Ghosts ’n Goblins: Resurrection – Nog steeds griezelig moeilijk

Wat is er leuk aan een spel, waarin je continu doodgaat? Toen wij vroeger Ghosts ’n Goblins huurden bij de lokale videotheek, begreep ik er niets van. Bij het vervolg, Super Ghouls ’n Ghosts, kwam ik destijds eveneens niet ver. Die ridder ging om het minste geringste de pijp uit! Zo’n uitdaging geeft echter bij iedere overwinning een gevoel van voldoening. Dé reden om te blijven spelen, totdat je alles hebt doorstaan wat het spel op je loslaat. Het uitspelen van zo’n game is een hele prestatie! Na vele jaren van afwezigheid heeft Capcom de serie dan eindelijk terug tot leven gewekt. Had deze beter in zijn graf kunnen blijven of wordt het met Ghosts ’n Goblins: Resurrection weer zo spannend als vroeger?

Al sinds de eerste Ghosts ’n Goblins uit 1985 herhaalt zich steeds hetzelfde verhaal. Een prachtig koninkrijk hier ver vandaan wordt aangevallen door duistere krachten, waarbij de prinses wordt ontvoerd. Vastberaden gaat de heldhaftige ridder Arthur op pad om zijn geliefde te redden, al moet hij het daarvoor wel opnemen tegen de gevaarlijkste monsters en dodelijkste gevaren.

Nieuw maar herkenbaar

Geen verrassing dat Ghosts ’n Goblins: Resurrection wederom dit cliché opvoert, om Arthur’s avontuur aan op te hangen. Hoewel het geen remake is, is deze action-platformer duidelijk gebouwd op de schouders van zijn voorgangers. Er zijn dan ook veel herkenbare elementen overgenomen uit Ghosts ’n Goblins en Ghouls ’n Ghosts. De gameplay is vrijwel ongewijzigd. Een strakke besturing waar je even aan moet wennen, maar waarmee het al snel soepel rondlopen, springen en schieten is. Hierdoor voelt het spel al snel vertrouwd aan, terwijl je een grote variatie aan griezelige gebieden doorkruist.

De stijl lijkt afkomstig uit een luguber prentenboek, waarmee deze redelijk dicht bij het uiterlijk van de eerdere delen blijft. Helaas geen handgetekende animaties, maar wel getekende onderdelen waaruit alles is opgebouwd. Er wordt veel gebruikgemaakt van rek- en schuifanimaties. Aanvankelijk vreesde ik dat dit er wat goedkoop uit kon zien, maar in de praktijk oogt het prima. De makers hebben de mogelijkheden binnen deze stijl goed benut, met beeldvullende vijanden, hindernissen en effecten. Alles is rijk geïllustreerd, wat bijdraagt aan de sprookjesachtige horrorsfeer. De stemmige soundtrack is zowel nostalgisch als sfeervol. Toen ik het eerste level startte en de bekende bijhorende melodie hoorde, wist ik het meteen: Dat wordt weer ouderwets afzien!

Wat hulp in de duisternis

Er zijn vier moeilijkheidsgraden om uit te kiezen: Legend, Knight, Aquire en Page. Legend is voor échte diehards, terwijl het je op Page veel simpeler wordt gemaakt. Dat gaat echter nogal tegen het idee achter de serie in en is meer voor beginners. De games uit de Ghosts ’n Goblins-serie zijn berucht om hun hoge uitdaging. Het hoort erbij, dus speelde ik deze game zelf op Knight-niveau, waarop deze review gebaseerd is.

Als je wordt geraakt, verlies je een deel van je harnas. Wordt je geraakt zonder harnas, dan ben je verslagen. Op Knight-niveau balanceert de eerlijkheid van de uitdaging al vaak op het randje. Wel kun je driemaal geraakt worden, in plaats van de traditionele twee keer. Kun je nagaan hoe dit op Legend-niveau speelt. Daarom helpt het spel je een beetje op weg. Er zijn geen levens meer en je kunt een gebied zo vaak opnieuw proberen als je wilt. De werelden bestaan uit meerdere gebieden, onderverdeeld in verschillende savepunten. Gelukkig maar, want deze levels zijn behoorlijk lang en dus tijdrovend, zeker op een hoger niveau. Als je vaker afgaat geeft het spel je de mogelijkheid om de wereld op een lager niveau voort te spelen, al heb ik hiervan bewust geen gebruik gemaakt.

