Pokémon: Let's Go, Pikachu

Gisteren kon je al lezen hoe Erik over Pokémon: Let’s Go denkt, en nu is het mijn beurt. Het enige verschil is dat ik de Pikachu-versie heb mogen doorgronden voor een recensie. Hoewel de game voor het merendeel hetzelfde is, zijn er toch een paar dingen die de ervaring anders maken dan Eevee. Hoe anders? Nou ja, de verschillen beginnen simpel, maar er zitten grote consequenties aan je keuze verbonden zodra je vorderingen maakt.

Pokémon: Let’s Go brengt je terug naar de eeuwige velden van de Kanto regio. Het brengt het klassieke verhaal van de eerste generatie en gooit er een interessant sausje overheen. Zo zijn bepaalde gebeurtenissen aangepast aan het systeem of andere spellen in de Pokémon-reeks. Je leeft nu in een wereld waar Red en Blue hun reis al voltooid hebben, maar je dezelfde NPCs tegenkomt. Net als met Pokemon Omega Ruby en Alpha Sapphire een aantal jaren geleden, creëert het een andere realiteit dan voorheen bestond. Zo kom je Mina uit Alola tegen, bestaat er geen Cycling Road en bestaan Mega Pokemon alsof het niets is. Daarnaast is er een bruggetje naar Gold en Silver en lost het NPC-fouten op om alles duidelijk over te laten komen. Zelfs voor de veteraan is het verrassend te zien hoe het avontuur is aangepast voor een herziende historie.

Veranderen en het onbekende

‘Verandering’ is het toverwoord van Pokémon: Let’s Go. Hoewel het raar is om te zien wat er anders is in Kanto, brengt de gameplay de grootste aanpassingen met zich mee. Traditioneel loop je door het gras, komt er een Pokémon tevoorschijn en begin je een gevecht om ze te vangen. In Let’s Go verschijnen de Pokémon in de wereld en begin je gelijk met vangen door ze aan te raken. Hierdoor kun je zelf kiezen wat je wilt gaan vangen en wat je liever links laat liggen. Daarnaast zijn het de vangmechanieken van Pokémon GO die de dienst uitmaken. Je gebruikt verschillende bessen en ballen liggend aan de situatie en probeert het op de meest stijlvolle manier te doen. De Pokémon krijgen hierdoor ervaring, wat ervoor zorgt dat ze hun mannetje staan tijdens reguliere trainergevechten.

De vangmechanieken vroegen wat gewenning. Persoonlijk ben ik nooit een goede Pokémon GO speler geweest en liep ik te vaak bonussen mis. Tot mijn grote verbazing is het scoren van een Excellent gemakkelijker in Let’s Go. Het gooien vraagt een bepaalde beweging die ik heel snel onder de knie had. De Joy-Con besturing viel mij ontzettend mee en na het eerste uur snapte ik wat Pokémon: Let’s Go van mij verlangde. De Poké Ball Plus leverde hetzelfde resultaat op, al geeft de accessoire alles iets meer stijl. De bal licht op, heeft een interne speakers met geluiden en geeft alles een persoonlijke touch. Hoe dan ook, het werkt fantastisch op de televisie of in tafelmodus. Toch moet het gezegd worden dat de handheld controls mij geheel niet aanstonden. Er waren geen touchscreen opties en daarnaast werkte de stick niet al te fraai.

Buiten de wilde monsters om, spreekt Pokémon: Let’s Go aardig voor zich. Je loopt rond, praat met NPCs en gaat de strijd aan met andere trainers in traditionele gevechten. In eerste instantie verwachtte ik dat ik er zonder enige moeite doorheen kon spitten. De trainers beginnen vrij gemakkelijk en laten je in de waan dat het puur een game voor de beginneling is. Nu ga ik niet zeggen dat het een moeilijke Pokémon-game is, maar ik maak eerder het argument dat de laatste paar spellen ook best gemakkelijk waren. Waar het daar echter als een straf aanvoelde, voelt de ervaring hier de gehele weg heel elegant aan. Ik nam de tijd om Kanto te herbeleven en het toverde echt een glimlach op mijn gezicht. Deze spellen houden, echter, soms je hand iets te veel vast. De wegen van punt A naar B zijn echt niet zo moeilijk als Pokémon: Let’s Go ons wil doen geloven.

