Fate/Extella: The Umbral Star

Ken je dat gevoel? Je hebt zó veel games gespeeld en denkt over alles wel wat te weten, totdat er een spel komt dat je tóch nog weet te verrassen. Fate/Extella: The Umbral Star presenteert zich in trailers als een vliegensvlugge hack ’n slash-game, maar blijkt in de praktijk vooral groot avontuur waarin de gevechten maar een kleine rol innemen.

Fate/Extella begint direct na de gebeurtenissen van PSP-game Fate/Extra, wat de speler die Fate/Extra niet gespeeld heeft flink zal verwarren in het begin. Dit spel draaide om de Holy Grail War, waarin Nero Cladius en haar meester wonnen. Dit maakte Nero de soeverein van de Moon Cell en zo de rechtmatige houder van de Regalia. Door middel van de Regalia heerst ze over andere serveerders. In Fate/Extella is de meester (jij, als speler) echter in drieën gesplitst: de Body, de Mind en de Soul. Een van de drie komt inderdaad bij Nero, winnaar van de Holy Grail War, terecht. De andere twee komen in handen van Tamamo no Mae en Altera. Deze situatie doet een strijd uitbreken om de complete Regalia in handen te krijgen: de fusie van de Body, Mind en Soul.

First & Second Arc

De drie verschillende “Arcs” laten je dit verhaal vanuit drie perspectieven ervaren, al heb je aanvankelijk nog niet direct door hoe de drie Arcs zich precies tot elkaar verhouden. In de eerste Arc speel je samen met Nero Claudius om de verovering van de complete Regalia. De relatief sterk aanwezige eroge-elementen in het verhaal maken dat je de strijd om de Regalia niet al te serieus neemt. Nero Cladius vernoemt zichzelf naar de Romeinse keizer Nero, en zo bevat het verhaal zowel wat betreft retoriek als wat betreft personages veel klassieke verwijzingen, met ook personages zoals Medusa, Iskandar en Archimedes in het spel.

De restauratie van de Regalia is niet alleen een kwestie van eer voor Nero en de andere serveerders. Net als 14.000 jaar geleden zal The Umbral Star namelijk arriveren om de aarde te verwoesten. Altera is een vessel van Sephyr, wiens enige doel de totale destructie van de aarde is wanneer de Umbral Star landt. Voordat dit gebeurt, moet Altera over de Regalia beschikken: voornamelijk om deze tegenstand doeltreffend uit te schakelen (de Regalia is een wapen tégen de Umbral Star). Nero en Tamamo no Mae, die beiden beweren rechtmatig houder van de Regalia te zijn, hebben de Regalia nodig om de Umbral Star te stoppen.

In de tweede Arc speel je als Tamamo no Mae. In beide gevallen eindigt het verhaal zonder al te veel verrassingen. Je vecht in aanloop naar je ontmoeting met Sephyr tegen verschillende vijanden om je eigen koninkrijk te stabiliseren en uitbreiden, totdat je in je missie slaagt. Deze gevechten, die je eens per hoofdstuk houdt, zitten nog vrij ingewikkeld in elkaar. Hier toont het actievolle element van het spel zich. Je vecht telkens in verschillende sectoren, waarbij je uiteindelijke doel “complete Regime Matrix” is, wat betekent dat je voor territoriale overwinning gaat. Elke sector heeft immers een waarde en door er genoeg over te nemen, bezit je steeds meer punten. Om dit doel te bereiken bevecht je aggressoren: door alle aggressoren van een sector te verslaan, win je een sector. Andere vijanden zijn “plants”, die de mogelijkheid hebben om jouw sectoren weer terug te veroveren. Ook zet de tegenstander zogenaamde helden in, waardoor je mogelijk tijdens je gevecht oog-in-oog staat met Medusa, om maar iemand te noemen. Uiteindelijk versla je de eindbaas en win je het gevecht. Je kiest vooraf uit gemakkelijk, normaal of moeilijk als moeilijkheidsgraad, waarbij elke optie perfect weergeeft hoe moeilijk het je de gevechten daadwerkelijk maakt. Ook de hack ’n slash-actie zelf loopt soepel en werkt uitstekend, al heb je met de Pro Controller wel iets meer controle over je combo’s en de camera dan met de Joy Cons.

