Garage

Vlugge top-down shooters zijn de afgelopen jaren helemaal de rage en bestaan inmiddels al in allerlei stijlen. Garage lijkt net zo een game, en doet een poging om zombie-survival-horror te combineren met top-down-actie. Het spel ziet er veelbelovend uit, en voegt naast zombies ook nog eens een uniek jaren ’80 retro-thema toe aan de mix. Slaagt Garage erin om een frisse wending te geven aan het top-down shootergenre, of valt Garage hierin toch een beetje in het niet?

Don’t do drugs, kids
In Garage stap je in de schoenen van ex-drugsdealer Butch. Als hij ontwaakt in de kofferbak van een auto, komt hij er al snel achter dat de wereld naar de filistijnen is en zombies hem te grazen willen nemen. Als hij in de gruwelijke onderwereld van de ondoden belandt, verschijnt uit het niets een mysterieuze soldaat die Butch wil assisteren te ontsnappen uit deze hel, onder de codenaam “Anaconda”. Deze soldaat commandeert Butch (eigenlijk tegen zijn zin in) en leidt hem op afstand door de duistere onderwereld vol gespuis en verborgen vallen. Zoals blijkt uit de vele documenten die je vindt in elk hoofdstuk, speelt zich iets af in deze onderwereld wat de opkomst van al deze zombies en wanschepsels veroorzaakt. De documenten geven wat extra achtergrondverhaal en houden het verhaal interessant en fris. Dit zorgt ervoor dat je telkens toch benieuwd bent naar wat er gebeurde en nog gaat komen.

Hotline Garage
Het eerste wat in mij opkwam toen ik gameplay zag van Garage was “Hotline Miami”. Dat is ook een twin-stick top-down shooter met een typische jaren ’80 look-and-feel. Ik zou zeggen dat Garage het best laat omschrijven als Hotline Miami, maar dan met zombies en met een wat slomer tempo. Je loopt met de linkerstick, en richt met de rechter. Je schiet met de ZR-knop, en met ZL kun je je melee-aanval gebruiken, die overigens helaas enorm weinig schade doet. Met L maak je een koprol, en R opent het wapenwiel. Ook heeft je personage stamina, dus na te vaak koprollen raak je uitgeput en kun je even niet meer rollen. Een tal van wapens ligt verspreid door de levels, zoals een revolver, een MP5, of een shotgun. De game vereist tamelijk precieze aiming, wat naar mijn mening niet helemaal soepel gaat met de sticks van de Joy-Con, dus ik maakte zo vaak mogelijk gebruik van de MP5 die een redelijk brede spreidingsbreedte heeft.

Zoals ik hierboven al noemde, kent Garage een typische jaren ’80 stijl. De wereld waarin je rondloopt heeft een pixelachtige stijl, maar toch ook nét niet: het zit er een beetje tussenin, en oogt over het algemeen prima. Vaak kom je oude beveiligingssystemen tegen waarmee je een kijkje kunt nemen op een CRT-televisie en andere gedeelten uit het level kunt zien, dan wel in zwart-wit. Deze kenmerkende retro-stijl sluit echter helaas niet goed aan op de handgetekende personages die verschijnen bij de dialogen. Ook heeft de game af en toe erg toffe muziek, maar deze is vaker afwezig dan aanwezig. Dit is waarschijnlijk gedaan om de serieuze en spannende toon van de game aan te houden, maar de unieke soundtrack had van mij iets meer aanwezig mogen zijn.

Nét niet
Helaas schiet Garage toch op een aantal vlakken tekort. Wat meer dan ik had gehoopt, om heel eerlijk te zijn. Garage ziet er in eerste instantie uit als een prima game, en lijkt op het eerste oog veel te beloven. In de praktijk werkt het toch net iets anders. Begrijp me niet verkeerd, het is een toffe game, maar het had zo veel meer kunnen zijn. Het verhaal is intrigerend, maar net niet genoeg om echt uit te blinken. Ook merkte ik constant een nogal merkwaardige “bug” tijdens het spelen. Het woord bug staat tussen aanhalingstekens, omdat ik niet helemaal zeker ben of dit daadwerkelijk een bug is, of dat het bij de gameplay hoort. Sommige enemies verdwijnen namelijk spontaan van je scherm, en staan een seconde later pal voor je neus. Het lijkt alsof sommige sprites tijdelijk verdwijnen en weer verschijnen. Ik kon hier ook niet echt een patroon uit opmaken. Sommige levels worden hierdoor zeer frustrerend om te spelen, omdat zombies soms met hordes op je af komen. Zie het beeld hieronder, en let op de vijanden.

Technisch presteert Garage toch prima, op het bovengenoemde en een paar kleine dingen na. De game zelf draait erg fijn en speelt heerlijk in zowel handheldmodus als op de televisie, al moet ik wel zeggen dat ik de helderheid van mijn Nintendo Switch op de hoogste stand moest zetten. Garage moet naar mijn idee vaak laden, maar gelukkig duurt dat niet te lang. Ik vind het wel jammer dat de muziek of geluidseffecten soms abrupt stoppen wanneer je een nieuw gebied of hoofdstuk in gaat, of wanneer je het game over-scherm te zien krijgt. Ook dit voelt een beetje onafgemaakt aan: een simpele fade-out zou het direct een stuk professioneler maken.

Conclusie
Garage probeert, weliswaar op een wat slomer tempo dan je zou verwachten, top-down shooteractie te combineren met survival horror. Het ziet eruit als een tof concept, alleen komt het toch niet helemaal uit de verf zoals je zou hopen. De game leidt hier en daar aan wat kleine imperfecties wat het geheel ietwat onafgemaakt aan laat voelen. Het verhaal is intrigerend, maar niet bijzonder. De grafische stijl is goed verzorgd, en geeft het spel wat extra charm. De game is leuk om eens doorheen te spelen, maar het had zo veel meer kunnen zijn, wat eigenlijk best zonde is, omdat het concept zelf eigenlijk prima in elkaar steekt.