Omega 6: The Triangle Stars - Experimenteel en ouderwets

De welbekende Nintendo-designer Takaya Imamura verliet het bedrijf in 2021. Hij bracht de look van Captain Falcon tot leven en was verantwoordelijk voor de stijl in The Legend of Zelda: Majora’s Mask. Hij besloot zijn eigen pad te bewandelen en was van plan zelf videospellen te blijven ontwikkelen. Het heeft even geduurd, maar Omega 6: The Triangle Stars is eindelijk verschenen op de Nintendo Switch. Een point-and-click game van de oude stempel. Kan dat ook nog wel in 2025?

In Omega 6 speel je als de androïden Thunder en Kyla. Het duo is op pad gestuurd om een nieuwe thuishaven voor de mensheid te creëren. Dat gaat ze aardig goed af, al hebben ze nu een hypotheek om af te lossen. Dat gaat maar mondjesmaat totdat ze een flyer vinden. Het papier spreekt van een grote schat en het duo twijfelt geen moment. Kyla en Thunder worden avonturiers en gaan een verscheidenheid aan planeten langs om geld te verdienen. Het duo komt knotsgekke personages tegen, ieder met hun eigen scala aan problemen. Soms pakt dat goed uit… en soms ook helemaal niet. Tja, de robotten vertrouwen iedereen die op hun pad verschijnt.

Het Engelse schrijfwerk staat als een huis. Het bekvechten tussen de twee hoofdpersonages is ontzettend aandoenlijk. Er hangt een spanning in de lucht waar je doorheen moet prikken. Dat gebeurt met enige regelmaat, vaak vanuit het niets. Wat daaruit vloeit, zijn de meest hilarische dialogen die ooit in een video game gestopt zijn. De humoristische momenten voelen goed onderbouwd, waardoor je interesse hebt in de volgende stap. Hoewel er veel gepraat wordt in Omega 6, stoort het dus nooit. Echt een pluim waardig.

Old school design in overvloed
De gameplay is ontzettend van de oude stempel. Het ligt je wel of niet. De actie vindt plaats op statische schermen waarbij je menu’s gebruikt om de omgeving en personages te beïnvloeden. Okay, natuurlijk spelen deze point-and-click-onderdelen iets vloeiender dan al die jaren geleden. De opties waarmee je speelt zijn ontzettend lineair, waardoor verdwalen er niet bepaald bij is. Met het onderzoeken ga je van planeet naar planeet en wordt je bij elke mogelijke stap verhinderd. Resources worden afgepakt en louche zakenmensen leiden je compleet om de tuin. Een lief spel is Omega 6 niet.

De gemene trekjes zijn vooral te bespeuren op twee fronten: hoe je van planeet naar planeet reist en het gevechtssysteem. Om naar andere planeten te kunnen reizen moet je toegangspassen kopen. Deze passen zijn maar voor een strikt aantal schermen geldig. Mocht je over de limiet gaan, dan wordt je zonder pardon teruggestuurd naar waar je vandaan kwam. Na verloop van tijd kun je een permanent toegangsbewijs aanschaffen, maar dat kost echt klauwen met geld. Ik ben ook niet bepaald te spreken over het systeem op zich. Het haalt het ritme uit het avontuur.

Tja, het gevechtssysteem. De makers zeggen ‘leuk dat het om een card based battle systeem gaat, maar daar heb ik echt hele andere verwachtingen bij’. Nee, het systeem wat Omega 6 gebruikt is letterlijk een veredelde versie van Steen, Papier, Schaar. Je moet de juiste kaarten selecteren, bepalen welke kaarten de tegenstander in zijn arsenaal heeft en daaruit proberen de juiste keuzes te maken. Komt er iets van een strategie bij kijken? Natuurlijk, maar dat betekent nou niet dat er veel diepgang in zit. En dat is jammer.

Hoogstaand stijltje
Omega 6: The Triangle Stars ziet er prachtig uit op de Nintendo Switch. Imamura’s iconische stijl komt duidelijk naar voren en is een genot voor het oog. De personages zijn kleurrijk, wat hun persoonlijkheden nog een extra beetje versterkt. De UI, achtergronden en muziek hebben hetzelfde effect. Een mooi en verzorgd pakket.

Conclusie
Omega 6: The Triangle Stars is Imamura’s liefdesbrief naar het verleden. Een point-and-click game van de oude stempel met principes uit vervlogen jaren. Er is een charme waar ik moeilijk om heen kan. Het ontdekken van de verschillende schermen is leuk en de dialogen spreken tot de verbeelding. Toch is het gevechtssysteem wel mager. Het komt meer aan op geluk, iets wat ik niet trok in de laatste delen van het spel. Daarnaast vind ik het idee om constant te moeten betalen voor het reizen ook niet bepaald fraai. Gelukkig valt er voldoende lol te beleven met Thunder en Kyla, al moet je wat water bij de wijn doen.