Third & Fourth Arc
Pas vanaf de derde Arc komt het verhaal écht van de grond. Tegen die tijd heb je al 15 uur in de eerste twee Arcs gestoken, dus het spel vereist écht wel wat geduld van de speler. De derde Arc laat de eroge-elementen grotendeels varen en introduceert vele malen ingewikkeldere motieven dan territoriale verovering en het stoppen van de Umbral Star. De derde Arc introduceert allereerst wat er écht gebeurde als begin van het verhaal. Het focust vooral op de ingewikkelde verhouding tussen Altera en haar meester. Hun tegengestelde belangen maakt dat ze eigenlijk niet met elkaar kunnen samenwerken, maar Altera – naar de Aarde gekomen om deze te verwoesten – toont meer menselijkheid dan ze zou moeten. Ik probeer in deze review niet te veel prijs te geven over het verhaal, maar wil wel benadrukken dat de derde Arc pas een prachtig geschreven, serieus verhaal vertelt met complexe motieven en een voldoenend slot. Het spel eindigt met een vierde Arc, bedoeld als een soort van tweede kans om de eerste twee Arcs wél goed door te spelen. Hoewel ik begrijp dat het algehele verhaal hiermee eindigt, laat het spel vooral zijn kracht zien in de verhaalloop en het verhaaleinde van de derde Arc.

“A single ‘foreign body’ appears like a jewel in the starry sky. The aberration makes a strange noise, scraping away at the atmosphere with unnatural thunder. I see a vast shadow. My blood runs cold just from looking at it. For a moment, I’m deluded into thinking that the falling shape looks like a teardrop. It’s falling. From the vacuum of space to the inner atmosphere, it’s falling. …It’s unmistakable. This is the root of everything.”

Aan het einde van het spel heb je er een indrukwekkende reis van zo’n 25 uur op zitten. Je vraagt je af wat voor oordeel je over de game moet vellen, maar voelt een lichte interne frictie. Het spel verrast af en toe met zeer sterk geschreven taal, maar neemt af en toe ook wat te uitgebreide uitstapjes naar thema’s zoals liefde of voedsel. Je bent tevreden over het verhaalverloop van vooral de derde Arc, maar vraagt je wel af of de eerste twee Arcs ervoor zó lang moesten zijn om het gewenste effect te verkrijgen.

Hack ’n Slash

Fans van hack ’n slash-games zouden op basis van trailers wel eens met veel interesse dit spel gevolgd kunnen hebben. Hoewel de hack ’n slash-actie in het spel uitstekend is, dient het – zeker later in het spel – als ondersteuning van het verhaal. Vergelijk het maar met de verhouding van verhaal en actie in een spel zoals Persona 4 Arena. Hoewel je buiten het hoofdverhaal om ook vrije gevechten kunt houden en zijverhalen kunt volgen, waarin de actie wat meer centraal staat, lees je in het hoofdverhaal vooral veel met zo nu en dan een gevecht tussendoor. Trailers lijken het spel vooral te promoten als een meer actievolle game dan het is. De uiteindelijke game verraste mij in de positieve zin, maar ik kan me voorstellen dat dat niet voor iedereen geldt.

Conclusie

Fate/Extella: The Umbral Star vertelt een prachtig en lang verhaal. Het weet je veelal te verrassen met sterke taal en een interessante verhaalverloop, maar focust soms net wat té veel op (onbelangrijke) eroge. De hack ’n slash-actie als ondersteuning van het verhaal zit erg goed in elkaar en speelt goed op de Nintendo Switch. Alles bij elkaar haal je met Fate/Extalla: The Umbral Star ongetwijfeld een van de sterkste Nintendo Switch-titels tot op heden in huis, maar tegelijk spreekt dit spel tegelijk de doorsnee Nintendo-fan waarschijnlijk niet aan.