Everhood - Een Cult-Klassieker in Wording

Review
4 mrt 21 om 21:14
Willem
0

Wat de laatste jaren voor mij steeds duidelijker is geworden is dat een game met verrassingen vaak het langste mij bijblijft. Dat kunnen narratieve verrassingen zijn, zoals een onverwachte twist, maar dat kan ook een verrassing in de gameplay zijn, zoals Mario Odyssey’s inzet van Cappy om nieuwe krachten te gebruiken. Everhood is een non-stop aaneenschakeling van verrassingen die mij continu op de rand van mijn stoel deed zitten. De gameplay is verslavend, de personages zijn enorm charmant geschreven en het verhaal gebruikt wending naar wending om niet alleen de hoofdpersoon op een andere manier te reflecteren, maar ook je eigen relatie met het spel. Simpelweg: Everhood is een cult-klassieker in wording die je niet mag missen als je zoekt naar een game die je echt moet verrassen.

In Everhood speel je als een houten pop genaamd Red die wakker wordt in een mysterieuze wereld. Het enige probleem is dat een blauwe dwerg je arm heeft gestolen in opdracht van Golden Pig. Het is jouw taak om de wereld te verkennen en je arm terug te bemachtigen van Golden Pig. Gaandeweg leer je de bewoners van deze plek beter kennen en bouw je een band met ze op. Om je twee meest prangende vragen direct te beantwoorden: ja, de hoofdpersoon lijkt inderdaad op Geno uit Super Mario RPG en ja, de game heeft verdomd veel gemeen met Toby Fox’s Undertale uit 2015. Niet alleen in de grafische stijl, maar ook de wijze waarop je de wereld verkent en de persoonlijkheid van alle personages die je gaandeweg ontmoet. Undertale heeft als een grote inspiratiebron gediend voor veel indie-makers in de laatste zes jaar, maar Everhood geen Undertale-kloon. Waar ik Undertale echt zou bestempelen als een RPG is Everhood veel meer een ritme-game als het op de kern van de gameplay aankomt. En wat voor een ritme-game is het toch.

Meeslepen in de muziek
Tijdens je reis door Everhood kom je meermaals in aanraking met vijanden en obstakels die je niet zomaar laten passeren. De game verandert dan naar een ritmespel waarin je zo goed mogelijk alle muzieknoten van je tegenstander moet ontwijken door weg te springen en te bewegen. Zie het als een versie van Guitar Hero, alleen geven de noten schade aan je HP. Het voordeel is echter dat je naarmate je noten weer lang genoeg ontwijkt, HP herstelt. Dit is een goede manier om de moeilijkheidsgraad van deze levels te balanceren, want Everhood is lang niet altijd even makkelijk. Meermaals zat ik te brullen van frustratie omdat ik net een obstakel te laat had gezien om te ontwijken of omdat ik met een mooie sprong recht in een andere noot dook. Een ritme-spel staat en valt natuurlijk bij de muziek en wauw, Everhood is echt een van de beste indie-soundtracks die ik in jaren heb gehoord. Keiharde dubstep wordt gebruikt voor intense boss battles, maar ook rock, pop en zelfs akoestische gitaarmuziek is onderdeel van deze fenomenale soundtrack.

De enorme variatie aan muziekstijlen komt niet alleen terug in de moeilijkheidsgraad, maar wordt ook nog eens bekrachtigd door de visuele stijl.Een battle in het bijzonder verandert in een ware LSD-trip, waarbij je perceptie van tijd, ruimte en geluid volledig wordt omgedraaid en verworpen. Iets wat ik zelden heb beleefd in dit soort spellen. Grappig genoeg wordt het perspectief van de ritmische gameplay ook nog later ingezet voor een aantal minigames die je niet mag missen. De creativiteit in Everhood is bijna ongeëvenaard. Het enige kritiekpuntje hier is dat sommige gevechten en overgangen in de wereld een net te lange wachttijd hebben op de Switch. Ik wilde continu terugduiken in het gevecht na het maken van een fatale fout en dan voelde dat zwarte laadscherm gewoon te lang voordat ik weer in actie kon komen. Zeker als bepaalde eindbazen ook nog een lange opbouw hebben die niet overgeslagen kan worden.

Verrassend verhaal
Het narratief zelf gaat ook verrassend diep. Ik wil geen woorden wijden aan de plotwendingen die het avontuur neemt, maar ‘verrassing’ is wederom de kern. Niet alleen had ik geen idee dat het spel diep op bepaalde filosofische vraagstukken en abstracte concepten zou ingaan, maar de manier waarop dit vanaf de tweede akte wordt verwerkt in de gameplay deed mijn mond openvallen. Waar Undertale dit deed door een twist tot aan het einde van het spel te bewaren, maakt Everhood dit een integraal onderdeel van de eerste ervaring. Undertale trok het vloerkleed onder je voeten vandaan, maar Everhood laat je zelf het vloerkleed wegtrekken. Ik kan mij ook niet voorstellen dat deze game binnen bepaalde kringen niet enorm veel stof zal doen opwaaien over de interpretaties van het verhaal en de personages. Als je dol bent op het bedenken van fan-theorieën en het achterhalen van diepere betekenissen dan heeft Everhood echt meer dan genoeg te bieden.

Conclusie
Mede doordat een vergelijking met een spel als Undertale onvermijdelijk is, durfde ik Everhood niet vanaf het begin ‘uniek’ te noemen. Gelukkig bewees Everhood mij al snel ongelijk dankzij een creatief en diepgravend verhaal, verslavend leuke en uitdagende gameplay en de charmante schrijfstijl van alle hoofd- en bijpersonages. Everhood heeft alle kenmerken van een cult-klassieker. Een spel dat mensen zullen gaan ontdekken door streamers, fan-werken, de soundtrack en theorieën over het verhaal. Het enige wat ik jullie mee kan geven is het volgende: wees de meute voor. Laat Everhood niet links liggen als je op zoek bent naar een unieke ervaring. Dit spel verdient een enorm podium dat het waarschijnlijk niet zal krijgen. Ik kan niet wachten om te zien wat deze ontwikkelaars verder doen want Everhood is echt een spel als geen ander.

N1-score