Ocean’s Heart - A Link to the Present

Het is ergens best bijzonder. Het concept achter het The Legend of Zelda is nog altijd zo sterk, dat spellenmakers het gretig als basis gebruiken. Hierbij wordt het concept miniem of zelfs helemaal niet aangepast. Ik noem een Oceanhorn of het leuke Blossom Tales. Ocean’s Heart is de nieuwste Zelda-like voor de Nintendo Switch – en het laat goed zien waarom dat aloude concept nog steeds zo goed werkt. 

Voor diegene die zijn ingestapt bij Breath of the Wild, en wat minder bekend zijn met het aloude Zelda-concept: Ocean’s Heart speelt zich als het ware af in een grote, in secties opgedeelde wereld. Elk van deze secties huist monsters, of misschien een tempel of stadje. De twist is echter dat je niet meteen overal heen kan: soms zijn er stenen die te zwaar zijn om te tillen of is er een raar ogend standbeeld waar je een bepaald voorwerp voor nodig hebt. Gelukkig zijn er tempels door de wereld verspreid, die jou na het voltooien steeds een stukje krachtiger maken, en de wereld steeds meer voor je openstellen. Je krijgt bijvoorbeeld een pijl-en-boog die je door dat raar ogende standbeeld kunt schieten, of handschoenen die je super sterk maken.

Ode aan Link

Je merkt aan alles dat de makers van Ocean’s Heart liefhebbers zijn van Zelda, want de spelopbouw is heel vergelijkbaar met A Link to the Past uit 1992, terwijl de moeilijkheidsgraad soms doet denken aan het origineel. Want oh, verwacht geen makkelijk spelletje. Jij speelt als de koene dame Tilia, die op reis is om haar vader te redden uit de klauwen van vervaarlijke piraten. Piraten die aan het begin van de game jouw hele dorp vernietigden. Dit begin gaat gepaard met soms iets té puberale en niet-passende dialogen, maar hoe verder je komt, hoe meer je dit bijzondere stijltje begint te waarderen.

Iets wat ik echt geweldig vind aan Ocean’s Heart, is dat het jou dwingt op zoek te gaan naar hints over je weg vooruit. Bij je allereerste queeste op het vasteland is het bijvoorbeeld duidelijk waar je heen moet, maar niet hoe je er moet komen. Als volleerd Zelda-expert dacht ik dit klusje wel even te kunnen klaren, maar al in mijn tochten door de wildernis werd ik begroet door vele game over-schermen en kwam ik erachter dat ik zelfs bij de eerste kerker al een wapen miste om die te kunnen halen. Dus was het terug naar eerdere gebieden en te praten met iedereen in de dorpjes die je onderweg tegenkomt. Misschien hebben ze een hint over wat komen gaat.

Uitzoekwerk

Naast hints hebben deze mensen ook wel eens een zij-queeste voor je, een extra avontuur om je kas te spekken of soms zelfs een bijzonder voorwerp te krijgen. Het leuke is dat deze sidequests ook vaak hele nieuwe delen van de wereld openen; vuurtorens waar je eerst niet in kon of eindbazen die je nu wel kunt verslaan. Hierbij geldt ook dat alles netjes in een logboek wordt bijgehouden, maar als je echt dat kwade monster wilt opvissen die de visser bijna om zeep bracht, dat je toch ook goed naar de mensen moet luisteren.

Toch schiet de game soms wel een beetje door hierin. Die eerste kerker bijvoorbeeld, waar ik al een wapen miste? Als groot Zelda-fan wist ik meteen wát ik nodig had (bommen), alleen ik was het nog nergens tegengekomen. In deze game krijg je geen bommen bij het verslaan van vijanden of het breken van potten. Nee, die zitten alleen in heel specifieke schatkisten. Schatkisten die niet direct met het hoofdavontuur te maken hadden (tip: ga de waterput in, bij het tweede stadje Goatshead). Vervolgens moet je ook een eindbaas verslaan, met maar tien bommen op zak. Het is me gelukt, maar instanties als deze maakt de game soms wel wat ontoegankelijk voor mensen die minder bekend zijn met het genre.

Sinds de jaren ‘80

Gelukkig kom je nieuwe wapens daarna vooral tegen in kerkers waar je ze nodig hebt. Ah, kerkers. Ook deze zitten in Ocean’s Heart vol herkenbare elementen. Natuurlijk moet je blokjes verschuiven, schakelaars indrukken en soms een bommetje leggen om een puzzel op te lossen. Natuurlijk vind je herkenbare vleermuizen, skeletten en woestijnzuigers ook in deze game. Natuurlijk zijn er op bepaalde plekken versplinteringen in de muur, die schreeuwen om een bom. Voor Zelda-fans is het een feest van herkenbaarheid, zonder dat het overdreven of gestolen voelt.

Ocean’s Heart doet wat kleine dingen om van dit concept af te wijken. Een uitgebreide lijst met (zij-)queesten is er een van, en de ander is de mogelijkheid om diverse voorwerpen te craften. Dit gebruik je echter zo weinig gedurende de eerste helft van het avontuur, dat ik dit haast vergat.

Ergens is dit helemaal niet erg. Voorzichtig loop jij door het woestijnland, op zoek naar de volgende kerker. Ah, met je nieuwe handschoenen kun je mooi die zware blokken aan de kant gooien en nu wél kijken wat daar rechts is. Misschien vind ik een schatkist met geld om mijn uitrusting sterker te maken – die vijanden beginnen nu wel heel veel schade te doen. Het is een heerlijke gameplayloop, die al werkt sinds de jaren ’80, en vermoedelijk over dertig jaar nog steeds als een huis staat.

Conclusie

Ocean’s Heart is gemaakt voor fans van de ouderwetse The Legend of Zelda-avonturen. Soms wordt de nadruk extra op ouderwets gelegd: verwacht een pittige moeilijkheidsgraad en veel uitzoekwerk. Het is jammer dat je soms wat teveel aan je lot overgelaten wordt (zeker in het begin is dat niet oké), maar hoe verder je komt, hoe meer je ervan gaat genieten. Het spel doet geen onverwachte zaken, maar dit is ook niet altijd nodig. Soms wil je gewoon even lekker dat Zelda-gevoel ervaren. En daarmee haal je met Ocean’s Heart zeker geen miskoop in huis.