Mega Man 11

Rock Man vierde vorig jaar in Japan zijn 30e verjaardag, maar in Europa verscheen zijn eerste titel pas in 1989 onder de naam Mega Man. De VS mocht Mega Man een jaar eerder verwelkomen in 1988. Het icoon dat Capcom wereldwijd op de kaart zette heeft in zijn robotische leven veel ups- en downs gehad. Mega Man leunt daarom meer op nostalgie dan de meeste andere series en daarom leek het erop dat Mega Man in 2011 zijn laatste adem had uitgeblazen. Het is daarom haast poëtisch te noemen dat Capcom’s verrassende nieuwe Mega Man-game de naam Mega Man 11 draagt.

8-bit Game Pak

Om te snappen waar de nostalgie voor Mega Man vandaan komt neem ik jullie mee in de geschiedenis. Het begon voor mij allemaal in de jaren ’90 toen mijn broer een NES kocht en ik als kleine Marcel mocht mee spelen. Nintendo maakte leuke spelletjes, maar al snel ontdekten alle NES-bezitters dat Capcom en Konami de heilige graal waren.
Capcom maakte vooral veel Disney-games, zoals Ducktales en Chip & Dale: Rescue Rangers. Konami had haar eigen materiaal in de vorm van Probotector(Contra) en licenties voor een aantal populaire series, zoals Teenage Mutant Ninja Turtles. Om een hedendaagse vergelijking te maken; Capcom en Konami waren de Blizzard en Rockstar van de NES-generatie en maakten ook nog eens games over de populairste tv-shows van dat moment. Capcom en Konami wisten ongeëvenaarde graphics en gameplay uit de 8-bit machines te persen en Capcom printte dat zelfs op de doosjes. “State of the Art” en “High Resolution Graphics”.

Het eerste deel dat mijn broer in het begin van de jaren ’90 kocht, ligt meer dan twintig jaar later nog altijd veilig opgeborgen in mijn kast, compleet met het doosje en boekje. De game waar Mega Man echter mee doorbrak was Mega Man 2. In de eerste plaats, omdat Capcom wat meer faam had verwerft als Disney-ontwikkelaar en in de tweede plaats, omdat het een ontzettend goede game was. De eerste Mega Man stond vooral bekend om ‘cheap deaths’. Zo waren er liftjes die soms net niet hoog genoeg gingen of platforms die soms wel of soms niet verschenen boven een ravijn. Mega Man 2 balanceerde de boel, maakte het ‘eerlijk’ en werd de standaard voor alle toekomstige Mega Man games. Een aantal puristen meent zelfs dat Capcom het niveau van Mega Man 2 nooit meer gehaald heeft.

Ondanks het succes van Mega Man 2 was Mega Man X voor de Super Nintendo misschien wel de grootste mijlpaal. Destijds letterlijk de nieuwe generatie van Mega Man. Het ging de Blue Bomber best goed af tot de 3D-consoles verschenen en Mega Man als 2D-icoon snel plaats moest maken voor Capcom’s andere paradepaardjes, zoals Resident Evil. Toen hij eenmaal tweede viool speelde kreeg hij nooit meer een groot podium op consoles. Pas toen de Wii een retro renaissance teweegbracht met de Virtual Console en Mega Man-games verreweg altijd in de top tien ranglijst te vinden waren, keerde Mega Man terug met twee nieuwe downloadable 8-bit titels: Mega Man 9 en 10. Waarbij 9 het grote succes was en bij 10 iedereen inmiddels de 8-bit pixels wel weer gezien had. Toen Capcom de ontwikkeling van een nieuwe Mega Man game genaamd ‘Mega Man Mania’ in 2011 staakte en Keiji Inafune Capcom verliet om elders Mighty Number 9 te gaan maken, leek het erop dat Mega Mans dagen afgezien van compilaties en remakes geteld waren, totdat…

You got here just in time Mega Man!

…we nu eindelijk aan de slag kunnen met Mega Man 11! Capcom is bezig met een grote comeback. Resident Evil, Devil May Cry en ja, zelfs Mega Man heeft een nieuwe game gekregen. De belangrijkste vraag is of Mega Man na 7 jaar van afwezigheid nog iets toe kan voegen aan het gamelandschap. Aangezien het platform-genre inmiddels niet meer bekend staat als “State of the Art” en van “High Resolution Graphics” in vergelijking met de aankomende Resident Evil 2: Remake en Devil May Cry 5 in het geval van Mega Man 11 helemaal geen sprake is. Kortom, is nostalgie genoeg om Mega Man op de been te houden?