Door Umbral-bijen te vinden kun je magische krachten vrijspelen. Die komen zeker van pas, vooral als je door grote hordes van vijanden wordt belaagd. Zo kun je bijvoorbeeld jezelf verdubbelen, verander je tegenstanders in kikkers of steen en maak je kans om random terug tot leven te komen na verlies.

Geluk en frustratie

Soms kun je dus wel wat geluk gebruiken. Je weet een vervelende vijand ineens te vermijden of raapt nét het juiste wapen op om er effectief mee af te rekenen. Er zijn acht verschillende wapens, maar je kunt er slechts één tegelijk gebruiken. Ze komen willekeurig tevoorschijn uit kapotgeschoten kisten of bij het verslaan van vijanden. Als je per ongeluk een minder geschikt wapen opraapt, kan dat soms wat ongunstiger uitpakken. Je draagt dit bij je, totdat je weer een ander wapen oppikt. De inhoud van kisten is willekeurig. De ene keer vindt je een nieuw harnas en kun je doorspelen, maar een andere keer vindt je slechts wat punten of een boze tovenaar die je in iets kwetsbaars veranderd. Geluk kan zo omslaan.

Het kan lastig zijn om te anticiperen op alles wat er tegelijk in beeld gebeurt. Vijanden, obstakels en andere hindernissen volgen elkaar in hoog tempo op. Soms komen ze ineens tevoorschijn en verslagen komt er meteen weer een nieuwe vijand voor in de plaats. Ze zijn regelmatig nauwelijks te vermijden of je valt onverwacht in een gat, wat soms oneerlijk kan aanvoelen. Gaandeweg wen je er enigszins aan, waardoor je jezelf er doorheen leert vechten.

Ademhalen en weer doorgaan

Op den duur kan het frustrerend worden, als je steeds hetzelfde stuk opnieuw speelt. Deze herhaling zorgde er soms voor dat ik er af en toe even genoeg van had, maar lang duurde dit nooit. Het is noodzaak om ergernissen opzij te zetten en steeds het volgende savepunt proberen te bereiken, ook al ga je continu af. Een goede afweging tussen toeslaan of zo snel mogelijk doorlopen helpt. De aanhouder wint, maar soms moet je lang doorzetten om een level te voltooien. Als het dan eindelijk lukte, gaf dat mij veel voldoening en was ik klaar om de volgende wereld te trotseren. Op die manier heb ik veel plezier uit het spel gehaald, zelfs als het met regelmaat doorbijten was.

Dit geldt ook voor de bazen, aan het einde van iedere wereld. Deze grote monsters lijken aanvankelijk nogal onverslaanbaar, maar naarmate je hun patronen leert kennen, zijn ze toch te bevechten. Het scheelt dat het spel je hierbij hints geeft als je verliest, maar ook zonder kun je uiteindelijk achterhalen hoe je deze imposante beesten kunt overwinnen.

Conclusie

Eindelijk is deze klassieke serie herrezen! Ghosts ’n Goblins: Resurrection biedt de stevige uitdaging waar de reeks om bekendstaat, maar geeft beginners ook een kans. Audiovisueel benadert het de stijl van zijn voorgangers, in een nieuw illustratief jasje en soortgelijke spookhuis-charme. Hoewel de moeilijkheidsgraad op hoger niveau soms wel erg genadeloos veel van je vraagt, is dat tegelijk een belangrijke motivatie om door te spelen. Jammer dat situaties af en toe oneerlijk aanvoelen, al is dat binnen de serie altijd zo geweest. Daarmee is dit spel zeker niet voor iedereen, maar doorzetters kunnen veel voldoening uit deze game halen. Ghosts ’n Goblins: Resurrection op de hoogste niveaus uitspelen is een heldendaad.