Pikachu, een tikkeltje anders

Gezien ik beide spellen heb mogen doorgronden, moet de vergelijking tussen Eevee en Pikachu echt worden gemaakt. Zoals Erik beschreef in zijn recensie, is Eevee een schatige krachtpatser die veel verschillende aanvallen kan leren. Tijdens mijn Eevee run, werd het duidelijk hoeveel je op Eevee kon leunen. De meeste gyms, Team Rocket en de Elite Four konden teniet worden gedaan door Eevee correct te gebruiken. In dat opzicht voelt Let’s Go, Pikachu heel erg anders. Hoewel Pikachu speciale lucht- en wateraanvallen kan leren, is er niet heel veel meer dan dat. Je zult veel minder op alleen Pikachu’s kracht kunnen vertrouwen. Hoewel de ervaring in menig deel hetzelfde is, verandert het erg hoe je het spel beleeft. Wil je de game open breken op een belachelijke manier, dan geeft Eevee je een ware trip. Pikachu voelt daarmee iets traditioneler, al maken de exclusieve Pokémon zoals Growlithe en Mankey dat meer dan goed. Geen doorloop is definitief slechter dan de ander, maar het ligt er mee aan wat je zoekt in een Pokémon game.

Uiteraard kun je exclusieve Pokémon uit de variant die je niet koopt op meerdere manieren verkrijgen. In Fuchsia City heb je toegang tot het Pokémon GO Park waar je monsters uit de smartphone applicatie kunt importeren. Het werkt ontzettend soepel, gezien je de Pokémon selecteert in de app en ze vervolgens naar de Nintendo Switch stuurt. Door genoeg van dezelfde Pokémon te sturen ontgrendel je speciale cadeau’s die de progressie voor beide spellen bevorderen. Minder positief ben ik het over online ruilen en vechten. In Pokémon: Let’s Go wordt gewerkt met een code van drie Pokémon. Deze zullen jij en een vriend op dezelfde manier moeten invoeren om met elkaar in verbinding te komen. Het probleem is dat je, zonder inspraak, in aanraking kunt komen met iemand waar je helemaal niet mee hebt afgesproken. Dit is mij meerdere keren overkomen en het is ontzettend teleurstellend dat er niet van de vriendenlijst gebruik wordt gemaakt.

Hoe dan ook, de wereld van Pokémon: Let’s Go straalt op de Nintendo Switch. De kleurrijke wereld van Kanto vertaalt zich uitermate goed voor een nieuwe generatie. Ik ben het meest onder de indruk van de interacties tussen de trainer en de partner-Pokémon. Pikachu begint je na een tijd te knuffelen, spelletjes met je te spelen en commentaar te geven op wat er in de wereld gebeurt. De tweede Pokémon die je volgt zit niet op datzelfde niveau, maar het feit dat je op sommige kunt rijden maakt het nog steeds speciaal. De regio ontdekken vanaf de rug van een Arcanine geeft een overweldigend gevoel en de oude fiets is er absoluut niets bij. De muziek in Let’s Go is op een fraaie manier geremixt en doet werkelijk oude tijden herleven. Het deuntje op de Pokémon Road, voorheen Cycling Road, deed mij in het bijzonder enorm veel.

Conclusie

Pokémon: Let’s Go, Pikachu is een avontuur voor ieder die de franchise een warm hart toedraagt. Hoewel het spel iets te veel je hand vasthoudt, is het doorgronden van Kanto dikke pret. De veranderingen in het klassieke Pokémon format zorgen ervoor dat de reis tot het eind leuk blijft. Mijn verwachting was ik de vangmechanieken van Pokémon GO zou gaan haten, maar het tegendeel is hier waar. Daarbij komt de presentatie, interacties met je Pokémon en een redelijke moeilijkheidsgraad. Toch moet ik vraagtekens zetten met de gekozen online opzet en de besturing in de handheldmodus. Beide zijn niet fraai en hadden, in mijn optiek, vele malen beter gekund. Pokémon: Let’s Go doet echter meer goed dan fout en het is waar ik het meeste op hoopte.