Eiyuden Chronicle: Hundred Heroes

Op 27 juli 2020 stond de wereld van Japanse Roleplaying Game-fans even op zijn kop toen Yoshitaka Murayama via Kickstarter bekendmaakte dat hij met een paar knappe koppen uit de Japanse game-industrie een nieuw spel wilde gaan ontwikkelen. Dit spel zou een spiritueel vervolg zijn op de Suikoden-Franchise en wist met zijn mix van 2D pixelart en 3D achtergronden meteen een goede indruk achter te laten. Het wist zijn doel flink te overtreffen en het team kon dan ook met een prima budget aan de slag met de ontwikkeling. Helaas is Murayama inmiddels overleden, maar het team besloot door te gaan met de ontwikkeling om er voor te zorgen dat Murayama’s spel alsnog het daglicht zou zien. Nu vier jaar later, is het eindelijk tijd om te beginnen met Eiyuden Chronicle: Hundred Heroes. Weet het spel zijn verwachtingen waar te maken, of kunnen we toch maar beter terug gaan naar de spellen waar we zo’n goede herinneringen aan hebben?

In Eiyuden Chronicle: Hundred Heroes speel je als Nowa. Een doodnormale dorpsjongen die, net als in de meeste JRPG’s, toevallig terecht komt in een situatie waarin de wereld op zijn kop komt te staan. Het spel begint bij Nowa’s eerste dag bij The Watch, een organisatie die staat voor vrede tussen de League of Nations. Hij gaat samen met Seign, een commandant van de Imperials, op zoek naar een reliek genaamd de Primal Lens. Niet wetende dat dit problemen zal ontketenen tussen de twee partijen, waardoor ook de relatie tussen Nowa en Seign nooit meer hetzelfde zal zijn.

Niet zo duister als de rest

Hoewel dat het verhaal hier en daar wel wat donkere wendingen heeft, is het over het algemeen een stuk lichthartiger dan de Japanse RPG’s die ik de laatste tijd gespeeld heb. Dit betekent dat er altijd een wat vrolijkere ondertoon hangt en dat je, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Triangle Strategy, hier wat minder zwaar aan zal wegen. Het gaat natuurlijk gepaard met de typische excentrieke personages die je gewend bent van JRPG’s, inclusief piepstemmetjes en andere rare zaken. Dit vond ik zelf helemaal niet erg, maar ik kan me voorstellen dat niet iedereen het kan waarderen.

Een flink aantal helden om uit te kiezen

Het spel krijgt de toevoeging “Hundred Heroes” natuurlijk niet voor niks. Er zijn maar liefst honderd(!) helden vrij te spelen en toe te voegen aan je team. Sommige van deze helden krijg je wanneer je het hoofdverhaal volgt, maar je kunt ook een hoop van deze helden tegenkomen en toevoegen na het behalen van een zijmissie. Ieder personage heeft zijn eigen specialiteit. Denk hierbij aan de verschillende posities, snelheid, kracht en natuurlijk magie. Het is leuk om hier een juiste mix in te zoeken en het team zo in te delen als je zelf wilt. Ze hebben allemaal hun eigen persoonlijkheid en er zitten er altijd wel een paar tussen die perfect bij jou in de smaak zullen vallen. Het is tof om een team samen te stellen dat bestaat uit personages die je tof vindt en ook nog eens perfect bij jouw vechtstrategie passen, want vechten is natuurlijk een belangrijk onderdeel.

In de gevechten van Eiyuden Chronicle: Hundred Heroes is het de bedoeling dat je drie personages op de voorgrond en drie personages op de achtergrond plaatst. Deze hebben allemaal hun eigen sterktes en zwaktes, en het is aan jou om er een goede wisselwerking tussen te creëren. Wanneer een gevecht begint, wordt de volgorde van aanvallen bepaald en iedere beurt selecteer je in één keer wat al je personages doen. Vervolgens wordt deze reeks uitgevoerd tot al je personages en vijanden aan de beurt zijn geweest. Wat dit systeem zo interessant maakt, is dat je slim om kunt gaan met de volgorde waarop je je vijanden verslaat, om zelf zo min mogelijk klappen op te vangen. Ook zorgt de aard van je aanvallen er soms voor dat jouw personage eerder of later aan de beurt komt. Genoeg om mee te experimenteren dus!

