Light Fall

Fans van ultramoeilijke platformers worden op hun wenken bediend op de Nintendo Switch. Zo zagen we begin dit jaar de verschijning van het werkelijk magistrale Celeste, en liet Super Meat Boy in diezelfde periode ook al zijn vlezige gezicht zien. Het geeft ook een heerlijk voldaan gevoel, om na talloze keren een level proberen het eindelijk te trotseren. Light Fall lijkt in te spelen op dat zelfde ultramoeilijke straatje. Laat het ons ook met datzelfde voldane gevoel achter?

Light Fall is echter totaal anders opgebouwd dan hierboven genoemde titels. Waar Super Meat Boy en in mindere mate Celeste ons levels presenteren met de oplossing naar de volgende altijd nabij, kent dit duistere avontuur voornamelijk groots opgezette gebieden. Over het algemeen speelt het ook iets rustiger, serener. Een uil begeleidt je door het verhaal terwijl je speelt, waarbij je geniet van prachtig vormgegeven gebieden vol donkere tinten en contrasterende lichtgevende objecten. Een foutje maken is af en toe zelfs geoorloofd – niet elke sprong leidt tot je dood. Het is net alsof je wat meer vrijheid hebt om levels naar jouw eigen smaak tot een goed einde te brengen.

Magische blokken

Ontwikkelaar Bishop Games heeft zelfs een interessant gameplayelement verzonnen dat dit onderstreept. Je kunt onder de hoofdpersoon namelijk een extra platform laten verschijnen, tot vier keer toe. Hiermee kun je een groteske, lange afstand springen – maar jezelf ook redden van een foutje. Het zorgt ervoor dat Light Fall enorm fijn speelt. Je mysterieuze hoofdpersonage springt heel strak, waarbij de meest subtiele tik op de knop bepaalt hoe hoog of ver hij komt. Ondertussen een blokje onder ‘m maken gaat daarnaast niet ten koste van je snelheid, waardoor je snel door kunt springen. Handig voor levels waar je achtervolgd wordt door grootse golven en elke sprong een juiste moet zijn.

Later krijgen deze magische blokken er steeds meer functies bij. Zo leer je dat ze je ook beschermen tegen laserstralen, dat ze dienen als motor voor bijvoorbeeld een boot of ander object én dat je ze ook naast je kunt plaatsen om snel van muur naar muur te kunnen springen. Spelenderwijs krijg je zo steeds meer zaken om op te letten, waardoor Light Fall steeds een stukje interessanter wordt. Toch blaast geen enkel speelelement je écht omver, maar dat is helemaal niet zo erg. Voor je het weet spring je alweer richting het einde toe, puur omdat het zo heerlijk wegspeelt. Light Fall straalt pas echt tijdens haar imposante eindbaasgevechten, die niet alleen het onderste uit je platformskills-kan halen, maar er ook nog eens prachtig uitzien op je Nintendo Switch-scherm.

Echte platformfanaten worden ook nog eens op hun wenken bediend met een speedrun-modus, waarin jij zo snel mogelijk door het spel probeert te snellen. Op dit soort momenten wordt het spel pas écht lastig. Want, ondanks dat ik net de vergelijking maakte met spellen als Celeste en Super Meat Boy, is Light Fall stiekem helemaal niet zo ultramoeilijk. Sterker nog: je bent er na een paar uurtjes al doorheen. Gelukkig is dat helemaal niet zo erg, want het zijn uurtjes die heerlijk wegspelen.

Conclusie

Light Fall is sereen, creatief en bij vlagen een tikkeltje lastig. Het oproepen van een extra platform, onder of naast je, werkt heerlijk en zorgt ervoor dat je gebieden op een heel andere manier gaat benaderen. Niet elke sprong hoeft pixelperfect te zijn, maar je moet je pad wel slim uitstippelen. De grote kracht van Light Fall is dat je het gevoel krijgt dat je helemaal in de hand hebt hoe je door een level komt. Dit maakt het geweldig leuk om te spelen, maar dit betekent tegelijkertijd ook dat dat écht voldane gevoel dat je normaal gesproken bij platformers hebt, een beetje ontbreekt.