Locomoto - Een wasbeer zei dat het mocht

Ik had de trein misschien niet moeten stelen. Maar ja, als een hyperactieve wasbeer met een clipboard zegt dat het “voor de gemeenschap” is, wie ben ik dan om tegen te sputteren? Dus daar ging ik. Weg uit het dorpje Barrenpyre, met een piepende locomotief onder mijn voeten en een schuldgevoel dat langzaam begon te groeien. Gelukkig had McGruff, de rechtmatige eigenaar (een geit met kort lontje), het nog niet door.

Finley de wasbeer blijkt niet alleen hyperactief maar ook verrassend goed georganiseerd. Met schema’s, stickers en vooral veel overtuigingskracht stuurt hij me de wijde wereld in. De opdracht is duidelijk: de nieuwe burgemeester afleveren op de plek waar burgemeesters blijkbaar thuishoren, en onderweg de hele regio weer een beetje op gang helpen. Makkelijk zat. Dacht ik.

Maar al snel blijkt dat de wereld buiten Barrenpyre niet bepaald draait als een geoliede trein. Stations zijn vervallen, bewoners zijn oververmoeid of gewoon kwijt, en iedereen heeft net iets te veel bagage. Emotioneel en fysiek. Terwijl ik van halte naar halte tuf, rol ik langzaam een verhaal binnen over verbondenheid, verlies en waarom sommige dieren liever praten over stoelen dan over gevoelens. Begrijpelijk.

Het ziet er allemaal gezellig uit, met zachte kleurtjes en vriendelijke diertjes, maar soms komt het ineens binnen. In een van je eerste missies kom je erachter dat iemand uit het dorp ernstig ziek is. Je moet haasten, maar niemand vertelt je hoe je precies moet rijden. Dus zoek je dat onderweg uit, met een zieke passagier in de wagon, terwijl je probeert niet uit de bocht te vliegen of tegen een boom te parkeren. Geen betere manier om het onder de knie te krijgen dan wanneer er ineens iemand zijn leven ervan vanaf hangt, blijkbaar.

Missies, klusjes en koffie schenken

Wat je allemaal doet in Locomoto? Best veel eigenlijk. Je praat met bewoners, zoals in Animal Crossing, alleen zijn de gesprekken een stuk korter. Soms krijg je twee of drie zinnen. Daarna niets meer. Geen reactie, geen hoofdschuddend diertje, gewoon… leegte. Alsof ze vergeten zijn dat je bestaat. Beetje gek gevoel, zeker als je net enthousiast terugkomt in een dorp.

Bewoners geven je hoofd- en zijmissies. Ze willen spullen, een lift, een kopje koffie, of gewoon dat je hun vuilniszak even meeneemt. Je brengt passagiers naar andere dorpen en geeft ze onderweg een snack of warme drank. Soms krijg je pakketjes mee: die pik je op in het ene dorp en lever je af in een ander. Voor al deze taakjes krijg je coins of bouwmateriaal. Eigenlijk zijn het gewoon fetchquests, maar dan netjes verpakt. De fetchquests voelen helaas vaak te simpel aan, en gesprekken met bewoners zijn iets te kort en eenzijdig. 

Tussen alles door hou je de dorpjes proper. Je raapt afval op, stopt het in een vuilniszak en dumpt het later in een container. Wil je even iets anders doen? Dan kun je vissen, mijnen, hakken, planten of graven. Maar dat stelt weinig voor. Je drukt op een knop, krijgt iets, en klaar. Vissen heeft geen soorten, geen namen en geen verrassingen. Toch werkt het rustgevend. Je doet iets, je krijgt iets. Meer hoeft het soms niet te zijn.

Trein bouwen en bugs trotseren

Je trein wordt intussen je thuisbasis. Extra wagons voeg je toe en richt je in met tafels, stoelen en gekleurde ramen. Ook schilder je je meubels en herschik je ze naar wens, al zit je wel vast aan een raster. Vrij plaatsen of draaien zit er niet in. Toch voelt het snel als jouw plek. Zeker als je in elk dorp iets nieuws verzamelt om erin te proppen.

Af en toe duikt er een klein puzzeltje op. Bijvoorbeeld een doorgang die geblokkeerd is door zakken. Je moet dan eerst iets vinden of doen om verder te kunnen. Het zijn geen hersenkrakers, maar ze breken de rust net genoeg.

Er is geen energie- of manasysteem. Je hoeft nergens op te letten. Het tempo bepaal je zelf. Dat geeft rust. Maar na een paar uur voelde het voor mij ook wat doelloos aan. Alles draait rond rijden, ophalen, afleveren, herhalen. En omdat je de meeste gebouwen in de dorpen niet binnen kan, blijft de wereld wat statisch aanvoelen. Alsof je er bent, maar niet echt mag rondneuzen.

