Freedom Planet

Heerlijk, al die spellen op de markt tegenwoordig die toppers van weleer een nieuw leven in willen blazen. Niet al te lang geleden bood Blossom Tales bijvoorbeeld een (aardige) variant op A Link to the Past, met Axiom Verge hadden we weer een klassieke Metroid en binnenkort gaat Wargroove onze zucht naar Advance Wars verlichten. Freedom Planet voorzag ons in 2015 van een overheerlijke dosis uit de hoogtijdagen van Sonic, en doet dit nu op de Nintendo Switch nog eens dunnetjes over.

Freedom Planet doet op het eerste gezicht in daadwerkelijk alles denken aan Sonic. Van de MegDrive-schreeuwende visuele stijl tot de opbouw van de bliksemsnelle platformlevels. Werelden zijn groots opgezet en kennen meerdere routes, waarbij je goed je best moet doen om langs de meest geheime plekjes te komen. Stiekem draait het ook niet alles om snelheid, maar zijn slim sprongen timen of laagdrempelige puzzels ook aan de orde van de dag. Daarnaast speelt Freedom Planet, net als de beste 2D Sonic-titels, voor het grootste deel ontzettend vloeiend weg. Het is gewoonweg heerlijk om met een van de twee (later drie!) vrouwelijke hoofdpersonages door de gebieden te spurten.

Sonic Planet

Je gaat met de drie dames heel vloeiend van rustig naar snel, wat ook fijne, subtiele bewegingen mogelijk maakt. Handig voor lastige platformuitdagingen. Ook zijn ze uitgerust met een breed scala aan aanvallen, waardoor vijanden niet als een doorn in het oog zijn. Pluizige draak Lilac is zonder twijfel mijn favoriet: zij schiet met een druk op X bijvoorbeeld als een torpedo door het beeld, terwijl ze met twee keer op de spring knop al draaiende om zich heen slaat (en tegelijkertijd wat extra hoogte wint!). Vooral tijdens eindbaasgevechten zijn deze aanvallen super handig. De stoere Carol is wat minder op snelheid gericht en schopt en slaat vooral vanaf korte afstand – tenzij ze haar motor berijdt en alles om haar heen vernietigt. De konijnachtige Milla vuurt tot slot gelei-achtige projectielen op haar tegenstanders af, waardoor je levels op een heel andere manier moet benaderen.

Dit wordt onderstreept door een bijzonder gevarieerd scala levels. Sommige hiervan zijn echte hoogstandjes: zo kom je op een gegeven moment bijvoorbeeld op een groots vliegend schip, waar je op drie verschillende plekken het vijandelijk geschut moet uitschakelen. Deze drie plekken bieden elk hun eigen unieke uitdagingen, die uiteindelijk uitmonden tot een climactisch gevecht met een groteske, laserstraalschietende vogel. Oh, want als er iets anders is waar Freedom Planet in excelleert, zijn het de eindbazen. Elk van de 11 stages kent één of meerdere van deze dekselse monsters en de meeste zijn een genot om te verslaan. Vooral de bloedstollende gevechten tegen een woeste sprinkhaan en schermvullende helikopter zijn hoogstandjes, waar je, zoals een waar eindbaas betaamt, slim diens patronen moet doorbreken en de zwakke plekken moet raken. Heer-lijk!

Minpuntje? De levels duren iets te lang. Je bent al gauw een kwartier tot een half uur met een gebied bezig, wat het tempo niet altijd ten goede komt. De moeilijkheidsgraad kan daarnaast ook nogal hoge vormen aannemen – vooral voor weinig-geoefende Sonic-spelers zoals ikzelf. Gelukkig heeft dit spelletje ook wat inzichten uit de moderne tijd meegenomen. Zo zijn er meerdere moeilijkheidsgraden, en kun je ook Easy of zelfs Casual kiezen. Bij deze moeilijkheidsgraden genees je vanzelf en doen vijanden wat minder schade. Masochisten kunnen natuurlijk ook voor hard gaan. Je hoeft overigens niet bang te zijn voor een Game Over-scherm: zelfs als je al je levens verliest, kun je gewoon weer bij die eindbaas verder gaan.

Op je bord

Tot slot nog wat afsluitende feitelijkheden: de Nintendo Switch-versie van Freedom Planet is exact hetzelfde als die op de Wii U van een paar jaar geleden. Dat betekent dat er een hele hoop content op je bordje komt! De hoofdmaaltijd, waar je de Kingdom Stone terug probeert te krijgen van een stel slechteriken houdt je zo’n zes uurtjes bezig. Hier zijn koddige, laagdrempelige (en voor ons nuchtere Nederlanders, misschien iets te Amerikaanse) dialogen omheen verweven. Puristen kunnen echter ook voor de Classic Mode gaan, waar je simpelweg alle levels speelt. Leuk detail: niet elk gebied is voor elk personage toegankelijk. Zo komt er na het vrijspelen van Milla een nieuw, speciaal op haar krachten ingericht level beschikbaar. Tot slot is er Time Attack, waar je zo snel mogelijk schietschijven kapot moet meppen. Tja. Ik zou het gewoon bij de uitstekende Story Mode houden!

Conclusie

Aan fans van de klassieke Sonic-avonturen (en platformfans in het algemeen), kan ik Freedom Planet van harte aanbevelen. Het bestuurt ongelofelijk soepel, kent drie tof uitgewerkte personages én heeft een breed scala aan gevarieerde én grootschalige levels. Vooral de eindbazen zijn een gameplaytechnisch hoogstandje. Je waant je gelukkig ook niet letterlijk in de jaren ’90: GalaxyTrail heeft goed gekeken naar de moderne veranderingen in platformers. Jammer alleen dat ze vergeten lijken te zijn dat de meeste gamers van tegenwoordig ook iets als een spanningsboog hebben. Desalniettemin verschijnt met Freedom Planet na Sonic Mania Plus alweer de tweede uiterst geslaagde platformer in korte tijd!