Ik heb ook altijd pech!

Sommige gevechten kennen zelfs een zogenoemde Gimmick, dit zijn extra handelingen die je uit kunt voeren om het tij te keren. Zo gebruiken vijanden soms speciale wapens om je extra schade toe te brengen, of moet je zaken in de omgeving gebruiken om je vijanden te verslaan. Dit is een toffe toevoeging, al heb ik me er bij sommige gevechten ook wel aan gestoord. Zo is er een gevecht waarbij je twee magische boeken kunt gebruiken om je vijand extra schade toe te brengen. De baas verschijnt dan willekeurig voor één van de twee boeken en je moet toevallig goed gokken om hem te kunnen raken. Ik gokte mijn eerste poging zo vaak fout dat ik het gevecht niet eens heb kunnen winnen. Het voelde vooral frustrerend, omdat je zelf niks kon doen behalve geluk hebben. Dit was erg jammer.

Ik wil niet al te veel van het verhaal verklappen, maar er vinden wat gebeurtenissen plaats die ertoe leiden dat jij en je groepsgenoten een dorp op willen bouwen in een verlaten vesting. Dit is geniaal bedacht! Het zorgt er namelijk voor dat je, na het behalen van je missie, iedere keer extra beloond wordt met een nieuwe toevoeging aan je dorp. Je dorp wordt stukje bij beetje levendiger en dat is erg tof om te zien.

Grafisch en geluid

De tekenstijl van het spel bestaat uit een mix van 2D-pixelart en 3D-omgevingen. Alle personages hebben een toffe ouderwetse pixel-stijl en alle omgevingen bestaan uit polygonen. Dit is tof gedaan en de toevoeging van licht en schaduw geven de verschillende omgevingen net dat beetje extra flair. De muziek, gemaakt door Motoi Sakuraba, weet hier en daar ook echt wel uit te blinken in combinatie met de tekenstijl. Ook het camerawerk is heel tof bedacht. Zo wordt er tijdens de gevechten op verschillende manieren ingezoomd tijdens het uitvoeren van een aanval, en ook tijdens het verkennen van steden weet de camera soms op erg toffe manieren met je personage mee te draaien. Wat echter minder goed is, is dat het spel af en toe last heeft van framedrops. Zo loopt het spel op sommige plekken mega vloeiend, om vervolgens in grotere steden te stotteren. Het werd nooit zo erg dat ik het spel onspeelbaar verklaar, maar ik hoop wel dat dit nog opgelost kan worden middels een patch . Verder lijken ook de menuschermen wat laadtijd nodig te hebben, waardoor het allemaal net wat minder soepel verloopt dan ik had gehoopt.

Conclusie

Al met al is Eiyuden Chronicle: Hundred Heroes een toffe lichthartige JRPG waar ik veel lol aan heb beleefd. De vrolijke sfeer moet je liggen, maar weet je wel te introduceren aan toffe personages en een groot avontuur. Het gevechtssysteem is leuk bedacht en biedt voldoende strategie om interessant te blijven. De extra gimmicks voegen, op enkele gevechten na, net dat beetje extra toe om interessant te blijven. Het feit dat je uit honderd verschillende helden kunt kiezen om je te vergezellen tijdens je avontuur, is erg tof. Dat het spel hier en daar wat framedrops heeft, moet je voor lief nemen om hem op onze geliefde hybride console te kunnen spelen. Het blijft gelukkig binnen de perken en heeft mijn pret met het spel niet mogen drukken. Eiyuden Chronicle: Hundred Heroes weet wat mij betreft zijn verwachtingen waar te maken en kan zeker toegevoegd worden aan de lijst van JRPG-liefhebbers.