Het verhaaltje is flinterdun, maar dat zijn we van Mega Man inmiddels gewend. Mega Man’s aartsrivaal Dr. Wily heeft een van zijn oude uitvindingen van zolder gehaald. Het ‘Double Gear System’, waarmee robots speciale krachten krijgen. Het eerste tandwiel zorgt voor meer kracht, het tweede tandwiel voor meer snelheid. Daarnaast heeft hij een manier gevonden om de goede robots van Dr. Light onder zijn controle te krijgen. Dr. Light heeft uit zijn studententijd gelukkig nog een oud exemplaar van de gadget van Wily en installeert deze in Mega Man. Hierdoor is onze held ook voorzien van de speciale krachten die zijn vijanden gebruiken, echter kan Mega Man deze special moves slechts voor korte duur gebruiken. Met de Double Gear, zijn vertrouwde Buster handkanon en robotische viervoeter Rush gaat Mega Man wederom op pad om te vechten voor de eeuwige vrede.

Fight, Megaman! For everlasting peace!

Capcom heeft dit keer niet gekozen voor 8-bit pixels maar een moderne 2.5D look. Je sjokt nog steeds van links naar rechts en klimt van boven naar beneden, maar alle omgevingen, robots en objecten bestaan uit 3D modellen. Het is even wennen voor een retro-purist, maar al snel ontdek je dat de moderne grafische engine grote voordelen heeft. De game kent lichtreflecties, gedetailleerde achtergronden en veel bewegende en interactieve objecten die onmogelijk zouden zijn in een 8-bit setting. Daarbij voelt Mega Man opvallend kinetisch aan. De meeste 2.5D platformers zijn vaak te ‘zweverig’. Mega Man 11 daarentegen kent wel het klassieke precisie-platforming. Je zult vaak van rand naar rand moeten springen om niet in een ravijn te vallen en ook al beweegt Mega Man soepeltjes, je merkt goed dat je een ‘robot’ bestuurt en de bewegingen soms wat ‘direct’ en houterig zijn. Het spel doet ook goed zijn best om je niet te overladen met onnodige visuele effecten. Je hebt te allen tijde goed door op welke platforms je kunt springen en welke objecten slechts in de achtergrond ter decoratie aanwezig zijn. Met name in indie-platform games is dit niet altijd het geval en daarmee laat Capcom zien dat professionele ontwikkelaars de zaakjes toch net iets beter op orde hebben dan een developer op zolder. Mega Man heeft alle moves die hij had in de 8-bit games, namelijk rennen, schieten en springen. Daarnaast heeft hij de sliding move gekregen die in Mega Man 3 geïntroduceerd werd. Wanneer je de eerder genoemde double gear activeert krijg je of een sterker wapen of de wereld om je heen vertraagt, waardoor je gemakkelijker vijanden of obstakels kunt ontwijken. So far so good…

Mega Man 11 is wat je noemt ‘easy to learn, difficult to master’. Zelfs wanneer je op een lagere moeilijkheidsgraad speelt zul je toch de platform-uitdagingen moeten voltooien die het spel rijk is. Alleen als ‘newcomer’ krijg je een gratis hulpje dat je uit de ravijnen vist, maar als je het zo gemakkelijk maakt voor jezelf dan gaat de essentie van het spel en de uitdaging wel verloren. Mega Man 11 is qua moeilijkheidsgraad over het algemeen te vergelijken met Mega Man 2. Je zult een aantal levels meerdere keren moeten spelen om erachter te komen wat de beste manier is om er doorheen te ploegen en moeten uitvinden wat de zwakke punten zijn van bepaalde vijanden. Je zult echter zelden het gevoel krijgen, zoals in Mega Man of Mega Man 3 dat het spel je actief tegenwerkt of je een onmogelijke taak moet voltooien.

Mega Challenge

De verschillende levels die het domein vormen van een van de Robot Masters brengen allerlei uitdagingen met zich mee. De krachtcentrale van Fuse Man is bijvoorbeeld voorzien van tal van gevaarlijke lasers die je met de juiste timing moet ontwijken, terwijl je in de stage van Torch Man toch vooral moet oppassen voor de vlammenzee die het scherm in vliegt. In veel gevallen zijn de obstakels gemaakt volgens het ‘one hit kill’ principe. Raakt Mega Man met zijn teen bijvoorbeeld een stekel of vuur dan spat hij in stukken. Op zichzelf zijn de vijanden niet al te sterk en met een paar schoten op te blazen, maar in combinatie met het precisie-platforming hebben de sadistische ontwikkelaars precies op die plekken vijanden geplaatst waar je ze liever niet wilt hebben. De levels kennen een beperkt aantal checkpoints en standaard heb je twee levens. Lukt het je niet om de checkpoints te bereiken dan moet je het hele level weer opnieuw spelen. Als je levens op zijn dan moet je sowieso het hele level weer opnieuw spelen. De checkpoints worden vaak bewaakt door mid-level bosses. De grote robots zijn soms zelfs sterker dan de eindbaas van het level of vragen het uiterste van een bepaalde skill. Opvallend is dat in tegenstelling tot veel andere moderne platform-games al deze eindbazen ook uniek zijn. Zo vecht je tegen een totempaal die in stukken breekt en je probeert te pletten en een mechanische brandende kip. Stuk voor stuk leuk geanimeerde en unieke creaties en niet, zoals in bijvoorbeeld New Super Mario Bros. U een stuk of acht keer hetzelfde gevecht tegen Boom Boom. Capcom brengt variatie en dat verdient een pluim!