Technisch: Switch 1 vs Switch 2

Hoe langer een gesprek duurt, hoe trager alles wordt. Het voelde alsof het spel op de achtergrond iets bleef opstapelen. Misschien was het een soort memory leak, want uiteindelijk leidde dit tot een crash. Eén keer, helemaal in het begin, was ik ook ineens al mijn spullen kwijt die ik netjes in mijn wagon had gelegd. Daarna gebeurde het gelukkig niet meer.

Op Switch 2 liep alles in het algemeen soepeler. De enige uitzondering bleef die vertraging bij dialogen. Wat wel opviel: op beide systemen is het spel bij mij meerdere keren gecrasht wanneer ik naar een ander dorpje wilde rijden. Soms gebeurde dat midden op het traject, soms net bij vertrek. Vooral frustrerend als je wagon net volgeladen was. Gelukkig slaat het spel automatisch op wanneer je vertrekt naar een nieuw dorp, dus in het slechtste geval verlies je alleen wat voortgang die je net daarvoor in het vorige dorp had gemaakt. Zelf heb ik na een paar crashes besloten om sowieso handmatig op te slaan voor ik op pad ging. Geen risico meer.

De collision (waar je wel of niet tegenaan kunt lopen) in dorpen is trouwens ook niet altijd even duidelijk: soms loop je vast achter een bloempot of prullenbak en heb je geen idee waarom. Ook viel me op dat objecten zoals planten en struiken soms pas in beeld verschijnen zodra je dichterbij komt. Geen ramp, maar het haalt je even uit de rustige sfeer. Zeker in het begin dacht ik dat mijn Switch moeite ermee had.

En dat is misschien wel het wrangste aan Locomoto: onder al dat charmante en ontspannende zit gewoon een game die je telkens dwingt om bugs en crashes heen te werken. Was het spel stabieler geweest, dan had het voor mij makkelijk richting de 7.5 gegaan.

Simpel maar sfeervol

Visueel is Locomoto zacht en simpel. Alles is rond, kleurrijk en een beetje schattig. De stijl is eenvoudig en technisch niet indrukwekkend, maar past bij het spel. Kleine dingen zoals een slingerplant of lantaarn geven de dorpjes nét genoeg karakter. Sommige dorpen zijn leuk aangekleed en hebben elk hun eigen karakter. Neem bijvoorbeeld dorpje Trough, dat bekendstaat om zijn modderbaden. Of nou ja, “modderbaden”. In werkelijkheid is het gewoon een modderpoel vol afval. Toch presenteert de burgemeester het als een luxe wellnessbestemming. Dat is ook een beetje de humor van het spel. De contrasten tussen hoe dingen worden voorgesteld en hoe ze eigenlijk zijn.

Je kan de meeste gebouwen niet in, en veel personages blijven gewoon staan waar ze stonden. Daardoor mist de wereld een beetje leven. Je bent veel onderweg, maar het voelt niet altijd alsof je ergens aankomt.

De stijl zelf vond ik best charmant. Niet bijzonder, maar het klopt allemaal. De trein, de omgeving, de diertjes. Alles voelt als één geheel. Alleen begon ik na een tijdje wel patronen te zien. De dorpjes zijn anders ingekleurd, maar gebouwd op hetzelfde stramien. Je merkt het, vooral als je wat langer speelt.

Conclusie

Locomoto heeft me verrast met zijn warme sfeer, zachte kleuren en charmante dieren die doen alsof ze alles onder controle hebben. Het spel is traag en rustgevend, perfect voor wie zonder haast dorpjes wil opknappen en treinen wil inrichten. Maar er zitten duidelijke haken en ogen aan. De gameplay wordt na een paar uur wat repetitief, de activiteiten voelen vaak te simpel aan, en gesprekken met bewoners zijn kort en eindigen plots zonder reactie. Ook merkte ik bugs op, zoals verdwijnende items en meerdere crashes, vooral tijdens reizen tussen dorpen. Op de Switch 2 liep het beter dan op de Switch 1, maar de vertraging tijdens dialogen bleef terugkomen. En hoewel de wereld sfeervol is, voelt ze soms wat leeg of herhalend aan. Toch heb ik met plezier gespeeld en vond ik het een fijne, zij het wat beperkte, ervaring. Als je houdt van treintjes, dierendorpen en zachte chaos, en je stoort je niet aan technische mankementen, dan heeft Locomoto zeker z’n charme.