Mulaka

Ooit een game gespeeld met de Mexicaanse Tarahumara-bevolking in de hoofdrol? Ik dacht het niet! Met deze unieke culturele insteek onderscheidt Mulaka zich van de gemiddelde 3D-platformer. Althans, dat is de bedoeling. Ik heb me aan het avontuur van Sukurúame Mulaka gewaagd. Weet de jonge shaman een onvergetelijk avontuur voor te schotelen, of blijkt het dertien-in-een-dozijn in een leuk jasje?

Tarahumara
Eind vorig jaar trok Mulaka mijn aandacht met een reeks van video’s waarin de ontwikkelaars uitlegden dat ze een ze een 3D-platformer gebaseerd hebben op de Tarahumara-cultuur, wat gelijk zou zorgen voor een uniek avontuur. Deze Mexicaanse cultuur heeft lang geïsoleerd geleefd van de rest van Mexico en heeft unieke kledij en tradities. Een bijzonder detail is dat de Tarahumaranen uiterst bedreven zijn in snel rennen op sandalen. De game probeert niet alleen deze bijzondere cultuur in beeld te brengen, maar tegelijk tegen de hegemonische westerse wereldcultuur in te gaan door een minderheid te representeren.

Mulaka
De omgevingen van de game lijken goed te corresponderen met de daadwerkelijke natuurlijke habitat van de Tarahumara. Je bevindt je in verschillende woestijnachtige omgevingen en eindigt uiteindelijk nog in enkele bosrijke gebieden met water. De gebieden hebben ook namen die overeen lijken te komen met daadwerkelijk bestaande gebieden, zoals Bakówala, Paquimé en Arareko. Ook de schaars gevonden mensen die je tegenkomt, leven een nomadisch leven. Als hoofdpersoon zet je het in dit land veelal op een rennen door de uitgestrekte gebieden met een speer in je hand.

Deze speer gebruik je niet alleen om mee te rennen, maar ook om verschillende vijanden een kopje kleiner te maken. Een snelle aanval voer je uit met Y, terwijl de X-knop je een krachtigere, tragere aanval laat uitvoeren. Ook ontwijken met A, springen met B, speerwerpen met L en rennen met ZR zul je niet kunnen missen in je strijd met de vijanden. En vanaf hier gaat het een beetje mis met Mulaka. De vijanden lijken weliswaar gebaseerd op echte insecten uit Mexico, maar ze spelen verder geen verhalende rol in het spel. Het spel zet je vaak in een afgesloten omgeving, waar je een paar golven aan vijanden verslaat om verder te mogen met het spel. Met de magere line-up van vijanden in Mulaka, heb je weinig zin om telkens weer een horde ervan te verslaan.

Ook de verhaallijn gaat al vroeg de verkeerde kant op. Hoewel de game zich berust op de bijzondere Tarahumara-cultuur, krijg je vanaf het begin te horen dat je ‘de wereld moet redden van Teregori’, een soort kwaadaardig wezen. Hiervoor ga je de eerder genoemde gebieden af om bezeten demigoden te verslaan en hun hulp te verkrijgen in je strijd tegen Teregori. De hele Tarahumara-cultuur lijkt zo alleen nog te bestaan als achtergrondverhaal, want zowel de gameplay zelf als de verhaallijn hebben er eigenlijk niet veel meer mee te maken. Je ‘red-de-wereld’-opdracht maakt weinig indruk, voornamelijk omdat het zo uit de lucht komt vallen.

Los van het culturele achtergrondverhaal laat de gameplay zelve ook wel wat te wensen over. Je kunt het spel namelijk vrij makkelijk ‘breken’. Behalve de eerder genoemde acties, beschik je nog over een heel arsenaal aan extra vaardigheden, die je langzaamaan vrij speelt. Zo kun je een dash-aanval als poema uitvoeren, een bommetje gooien, tijdelijk je aanvalskracht verhogen, et cetera. Daarnaast verzamel je een soort van punten door vijanden te verslaan en voorwerpen te verzamelen, waarmee je je aanvals- en verdedigingscapaciteiten een opkrikker kunt geven. Wanneer je dus weer eens in gevecht bent met enkele van de standaard vijanden, je de nodige upgrades hebt gekocht, en een tijdelijke aanvalsverhoging inzet, maak je wel erg gemakkelijk een einde aan je tegenstanders. De moeilijkheidsgraad groeit niet mee met je spelverloop.

Toch wel leuk
Ondanks de tekortkomingen van Mulaka, denk ik dat fans van 3D-platformers hier toch een redelijk spel mee in huis halen. De gameplay heeft wat weg van klassiekers zoals Legacy of Kain, terwijl de baasgevechten en personages me aan Zelda deden denken. Dat de culturele achtergrond soms net té veel op de achtergrond blijft, zal niet iedereen zich even druk om maken. Dat de balans soms lijkt te ontbreken in gevechten, hoeft ook geen minpunt te zijn voor iedereen. De omgevingen en tussenbazen zijn afwisselend genoeg om door te blijven spelen en het einde te bereiken, mede doordat de toevoegingen van vaardigheden elkaar goed gespreid opvolgen. De minpuntjes die ik noemde kun je dan door de vingers zien, al kun je daar nog wel bij optellen dat het technisch nog niet altijd even goed in elkaar zit: je moet sowieso fan zijn van het design, maar soms heeft het spel ook wat last van bugs of glitches (al heeft de ontwikkelaar ons al beloofd die aan te pakken).

Conclusie
Mulaka beloofde een indrukwekkend cultureel verhaal in het jasje van een 3D-platformer te steken. Hoewel de aankleding goed werkt voor de achtergrond en de algehele wereld, ontbreekt het toch wat te veel in het spel zelf. De gameplay en verhaallijn hebben zo maar weinig te maken met de Tarahumara-bevolking. Los daarvan laten ook enkele kleine puntjes wat te wensen over, zoals veel verplichte gevechten met veelal dezelfde vijanden en wat technische mankementen. Toch introduceert het spel in goed tempo nieuwe gameplay-elementen en frisse omgevingen, wat dan tóch je aandacht erbij weet te houden tot je de eindbaas op de knieën hebt gekregen.