Fate/Extella: Link - Mangaknul of mangakul?

De naam Fate doet bij de meeste Nederlanders niet meteen een belletje rinkelen, maar stiekem is dit Japanse fictionele universum al ruim vijftien jaar een begrip. De spectaculaire gevechten uit de serie lenen zich daarbij prima voor een grootschalig actiespel, dachten ook de makers van Fate/Extella: Link. Vertaalt zich dat ook naar een game die de moeite waard is voor Nintendo Switch-eigenaren?

De in Japan populaire Fate-franchise laat zich nog het beste omschrijven als een combinatie van Dragonball Z en een geschiedenisboek. Een veelvoud aan beruchte historische figuren strijden tegen elkaar met wereldvernietigende superkrachten. De inzet? Een magisch relikwie dat iedere wens kan vervullen. Grote namen als Alexander de Grote en Koning Arthur zijn bij deze historische eindstrijd aanwezig, zij het in andere vormen dan je verwacht. Die laatste is in het Fate-universum bijvoorbeeld een slanke blondine met een gigantisch onzichtbaar zwaard. Japanners, ik mag ze wel.

Manga Knul
Het spel begint echter niet met een strijdlustige slanke blondine, maar met het aanmaken van je eigen personage in een editor. Iets waar ik niet echt fan van ben, want ook in Fate/Extella: Link (FE:L) kom je uiteindelijk altijd weer uit op een basic personage dat duidelijk ontworpen is door de bouwstenen van de engine in plaats van de speelsheid van een creatieve geest. Om dit ongeïnspireerde uiterlijk eer aan te doen noemde ik mijn creatie Manga Knul.

Manga Knul vecht niet zelf mee in de strijd. Hij heeft daar zijn zogenaamde Servants voor en daar komen de eerdergenoemde historische figuren om de hoek kijken. Deze heb jij namelijk als speler vanuit de derde persoon onder de knoppen om een epische veldslag uit te vechten. Duizenden voetsoldaten en de vijandelijke Servant dienen daarbij een kopje kleiner gemaakt te worden. Dat doe je door als een vliegende keep over het strijdveld te rennen, waarbij je alles wat adem haalt vakkundig sloopt met één van je Servants en zijn of haar bijbehorende wapengerei.

Machtig gevoel
In FE:L ben je namelijk vooral bezig met het inhakken op mannetjes. Honderden mannetjes. Duizenden mannetjes. Hak, hak, hak, ze gaan allemaal neer. Dat hakken doe je met herhaaldelijk drukken op de A-knop, maar als je in een creatieve bui bent kun je ook eens tussendoor op B drukken voor wat lichte variatie in gevechtsanimaties. Veel leuker zijn de speciale en superaanvallen die beperkter inzetbaar zijn. Het spel is op zijn best wanneer je meerdere van dit soort aanvallen aan elkaar linkt en de schermvullende superaanvaal het strijdtoneel verandert in het stationsplein van ‘s-Hertogenbosch de dag na carnaval.

Dat machtige gevoel duurt echter niet lang, want tijdens het spelen van FE:L krijg je al snel door dat het eigenlijk niet zoveel uitmaakt welk knopje je wanneer indrukt. De vijandelijke mannetjes staan er namelijk vooral om jou een goed gevoel te geven, niet om enige vorm van uitdaging te bieden. De eerste uren dat ik deze mannetjes moeiteloos van de kaart veegde met de wereldvernietigende pijlenregens van de stijlvolle boogschutter Archer vermaakte ik me dan ook prima, maar al snel slaat de verveling toe.

Enigszins interessant wordt het wanneer er vijandelijke Servants op het veld verschijnen. Dit zijn de sterkste vijanden in de game en ondanks dat ze alsnog niet veel uitdaging bieden, zijn ze wel leuk neergezet. Met excentrieke bewegingen en een gevatte one-liner maken ze op vermakelijke wijze hun opkomst. Ook hier komt echter de herhaling weer om de hoek kijken, want bij de tiende keer exact dezelfde intro-animatie van exact hetzelfde personage is ook dat korte gevoel van nieuwigheid al snel verleden tijd. De Servants worden simpelweg te vaak gerecycled en omdat het vechtsysteem diepgang mist, zijn ook deze gevechten nooit écht spannend.

In de kast
Gebrek aan variatie is dan ook een groot probleem van FE:L. Omgevingen variëren van een onderwaterpaleis tot het oude Rome, maar het zijn er maar zes in totaal en al ver voor het volledig doorlopen van de 27 singleplayer-missies ben je ze stuk voor stuk zat. In datzelfde straatje passen de tientallen verschillende personages, die grotendeels allemaal hetzelfde spelen. Dat is jammer, want ik heb me bij vlagen wel vermaakt met deze game en had gehoopt dat er nog wat meer diepgang in de daadwerkelijke gameplay zou komen.

Doordat de gameplay zich rijkelijk herhaalt, gaan irritaties ook steeds meer opvallen. Grafisch voelt de game namelijk vrij gedateerd, met animaties en lichteffecten die wat statisch en flets ogen. Vervelender is dat latere missies met timers gaan werken, die je eigenlijk enkel kunt halen als je vooraf precies weet op welke plekken van het strijdveld je moet gaan staan. Dit soort frustrerend trial and error missiedesign gaf voor mij de doorslag om Manga Knul uit zijn functie te ontslaan en het spel definitief in de kast te leggen.

Conclusie:
Fate Extella: Link laat je de eerste uren voelen hoe het is om een onverslaanbare strijder te zijn die moeiteloos hele legers van de kaart veegt. En dat is een verdomd lekker gevoel. Het totale gebrek aan diepgang maakt echter al snel een einde aan die illusie en ook grafisch laat het geheel te wensen over. Als een matige goochelaar gebruikt het spel een hoop bombast en spektakel om te verhullen hoe hol en simplistisch de ervaring eigenlijk is. Daar kan een coole boogschutter met zijn wereldvernietigende pijlenregens helaas niets aan veranderen.