Mega Man Legacy Collection 1 + 2

Op het gebied van Mega Man-games heeft Capcom zich de laatste jaren tamelijk stil gehouden. De laatste game uit de hoofdserie, Mega Man 10, verscheen in 2010. De klassieke Mega Man-games hebben gelukkig nog altijd een enorme groep volgers tot op de dag van vandaag, en ook zijn er genoeg nieuwkomers die de serie graag willen proberen. Hier is dan nu de Mega Man Legacy Collection, een collectie die vrijwel elk spel uit de hoofdreeks bevat, inclusief bonussen, voor een aantrekkelijke prijs. Bevat de verzameling klassieke Mega Man-games genoeg inhoud om zijn prijs te verantwoorden, en zijn de games enigszins toegankelijk voor mensen die nog zich nog niet eerder gewaagd hebben aan de serie?

De klassieke Mega Man-reeks bestaat uit tien hoofdtitels. Het verhaal in de spellen komt in principe elke keer op hetzelfde neer. Dr. Wily, je antagonist in de serie, heeft wederom een leger aan robothandlangers gebouwd, dat onder leiding staat van nieuwe, door hem ontworpen, Robot Masters. Dr. Light stuurt Mega Man op pad om Dr. Wily en zijn Robot Masters te verslaan. Mega Man verplettert één voor één de Robot Masters en komt uiteindelijk ook oog in oog te staan met de verschrikkelijke dokter zelf. Wanneer het blauwe mannetje de gemene Dr. Wily wederom de pan in heeft gehakt en Dr. Wily machteloos is, smeekt hij Mega Man om genade. Mega Man besluit hierop om Wily te sparen, maar of dit wel zo’n slimme zet is, daar valt over te twisten.

In principe heeft elke game in de serie dezelfde insteek. In nagenoeg elke Mega Man-game begin je door een stage te kiezen, wat destijds als innovatief werd gezien: games als Super Mario Bros. lieten je bij level 1-1 beginnen, waarna 1-2 kwam, enzovoorts. Het feit dat je sommige levels beter aan kunt pakken met wapens die je van bosses hebt opgepakt uit andere levels, maakt levels kiezen in Mega Man zo innovatief. Zo maak je het jezelf bijvoorbeeld een stuk makkelijker in Mega Man 3 wanneer je Rush Jet die je krijgt na het verslaan van Needle Man meeneemt naar levels met vervelende platformsecties! Daarbij verhoogt dit ook nog eens de herspeelbaarheid van het spel, omdat je de levels zo op meerdere manieren kunt proberen. Ook zul je in bepaalde levels obstakels tegenkomen waar je alleen met een bepaald wapen voorbij kunt komen, waardoor het dus soms slimmer is bepaalde levels te spelen alvorens je een ander begint.

Mega uitdagend

Geduld en observatie zijn absoluut benodigd voor het overleven van de levels. Ook het efficiënt gebruiken van je verzamelde wapens is essentieel, al kun je met wat behendigheid ook uit de voeten met slechts Mega Man’s standaarduitrusting: de Mega Buster. Je kunt het je echter niet zomaar veroorloven om guns-a-blazing door levels heen te jagen; binnen enkele seconden word je van de kaart geveegd. In de ene game kun je weer sneller door de levels gaan dan in de andere, en dit ligt vooral aan het levelontwerp en de plaatsing van vijanden in het betreffende level. Ik merkte dat voornamelijk de wat oudere delen, en dan met name het eerste deel, af en toe uit het niets onbegrijpelijk moeilijk werden. Denk dan aan sprongen die je bijna perfect moet maken, of vijanden waar je niet onaangedaan voorbij kunt komen. Dit kan af en toe frustreren, maar kenmerkt wel de klassieke speelstijl, die veel spellen uit het NES-tijdperk hadden.

Vanaf Mega Man 3 introduceert de serie een boel toffe verbeteringen. De hulpmiddelen, die voorheen simpelweg “Item 1”, “Item 2”, enzovoorts heette, zijn nu veranderd in een robothond genaamd Rush. De robothond verandert nu dus in bijvoorbeeld een hoverboard of submarine als je hem oproept. Ook kan Mega Man vanaf deel drie glijden. Door op de d-pad naar beneden te drukken tegelijk met de springknop, glijdt Mega Man snel een stuk naar links of rechts. Dit is nuttig voor bepaalde gebieden waar alleen nauwe gangetjes naar leiden, of om bijvoorbeeld vijanden of projectielen te snel af te zijn. Vanaf nu is het ook mogelijk om tot wel negen E-tanks bij je te hebben, die je levens volledig herstellen wanneer je ze consumeert, en je verliest ze niet als je een leven verliest! Ook kan Mega Man met zijn Mega Buster een Charge Shot maken: houd de schietknop ingedrukt om het wapen op te laden en een krachtig projectiel af te vuren.

Wanneer je een baas verslaat, kun je het kenmerkende wapen van de boss gebruiken in andere levels – mits je genoeg ammunitie hebt. Ammunitie wordt soms achtergelaten door vijanden die je neerschiet. Het ene wapen komt meer van pas dan de andere, en sommige zul je zelfs bijna nooit gebruiken. Dit verschilt heel erg per game. Sommige vijanden, zoals de Spine-vijand, kunnen niet neergehaald worden met Mega Man’s standaarduitrusting, dus dan komt een wapen als de Rolling Cutter van Cut Man erg van pas. Sommige vijanden versla je simpelweg gewoon makkelijker met bepaalde wapens. Zo gebruikte ik in Mega Man 4 enorm vaak de Dive Missile die je van Dive Man krijgt om grote vijanden te verslaan, niet alleen scheelt dit veel moeite omdat je veel moet ontwijken, maar ook veel tijd.