Het enige dat tegenvalt zijn eigenlijk de Robot Masters zelf. In de eerste plaats hebben sommige niet bepaald goede voice-acting gekregen. De piepstemmetjes de robots passen totaal niet bij hun uiterlijk en zorgen ervoor dat ze absoluut niet bedreigend overkomen. Daarnaast leunt het spel enorm op het gebruik van de Double Gear in de gevechten. Het is best tof dat de Robot Masters net als Mega Man de Double Gear hebben, maar meestal maakt dit het gevecht erg voorspelbaar. Tot ongeveer de helft van hun levensbalk maken de Robot Masters gebruik van hun standaard aanvallen om daarna over te stappen op de Gear-moves. In de meeste gevallen zijn deze zo overweldigend dat je Mega Man op een dieet van Energy Tanks zet en zo snel mogelijk button mashed om de Robot Masters met je Buster te verslaan. Ook in Mega Man 11 krijg je na het verslaan van een Robot Master hun wapen als beloning en is dit wapen de ‘zwakte’ van een van de andere acht. De moeilijkheidsgraad van de stages is echter niet echt afgestemd op die van de Robot Master gevechten, waardoor je eerder kiest voor de stages die je kunt uitspelen met de tools die je hebt en niet zo zeer voor een specifiek wapen om een robot master te verslaan.

Waarbij in eerdere Mega Man-games een aantal van de speciale wapens prima in stages te gebruiken is, zijn ze hier allemaal net iets te specialistisch van aard. Ze zijn gemaakt om de aanvalspatronen van de Robot Masters te doorbreken, maar geen van de wapens schiet rechtdoor. In Mega Man 11 mist daarmee het equivalent van de zaag uit Mega Man 2, een veelzijdig wapen om sterkere vijanden mee te verslaan. De Power Gear maakt ook de wapens die je overneemt van de Robot Masters sterker, maar meestal is alleen het bereik of het projectiel groter. De Speed Gear doet in Mega Man’s geval helaas niets met zijn wapens, terwijl de Robot Masters die wel in kunnen zetten voor speciale moves. Wat bovendien ontbreekt zijn blokken of obstakels je alleen met een bepaald wapen kunt en mag slopen, dan wel levels die beïnvloed worden door de volgorde waarin je de Robot Masters verslaat. In Mega Man X veranderden de stages op basis van de volgorde waarin je ze uitspeelde. Wanneer je Chill Penguin verslagen had dan was het vuurlevel deels bevroren en kon je het gemakkelijker uitspelen. Het waren dit soort kleine details die zorgden voor net iets meer diepgang. Speciale wapens en dergelijke trucs en geheimen zijn een belangrijk onderdeel van de Mega Man-serie en het is jammer dat dit onderdeel in Mega Man 11 of niet goed uit de verf komt of deels is overgeslagen.

Mega Capitalism

In plaats van geheimen in de levels kun je in de shop van Dr. Light, Roll en Auto wel een groot aantal items kopen die je strijd gemakkelijker maken. In de eerste plaats zijn er de standaard items, zoals extra levens en Energy Tanks om je levensenergie op cruciale momenten weer vol te laten lopen. Daarnaast maakt Auto gedurende het spel een aantal handige upgrades beschikbaar. Zo is er een item, waarmee vijanden vaker Energy Pellets droppen, een upgrade om de terugslag te verminderen als je geraakt bent en een item waarmee je automatisch je wapen charged en je niet continu de schietknop hoeft in te houden. Het zijn kleine tweaks aan de skills van Mega Man die het spel fijner maken om te spelen. In sommige gevallen zou je deze krachten eigenlijk aan het begin van het spel willen hebben, omdat ze net het verschil maken tussen drie keer de afgrond in vallen of met de hakken over de sloot een level uitspelen. Je koopt de items met schroeven die je in de levels kunt vinden en zelfs als je game over bent, blijf je deze behouden. Op deze manier blijf je progressie boeken en kun je voor je een level nog eens probeert extra Energy Tanks of levens inkopen. Het zorgt voor een goede balans tussen de hoge moeilijkheidsgraad van sommige stages en het belonen van meerdere vergeefse pogingen van de speler om deze uit te spelen.

