Devil May Cry – Terug naar 2001 met stijlvolle klassieker

In de zomer van 2001 bracht Capcom Devil May Cry uit, exclusief voor de Playstation 2. Het spel werd een grote hit en was in sommige opzichten vernieuwend. Een succesvolle serie was gestart en invloeden ervan werden overgenomen in andere games. We hebben er lang op kunnen wachten, maar achttien zomers later is het originele Devil May Cry alsnog uitgebracht op een Nintendo-systeem, als remaster op de Nintendo Switch.

Devil May Cry speelt zich zo’n twintig jaar na de hevige strijd tussen de legendarische duistere held Sparda en de demon Mundus af. Sparda versloeg deze prins van de onderwereld op Mallet Island. Helaas wist Mundus hier opgesloten te overleven en is klaar om de wereld wederom te overspoelen met zijn kwaad. Sparda is er niet meer om hem te stoppen. Gelukkig is zijn zoon Dante een ervaren demonenjager. Op zijn kantoor, genaamd Devil May Cry, wordt Dante op een avond voor het opkomende gevaar gewaarschuwd door de mysterieuze Trish. Samen reizen ze naar Mallet Island om Mundus voor eens en altijd tegen te houden.

Alle begin is moeilijk

Omdat ik geen Playstation 2 had, heb ik Devil May Cry nooit eerder gespeeld. Het spel begon ooit als Resident Evil-vervolg, waar ik nog enkele elementen van herkende. Zo verken je een enorm kasteel, los je puzzels op met gevonden items en heeft het spel vergelijkbare vaste camerastandpunten. Verder houdt de vergelijking op, want Devil May Cry is op de eerste plaats een hack & slash action-adventure.

Aanvankelijk verliep mijn avontuur nogal stroef. Het begon niet al te moeilijk. Je verzamelt items om deuren te openen en rekent schietend en zwaardvechtend af met vijanden. De puzzels worden nooit moeilijk en zijn er meer om het verhaal voort te stuwen. Er is een duidelijk spelverloop, dat de wereld opdeelt in hoofdstukken. Zo raak je de weg niet snel kwijt. Per hoofdstuk kun je lezen welk doel je moet behalen, wat vaak de deur naar een volgend level opent.

Devil May Cry is logischerwijs merkbaar een oud spel. In 2001 was de manier waarop 3D-games werken nog volop in ontwikkeling. Ik moest behoorlijk wennen aan de besturing. Dante speelt wat houterig en springt voornamelijk hoog, maar niet echt ver. Bij platformelementen verkijk je jezelf hierdoor makkelijk op afstanden. Er is weinig indicatie waar je na een sprong terecht komt.

Grafisch is het spel duidelijk ingehaald door de tijd. Het oogt allemaal wat simpeler en hoekiger, al stoorde dat mij niet tijdens het spelen. Capcom’s remaster voor dit spel is best in orde, waarbij de in-game beelden zo goed mogelijk naar HD-resolutie worden getild. Dit geldt echter niet voor sommige tussenfilmpjes, waarbij je een enorme kwaliteitsvermindering ziet. Waarschijnlijk kon Capcom deze niet oppoetsen, omdat ze anders volledig opnieuw gemaakt hadden moeten worden.

De gefixeerde camerastandpunten dragen bij aan de sfeer, maar kunnen eveneens de gameplay verstoren. Soms is het beeldverloop niet zo logisch en sta je voor jouw gevoel ineens ergens anders in beeld of loop je onverwacht de verkeerde kant op. Ik vond het onhandig als bij een gevecht de tegenstander ineens uit beeld verdween, alleen omdat ik een andere camerahoek inliep. Vervolgens kun je niet inschatten waar de vijand is gebleven of wat hij daarbuiten het beeld allemaal uitspookt.

