-for-all met drie levens, waarbij de Ponpu die als laatste staat (of de meeste levens heeft aan het einde van de tijdslimiet) wint. In Coin Chase moet je zo veel mogelijk muntjes verzamelen. Deze verzamel je vooral door andere Ponpu’s de dood in te laten ontploffen. Het ding is wel dat dit spelletje vooral in de laatste tien seconden pas echt spannend wordt: als je met een hele zak vol muntjes dan doodgaat, bestaat er namelijk een redelijke kans dat je alsnog verloren hebt. En tenslotte is er nog mijn persoonlijk favoriet, de Color Fight. Hier moet je in Splatoon-stijl in een 2 vs 2-strijd, het veld in jouw kleur bedekken door middel van de bommen.

Ik speelde deze minigames via de online multiplayer, wat naar mijn verrassing best snel en soepel ging. De minigames zelf zijn best lachen, maar hebben helaas last van hetzelfde als de story mode: er is niet genoeg reden om de minigames vaker dan maak een paar keer te spelen. En dit is ook waarom ik op het begin zei dat de art direction het spel draagt. Hoewel Ponpu op zich nog wel best goed in elkaar zit en het een erg leuke, aanwezige stijl heeft, is de gameplay alleen niet leuk genoeg het echt een toffe ervaring te maken.

Conclusie

Met zo’n toffe art direction lijkt Ponpu alleen maar dikke pret te worden. Op zich doet het spel qua Bomberman-achtige gameplay veel dingen prima. Er is alleen simpelweg niet veel reden om het te spelen. Het voelt een beetje droog aan om in de story mode slechts van level naar level te gaan. En ook de minigames heb je na een paar keer spelen al gezien, al is het wel heel tof dat er een online multiplayer-optie is. Dit maakt Ponpu uiteindelijk verrassend genoeg slechts een game met een bombastisch stijltje.