De muziek van Mega Man 11 klinkt goed in de oren en weet heel cliché de juiste snaar te raken. De game kent catchy tunes, zoals je dat van een Mega Man-game kunt en mag verwachten en er zitten een aantal instant classics tussen. De muziek is in sommige levels echter een stuk minder aanwezig dan in andere en het niveau van Dr. Wily Castle 2 is op geen enkel moment binnen bereik. Het is een beter verzorgde soundtrack dan menig andere retro-reboot, maar mist net de x-factor om echt memorabel te zijn. De geluidseffecten zijn afgezien van de eerdere genoemde Robot Master-stemmen voldoende uitgevoerd. Mega Man’s wapens klinken prima en de explosies, Mega Man’s kreetjes en achtergrondgeluiden vloeien naadloos in elkaar over. Het complete audiovisuele plaatje is per stage ontzettend goed uitgewerkt. Er is altijd een bepaald thema, zoals een krachtcentrale, camping in het bos of een pretpark en dat zorgt voor een consistente look. Iedere stage kent unieke vijanden of een bepaalde stijl-variant die bij een stage aansluit. Aan de details, zoals Mega Man’s animaties en die van de robotjes is ontzettend veel liefde en aandacht besteed. Wanneer je een vijand op een schild raakt dan zal deze zichtbaar schrikken en ook de spring-, loop- en schiet-animaties van alle robots die op het scherm verschijnen zijn prima uitgevoerd. Dit is extra imposant, omdat je het spel met een druk op de knop kunt vertragen. De 3D modelletjes van de creaties van Dr. Wily hebben al met al de charmes van een animatiefilm.

Thank you Mega Man!

Wat speelduur betreft is Mega Man 11 net als de andere delen niet ontzettend lang. Je kunt het spel in tegenstelling tot veel van de NES-delen bovendien gemakkelijk laden en opslaan. De levels zijn over de hele linie ook wat langer dan in de oude delen van de serie en meer vergelijkbaar met Mega Man X. Ondanks de grotere stages is het avontuur binnen een uur of vijf uitgespeeld. Je kunt je daarna wagen aan een hogere moeilijkheidsgraad, speciale items verzamelen of een groot aantal challenges voltooien.

De challenges geven de game met het oog op de hedendaagse streaming- en speedrun-cultuur de meeste extra waarde. Zo moet je de stages binnen een bepaalde tijd halen of een level uitspelen zonder dood te gaan. Allemaal geen gemakkelijke opgaven. De beste scores verschijnen op een wereldwijd online leaderboard. Daarnaast is er een aantal minigames, zoals een ballonachtige vijand hooghouden en uiteraard achievements. Al met al geen prijswinnend materiaal, maar voldoende om een game in 2018 voor een groot publiek interessant te houden. Wat betreft unieke Switch features kunnen we kort zijn: die zijn er eigenlijk niet, afgezien van het scannen van de Mega Man amiibo en het gemak om Mega Man 11 overal mee naartoe te nemen. Je krijgt als je de Mega Man amiibo inleest extra Energy Tanks. Mega Man 11 speelt het lekkerste met een Pro Controller en dan met name een Xenoblade-exemplaar met de verbeterde D-Pad. Met Joy-Cons is ook prima te spelen, maar door het veelvuldig gebruik van de schouderknoppen en een handige shortcut om Robot Master-wapens te kiezen met je rechter stick is de Pro Controller toch wel het meest optimaal.

Conclusie

Mega Man 11 weet het klassieke Mega Man-gevoel succesvol te combineren met nieuwe elementen. Het is niet een baanbrekende terugkeer die awards gaat binnenslepen, maar een respectvolle voortzetting van een oude klassieker. Sterke punten zijn de leuke visuals, vertrouwde gameplay, catchy tunes en de nieuwe dynamiek die de Double Gear-krachten met zich meebrengen. Het grootste minpunt de uitvoering van de Robot Masters, en een paar klassieke trekjes die zijn overgeslagen. Nieuwkomers missen de nostalgische link, maar krijgen een perfect beginpunt om de wondere wereld van Mega Man te ontdekken. Ben je al sinds de NES-tijden een fan van de Blue Bomber? Verwacht dan geen blauwdruk voor de komende 11 nieuwe Mega Man-games, maar een fijn weerzien met een oude vriend. Fight, Megaman! For everlasting peace!