Emulatieperfectie?

Tegenwoordig zijn er talloze opties om oude games opnieuw te herleven, zonder het originele exemplaar of systeem te hoeven bezitten. Een spel emuleren is daarvoor een optie, en dit kan zowel ‘legaal’ als ‘illegaal’. Dit is wellicht een klein beetje een controversieel onderwerp, maar technisch gezien zijn services zoals Virtual Console en spellencompilaties als deze ook een vorm van emuleren. Daar komt ook nog het “gevoel” bij kijken; sommigen beweren (terecht) dat er niets op kan tegen het spelen van het origineel op een CRT-scherm, met onscherp beeld en al. Digital Eclipse heeft uitstekend rekening gehouden met fans die de oude klassieke feel prefereren. Zo kun je bijvoorbeeld schakelen naar een TV-filter, dat het beeld met opzet een beetje onscherper maakt en een soort donker filter over het scherm plaatst, wat de weergave van een beeldbuistelevisie moet nabootsen. Ook een monitor-filter behoort tot de opties, die scanlines over het beeld plaatst. Hierdoor worden als het ware horizontale lijnen tussen de pixels gezet, waardoor het beeld iets fijner oogt. Dit geeft zeker een leuk effect mee en laat deze retroklassiekers nóg meer retro aanvoelen.

Ontwikkelaar Digital Eclipse verdient een stevige schouderklop wat betreft de presentatie van de collectie. De games staan netjes in een rij en selecteer je aan de hand van hun artwork. Daarnaast bestaat er voor elke game ook een aparte museum-optie, waarin je allerlei artwork – waaronder ook concepttekeningen en toffe scans van de originele cartridges en verpakkingen – kunt bewonderen. En geloof me, sommig artwork ziet er simpelweg hilarisch uit. Daarnaast bevindt er zich ook een muziekspeler waarin je alle toffe tunes kunt terugluisteren. In de spellen zelf heb je ook een tal van opties. Het beeld kun je verstellen naar originele verhoudingen, fullscreen, of widescreen. Daar overheen kun je de bovengenoemde filters instellen voor dat échte retrogevoel. Zelfs de CPU-snelheid kun je aanpassen, waarmee je de haperingen uit de orignele games kunt nabootsen, mocht je daar behoefte aan hebben. Zelfs de glitches zijn intact gehouden. Voor de kenners onder ons: bij Yellow Devil kun je nog steeds valsspelen met de pauseertruc! Capcom en Digital Eclipse hebben ook uitstekend rekening gehouden met nieuwkomers. In Legacy Collection 1 kun je het spel terugspoelen, mocht je spijt hebben van die ene sprong waardoor je net in de afgrond stortte, of simpelweg te vaak geraakt zijn.

Legacy Collection 1 + 2 = …?

De games zelf zijn niet het enige wat verschilt tussen de eerste en tweede Legacy Collection. Allereerst verschilt de gebruikersinterface aanzienlijk, en zijn er in de ene collectie opties aanwezig die de andere niet heeft. In Legacy Collection 2 ontbreekt de terugspoelfunctie compleet. De checkpoint-savefunctie blijft wel, maar wanneer je je opgeslagen spel laadt zul je beginnen vanaf het dichtstbijzijnde checkpoint vanaf waar je hebt opgeslagen. Het filter dat je kunt toepassen op het beeld kun je in Collection 2 slechts aan en uit zetten, terwijl je in Collection 1 kon kiezen tussen een CRT-effect of scanlines. Ook lijkt het filter minder aanwezig in de tweede compilatie dan in de eerste, maar dat kan aan mij liggen.

Ook zijn scans van de cartridges en verpakkingen afwezig. Enigszins begrijpelijk, want deel acht verscheen op de PlayStation, en deel negen en tien zijn digitale games. Toch heeft Capcom destijds wel artwork laten maken voor alle vier de games, dus wat mij betreft hadden ze deze gerust aan de galerij mogen toevoegen. Sterker nog, voor Mega Man 9 en 10 werd opzettelijk ‘lelijke’ artwork ontworpen, als knipoog naar de artwork van de oudere games. Legacy Collection 2 heeft dan op zijn beurt wel weer een klein aantal opties die het eerste deel niet heeft. Zo heeft Collection 2 een voor Mega Man 9 en 10 wat extra uitdagingen en een optie om te racen tegen de klok.

Conclusie

De Mega Man Legacy Collections zitten bomvol content, met maarliefst tien spellen in totaal waar je een behoorlijke kluif aan hebt. Het is werkelijk een verademing om deze gehele collectie aan Mega Man-games te kunnen spelen waar je maar wilt, en dat in topkwaliteit. De emulatie van het spel voelt nagenoeg perfect aan, en bovendien bieden beide Legacy Collections je een boel extra’s. Het is tof om door de galerijen te neuzen naar wat Mega Man-geschiedenis, en de klassieke tunes te beluisteren. Deze retroknallers zijn intens uitdagend en vereisen behendigheid, maar tegelijkertijd is de gameplay toegankelijker dan ooit dankzij een checkpoint-savesystemen en de terugspoelfunctie in de eerste collectie, waardoor het pakket aantrekkelijk is voor zowel spelers die de serie eens willen proberen, als veteranen die alle games in twee verzamelingen willen hebben.