Drowning

Als je aan een gamer vraagt wat hij of zij van walking simulators vindt, dan kan je één van de volgende twee reacties verwachten: ze krijgen rode vlekken in hun nek en rennen gillend weg, omdat de games ze zo weinig daadwerkelijke gameplay voorschotelen of ze knikken met hun hoofd en nemen woorden als ‘kunst’ en ‘artistiek’ in hun mond. Er is tot nu toe nog geen middenweg geweest, je houdt van het genre of totaal niet. Het is dan ook wachten op de eerste walking simulator die dit doorbreekt en zowel voor- als tegenstanders een interessante ervaring voorschotelt. Is Drowning de eerste game die dit voor elkaar krijgt?

Anders dan anders

Drowning is niet zomaar een game, maar fungeert als manier om een zwaar onderwerp onder de aandacht te brengen. Tevens is het een uitlaatklep voor de ontwikkelaar zelf geweest. Het spel gaat namelijk over depressie en jij speelt als een tiener die dit ondergaat. Aangezien het een walking simulator is, stelt de gameplay zelf weinig voor en staat vooral het verhaal in de schijnwerpers. Je loopt in de game door verschillende omgevingen, waar je route exact wordt aangegeven. Tijdens je wandeling duiken er zinnen op die stukje bij beetje het gehele verhaal uit de doeken doen. Dit lijkt op papier niet heel bijzonder, maar zorgt in de praktijk voor een haast hypnotiserende werking.

We zullen doorgaan

Je loopt in principe gewoon van plek A naar plek B, maar het verhaal is zo intrigerend en goed geschreven dat je geheel door de game wordt opgeslokt. Je komt langzaam maar zeker te weten wat voor impact een depressie op iemands leven heeft en wat er in het hoofd omgaat van iemand die hieraan lijdt. Je wil dus constant weten hoe het verhaal verder gaat, doordat je met het hoofdpersonage mee gaat leven. Wat de sfeer nog eens extra versterkt, is dat de omgevingen zich aanpassen aan de gemoedstoestand van het hoofdpersonage. Het is alleen erg jammer dat het beeld onverwacht op zwart gaat als er wordt overgeschakeld naar een nieuw hoofdstuk, en je een paar seconden naar een laadscherm kijkt. Hierdoor wordt je echt totaal uit de ervaring getrokken. Op het ene moment zit je dus haast geobsedeerd naar het scherm te kijken om vervolgens het gevoel te krijgen of je net een klap in je gezicht hebt gekregen.

Stotteren

Wat ook niet helemaal lekker meewerkt is de framerate. De game loopt niet zo soepel als de bedoeling is. Vooral als je met de camera gaat draaien, is het stotteren duidelijk te zien. Het is vreemd dat dit het geval is, want grafisch stel Drowning niet heel veel voor. Er wordt gebruikgemaakt van simpele graphics die ook nog eens weinig detail hebben. Deze passen voor de rest prima bij de game, maar het was toch wel fijn geweest als alles soepel had gelopen. Het maakt ook niet uit of je in tv-stijl of handheldstijl speelt, want het probleem blijft hetzelfde. Het is natuurlijk niet zo dat dit de game totaal verpest, maar het ziet er vooral wat slordig uit.

Nog een keer!

Toch weerhouden de eerder genoemde minpunten je er niet van om Drowning verder te spelen. Daar is het verhaal zelf gewoon te goed voor. Het is wel weer zo dat de game vrij kort is, want na ongeveer drie kwartier à vijftig minuten kijk je al tegen de eindcredits aan. Het gaat hier echter om een game die nog geen drie euro kost, dus je kan er hier natuurlijk niet al te veel van verwachten. Wel is het zo dat – hoewel het spel hoofdzakelijk erg lineair is – het op sommige momenten mogelijk is om een ander pad te kiezen dan dat je moet nemen en hierdoor kan je weer een ander einde krijgen. Meerdere speelbeurten behoren dus tot de mogelijkheden en dat verhoogt de speelduur voor diegene die alles willen zien wat een game te bieden heeft.

Het antwoord op de vraag

De grote vraag is echter of Drowning wellicht die ene game is die voor zowel voor- als tegenstanders van walking simulators een leuke ervaring zou voorschotelen. Het antwoord op deze vraag is simpelweg ‘nee’. Het spel voegt niets aan het genre toe waardoor er een grotere doelgroep wordt aangesproken. Sterker nog, de kans is groot dat zelfs sommige fans van het genre niet helemaal blij zullen zijn. Dit komt doordat de speler weinig tot geen vrijheid heeft in de game. Waar je in de meeste walking simulators tot een bepaalde hoogte zelf kan bepalen waar je heen gaat, is dat hier niet het geval. Het spel is dus erg lineair – af en toe wat zijpaden daargelaten – en gaat puur om het verhaal. Toegegeven, dat verhaal is heel erg goed, maar wellicht dat sommige gamers toch iets meer bewegingsvrijheid willen hebben.

Conclusie

Drowning vertelt een goed en vooral intrigerend verhaal met een haast hypnotiserende werking. De simpele gameplay doet daar gelukkig weinig aan af. Het spel slokt je helemaal op en geeft je inzicht in wat er omgaat in iemand die een depressie heeft. Tevens zorgen de veranderende omgevingen die zich aanpassen aan de gemoedstoestand van het hoofdpersonage ervoor dat de sfeer nog meer wordt verhoogd. Helaas wordt de haast magische sfeer af en toe gewelddadig onderbroken als je naar een volgend hoofdstuk gaat en laat de niet soepele framerate de game er wat slordig uitzien. Tevens is er weinig tot geen bewegingsvrijheid, dus de ‘gameplay’ is zeer beperkt, zelfs voor walking simulator-begrippen. Drowing is leuk als je van walking simulators houdt, maar wat vervelende minpunten zitten de game in de weg.