Dit werd erger toen ik bazen tegen begon te komen, die al niet makkelijk zijn. Niks is frustrerender dan tegenover een grote spin of enorme roofvogel te staan, maar compleet het overzicht te verliezen. De baas heeft vrij spel, terwijl je zelf meer tegen de besturing of camera aan het vechten bent. Tegen zulke bazen kon ik aanvankelijk dus niet op. Ergernissen ten top, maar het was een voorteken. Al snel begon op te vallen dat ik iets over het hoofd zag. Er klopte iets niet, aangezien het spel plotseling genadeloos moeilijk werd. Ik kwam niet meer verder, terwijl ik helemaal nog niet ver was. Was dit spel zo onhaalbaar of had ik iets gemist?

Voor startende spelers

Om Devil May Cry juist te spelen moet je eerst leren hoe het werkt. Een belangrijk aspect in het spel is stijl. Na ieder hoofdstuk wordt beoordeeld hoe goed jij het hebt gedaan. Tijdens het vechten tegen vijanden maak je combo’s, waarvoor je een ranking krijgt. Hoe sneller en efficiënter jij met ze afrekent, hoe hoger de waardering. Aan het einde van het level worden alle scores opgeteld en zie je hoe jij hebt gepresteerd. Destijds was dit een vernieuwend gameprincipe, dat op soortgelijke wijze werd overgenomen in andere games, zoals Viewtiful Joe en Bayonetta.

Stijl is dus belangrijk voor je voortgang: hoe hoger je ranking, hoe beter je bezig bent. Voor beginners is het moeilijk om deze stijl te leren op de normale moeilijkheidsgraad. Er is geen geleidelijke leercurve en je moet het jezelf leren door te oefenen. Eerder voelde ik mij wat bezwaard om voor ‘Easy Automatic Mode’ te kiezen, maar in ‘Normal Mode’ bakte ik er nog niet veel van.

In ‘Easy Automatic Mode’ lukte het mij wel om de juiste vechtstijl van combo’s maken onder de knie te krijgen en had ik veel meer plezier met het spel. Door de eenvoudigere besturing merk je beter hoe het vechtsysteem werkt. Het spel is vergevingsgezinder en geeft veel meer voldoening, omdat je nu kunt gaan kijken hoe je jouw scores ophoogt en uiteindelijk beter wordt in het spel. Vervolgens ging het op ‘Normal’ ook stukken beter, omdat je steeds meer inzicht in de spelsituaties krijgt.

Groter en sterker

Er zijn meer manieren om jezelf en jouw vechtstijl verder te versterken. Tijdens het spel verzamel je rode orbs, waarmee je items en updates kunt kopen. Dat kan bij de ‘God of Time’ standbeelden in de levels en na ieder hoofdstuk, waar je ook je voortgang kunt opslaan. Sommige updates voor jouw gevonden wapens zijn haast onmisbaar. Dan is er nog de ‘Devil Trigger’-mode. Als je die activeert verandert Dante tijdelijk in een supervorm van zichzelf, waardoor hij onverslaanbaarder en doeltreffender vecht. Belangrijk om af te wegen hoe en wanneer je deze vorm gebruikt. Langzaamaan kreeg ik in de gaten dat ik het spel steeds beter onder controle kreeg, waardoor de eerder onmogelijk lijkende stukken nu toch te halen zijn.

Conclusie

Hoewel ik eerst grote twijfels had, is Devil May Cry uiteindelijk nog steeds de moeite waard. Het spel heeft intussen zijn glans wat verloren, maar er valt nog steeds genoeg plezier aan deze game te beleven. Ondanks de leeftijd van het spel, kan ik inzien waarom het destijds zo goed werd ontvangen. Grafisch is het allemaal niet meer zo sterk en ik heb hevige ruzie met aspecten van de besturing en camera gehad. Dan is er nog de moeilijkheidsgraad, waarbij je jezelf niet moet laten afschrikken door de steile leercurve. Ondanks deze frustraties heb ik toch plezier gehad met Devil May Cry en ik ga het spel vast nog vaker opstarten om ieder level van de hoogst mogelijke ranking te voorzien. Voor wie doorzet wordt alsnog duidelijk waarom dit spel toch een klassieker blijft.