Neon Abyss

Zie Neon Abyss als Enter the Gungeon of The Binding of Isaac in twee dimensies. Een roguelike annex platformgame, waarin elke ‘run’ volledig willekeurig opgebouwd wordt. Ondertussen verzamel je wapens, power-ups en ander handigheden die je steeds een stukje sterker maken om al het gespuis en de eindbazen op je pad te verslaan. Neon Abyss voelt in alles als een afgevinkt lijstje, maar speelt desalniettemin heerlijk weg.

Stiekem word ik altijd een beetje bang van spellen die volledig volgens de boekjes gaan. Ook in Neon Abyss kom je terecht in een ondergrondse kerker met meerdere verdiepingen. Elke verdieping huist een aantal kamers vol vijanden, schatten en rustpunten. Een aantal regels zijn gezet: op elke verdieping vind je in ieder geval een winkel, een godenkamer die jou een extra vaardigheid geeft en een tussenbaas aan het einde. De lay-out is echter telkens anders, evenals de wapens, vaardigheden en voorwerpen die je vindt. Enkel door deze slechterik te verslaan, kun je naar de volgende verdieping. Die natuurlijk een tikkeltje lastiger is dan de vorige. Wat Neon Abyss echter onderscheidt van zijn concurrentie, is dat ook ongeoefende spelers er wat gemakkelijker mee uit de voeten kunnen.

Toegankelijk

Roguelike-achtige spellen zijn doorgaans bikkelhard. Kogels vliegen je om de oren, vijanden komen in grote getale tegelijk op je af en je eerste pistool of zwaard slaat nog geen deuk in een pakje boter. Al die wapens en vaardigheden die je tijdens je run ontgrendeld? Die zijn maar schijn. Alleen door je als het ware één te voelen met het hoofdpersonage, ontwikkel je na vele uren ploeteren de doortastendheid om het eindpunt te bereiken (om vervolgens te ontdekken dat dit nog maar het begin was).

Neon Abyss, aan de andere kant, is wat dat betreft een stukje toegankelijker. Het heeft bijvoorbeeld een handig teleporteersysteem dat je zo door het level laat suizen. Ook de opzet is wat simpeler: omdat je met slechts twee dimensies werkt, heb je meer overzicht. Je hoeft daarnaast ook geen moeilijke dubbele sprongen of slimme rollen te masteren die je voor even onkwetsbaar maken; deze zijn puur optioneel. Ook zijn de makers zo lief geweest om een instelbare moeilijkheidsgraad toe te voegen: wordt het allemaal tóch wat teveel, kun je ‘m (vrijwel zonder straf) op Easy zetten. Die vliegende oogballen zijn dan een tikkeltje aardiger tegen je.

Berserker Blood

Zelfs het wapen waar je mee begint, is al verrassend sterk en accuraat. Sterker nog: doorgaans is het nieuwe wapengerei dat je tegenkomt, een stap achteruit. Kogels gaan ineens via rare boogjes naar vijanden of exploderen zo hard dat je jezelf ook schade doet. Het toppunt was een stoere gitaar die je projectielen om je heen liet cirkelen, voordat ze weggeknald werden. Probeer dan maar eens scherp te richten. Niet elk wapen is een stap achteruit, maar het kwam dermate vaak voor dat ik het doorgaans liet bij mijn trouwe startersgeweer – helemaal omdat je ook die met een beetje geluk kunt upgraden.

Daartegenover staat een werkelijk geweldig power-up-systeem. Er zijn talloze knotsgekke voorwerpen of huisdiertjes om te verzamelen (allemaal volledig willekeurig) die jou een interessante passieve vaardigheid geven. Sommige geven je logische vaardigheden als een extra levenspunt, de mogelijkheid om sneller te schieten óf juist een extra kogel per knal. Andere zijn wat ludieker: zoals een clownsmuts die je ratten laat oproepen of ‘Berserker Blood’ dat je sterker maakt als je minder hartjes hebt.

Wat het echter interessant maakt, is dat veel van deze vaardigheden met elkaar in verband staan, en elkaars krachten versterken. In een bepaalde run kreeg ik bijvoorbeeld de ‘Pay to Win’, wat mij meer kogels liet schieten, hoe meer geld ik op zak had. Nu zijn centjes soms best lastig te vergaren (je hebt doorgaans niet meer dan vijftig), maar even later kreeg ik het Lottery Ticket, wat me gratis 777 coins gaf. Mijn kogels vulden direct de gehele kamer. Toen ik later een Slingshot vond waardoor mijn salvo’s een langere afstand konden afleggen, was ik helemaal niet meer te stoppen. Super awesome.

Herspeelbaarheid

Langzaam maar zeker wordt ook Neon Abyss echter een stukje lastiger. In totaal zijn er vijf grote eindbazen om te verslaan, en na elke worden de levels langer en de verdiepingen talrijker. Waar je voor de eerste eindbaas slechts vijf verdiepingen hoeft te doorploegen, zijn dit er voor de tweede al zeven. En ohja, ondertussen moet je niet doodgaan – want dan mag je weer helemaal opnieuw beginnen.

De crux bij roguelikes zit ‘m natuurlijk in de herspeelbaarheid. Een gevoel van progressie, ondanks dat je om de haverklap het loodje legt. Na het verslaan van elke tussenbaas vind je bijvoorbeeld een speciaal item dat je kan inwisselen aan de ‘bar’ voor permanente toevoegingen aan de dungeon. Zo kun je verborgen kamers of een tof piano-minispelletje vrijspelen. Als je flink bikkelt, ontgrendel je misschien zelfs een extra personage. Er blijft zo steeds wat leuks op de loer liggen, wat je nét dat extra zetje geeft om voor die extra run te gaan.

Conclusie

Neon Abyss is misschien wel de meest toegankelijke roguelike die ik heb gespeeld. De besturing is gemakkelijk te begrijpen, je beginwapen brengt je al een heel eind en de moeilijkheidsgraad is vrij instelbaar. Stiekem ben ik wel teleurgesteld dat het spel buiten dat geen échte nieuwigheden brengt in het genre, maar dat is het spel grotendeels vergeven. Ook anno 2020 werkt die willekeurigheid en dat schijngevoel van macht nog steeds ongelofelijk goed. Veteranen kunnen beter hun ei kwijt bij Dead Cells, maar voor nieuwelingen is Neon Abyss een mooie instapdrempel.