Little Nightmares II - Klein en griezelig

Horrorgames hebben vaak niet zo’n goede reputatie. Dat vanwege schrikmomenten die je al van een kilometer afstand ziet aankomen, compleet buitensporig bloedvergieten en een flinterdun verhaal. Little Nightmares II is ook een horrorspel, maar valt niet helemaal in die categorie. Het is absoluut horror, maar het wordt allemaal net even anders ingevuld dan je misschien gewend bent. Bereid je voor op een korte en heftige rit door onheilspellende omgevingen.

In het eerste deel van Little Nightmares draaide het om Six, een klein meisje in een kenmerkend geel regenpak. Zij moest zich een weg banen door allerlei nachtmerries en het spel had dan ook een enorm grimmige sfeer. Zij wist haar slechte droom te overleven, maar toch stopte het voor haar niet daarbij. Ze zit namelijk ook in Little Nightmares II, al is het in een andere rol waar ik later nog op terugkom. In deel II van dit donkere platformspel gaat het over Mono. Ook dat figuurtje is goed te herkennen is aan een specifiek kenmerk: hij draagt het grootste gedeelte van het spel een papieren zak over zijn hoofd waar gaten in geknipt zijn waar hij doorheen kan kijken. Net als Six zegt Mono helemaal niets gedurende het hele avontuur. Ze krijgen allebei flink wat te verduren in de game, en er zitten zeker geen vrolijke momenten in.

Verkennen in een desolate omgeving

Little Nightmares II is een platformspel met horrorelementen. Doordat sfeer, geluid en ontdekken de belangrijkste punten zijn, is het spel is wel beklemmend en griezelig, maar geen typisch horrorspel. Het is opgedeeld in vijf hoofdstukken die wat betreft setting en sfeer helemaal anders zijn. Zonder al teveel van het verhaal te verklappen: je komt in een bosrijke buitenomgeving terecht, en iets later loop je met een zaklamp door een ogenschijnlijk verlaten ziekenhuis. Je bent een vrij klein figuur dat zelf niet echt de mogelijkheid heeft om iets te doen buiten lopen, springen en vastpakken. Soms wordt je toch echt belaagd door vijanden. Wat moet je dan doen? In menig horrorspel pak je een enorm wapen en schiet je alles en iedereen kapot. Dat is absoluut niet zo in Little Nightmares II. Je kan je op bepaalde punten zeker verdedigen, maar het is niet dat je een pistool of een hamer in je inventaris blijft hebben. Je pakt een hamer op, die Mono maar wat krampachtig kan gebruiken, en na de betreffende vechtscene moet je hem ergens achterlaten. Wapens en andere objecten in je omgeving kun je vaak gebruiken, maar het is niet altijd even intuïtief.

Op flink wat momenten is het niet meteen duidelijk wat je moet doen of waar je heen moet. Natuurlijk, je kan op bepaalde stukken even rondlopen om rustig na te denken, maar op andere momenten word je achterna gezeten door iets of iemand en je moet dan vaak in een fractie van een seconde beslissingen maken. Je zal vrij regelmatig meerdere keren doodgaan op een bepaald punt. Het spel zit helemaal vol met zulke momenten. Het bekende “trial and error”-principe komt veelvuldig voor. Er wordt je helemaal niets uitgelegd, werkelijk alles moet je zelf proberen. Het draagt bij aan een spannende sfeer, maar het is goed voor te stellen dat niet iedereen bepaalde stukken tientallen keren opnieuw wil proberen. Dat is zonde, want als je opgeeft op zo’n moment mis je echt een goede game.

Je komt dan wel in een aantal verschillende omgevingen, en je hebt ook wat rustige momenten, maar eigenlijk wordt er nergens echt tijd verspild. Geen gesprekken met je kompaan, geen eindbazen die je uitdagen met stoere praat en geen documenten waarin informatie over de hoofdfiguur of de omgeving wordt verteld. Er wordt je dus ook niets verteld over hoe je bepaalde dingen moet doen, maar doordat je het blijft proberen leer je vanzelf hoe alles werkt. De basiselementen van een platformspel zijn er: rennen, springen, objecten vastpakken en puzzels oplossen. Dit zit allemaal zeer goed in elkaar, en ondanks dat je niets wordt verteld heb je toch het idee dat je door proberen beter wordt. Maar je wordt vanaf het begin meteen in het diepe gegooid, en dat is een van de sterkte punten van Little Nightmares II: je ervaart alles zonder voorkennis of andere vormen van informatie. Daardoor is alles mysterieus en veel intenser, omdat je niet weet wie die grote vijand is en waarom hij achter je aanzit.

Een baken in de duisternis?

De enige wijze waarop je af en toe wat sturing krijgt is door de hoofdfiguur uit het eerste deel, Six. Zij loopt soms met je mee door levels heen, en probeert je te helpen. Loop je ergens en zie je een onbereikbaar gedeelte? Six helpt je omhoog. Worden jullie achterna gezeten? Six rent soms voor je uit zodat je je route wat beter kan vinden. Je zou misschien zeggen dat een coöperatieve modus best wel zou kunnen werken, maar dat zou het doel van Six toch een beetje tenietdoen. Ze is in Little Nightmares II duidelijk bedoeld als een soort hulpmiddel. Het spel moet echt ervaren worden als een verhaal dat je in je eentje verkent. Na een uur of zes heb je het einde bereikt. Het spel is absoluut niet lang, maar het is wel een enorm avontuur.

Echt eng

De intensiteit wordt nog eens versterkt door de sterke audio. Je bent al op je hoede omdat je niet weet wat er allemaal gebeurt, maar als je dan in een kamer loopt en je ineens iets hoort vallen schrik je je helemaal te pletter. Gestommel in een andere kamer, gekraak als je net op een stil moment zit en geluiden die kenmerkend zijn voor de omgeving waarin je bent (in een ziekenhuis bijvoorbeeld) dragen allemaal bij aan een vrij beklemmende sfeer.

Vreemde bugs

Spijtig is overigens wel dat er wat vreemde bugs in het spel zaten. Denk aan objecten die je moet vastpakken terwijl het spel dat onmogelijk maakt, aan voorwerpen die in beeld verschijnen en net zo snel weer verdwijnen en meer van dat soort kleine ergernissen. De meest vervelende was een sleutelvoorwerp dat ik echt nodig had om verder te komen, maar dat niet wilde inladen. Ik heb het hele hoofdstuk, dus ongeveer een vijfde deel van het spel, opnieuw moeten doen doordat het hoofdstuk herstarten de enige oplossing was. Het was geen enorme straf om het nog eens te spelen, maar het hoorde zeker niet. Uiteindelijk overheerste na het uitspelen toch een goed gevoel, en daar gaat het om.

Conclusie

Little Nightmares II is een verfrissende kijk op het horrorgenre in videogames. Het is een onafgebroken reis door echt verschillende omgevingen waarin je als hoofdfiguur Mono bizarre dingen zal zien en meemaken. Het spel zit vol sfeer en enge gebeurtenissen, en tegelijkertijd speelt het als platformspel echt heerlijk weg. Je ontdekt elk aspect helemaal zelf. Hoewel dat soms niet helemaal duidelijk is, zit de basis zo goed in elkaar dat het uitnodigt tot verder proberen. Het is een relatief korte game, maar dat helemaal niet erg omdat het ook vrij toegankelijk is. Het enige jammere is dat er nog een paar vreemde bugs in zitten. Desondanks is Little Nightmares II een must voor liefhebbers van platformgames en horror!