Crawl

In Crawl is er maar één held die de dungeons doorloopt; de rest bestuurt monsters en valstrikken om de held te dwarsbomen! In een asymmetrische stijl die we van Nintendoland en Mario Party kennen, strijden drie spelers tegen degene die de dungeon moet doorlopen. Monsters, valstrikken en voorwerpen staan tot de beschikking van de drie spoken om de held een kopje kleiner te maken. De solospeler kan zich bewapenen met nieuwe wapens, vaardigheden en drankjes om zijn succes te waarborgen. Er zijn (nog) niet veel games met zo’n originele insteek. Kan Crawl zich meten met de talloze andere lokale multiplayergames? Je leest het hieronder!

Belaag je vrienden

In deze asymmetrische party-dungeoncrawler neem je het op tegen je vrienden of computergestuurde tegenstanders. Één speler bestuurt de held en zal proberen te overleven terwijl het gevaar letterlijk om de hoek schuilt. Andere spelers spoken rond en grijpen elke kans aan om de held te laten bloeden. Door gebruik te maken van een simpele besturing is het spel zeer toegankelijk. Je beweegt je karakter met de joystick en gebruikt twee knoppen voor aanvallen en speciale vaardigheden. De solospeler moet zichzelf verdedigen, ervaringspunten opdoen en de eindbaas verslaan. Tot wel drie spelers kunnen rondzweven en zo valstrikken en monsters bezitten om schade toe te brengen aan de eenzame speler. Wanneer iemand de held weet te doden zal hij de rol overnemen en begint zijn eigen zoektocht naar het einde van de dungeon.

Samen sta je sterk

De situatie dat drie mensen samenwerken tegen de solospeler is een vrij uniek gameplay-element en is daarmee het grootste verkooppunt van het spel. De twist hier is dat zodra de rest de held weet te doden het spel gewoon doorgaat, hetzij met een ander in de hoofdrol. Elke nieuwe kamer kent gevaar in de vorm van voorwerpen en valstrikken. Spelers zullen kasten omgooien, met stoelen smijten en andere voorwerpen gebruiken om beetje bij beetje de levenspunten van de enkele speler te verminderen. Wanneer er pentagrammen in de kamer zijn kunnen de spoken zelfs monsters inzetten om gezamenlijk te vechten, met het doel om zelf de held te mogen zijn. Wanneer iemand met zijn personage niveau 10 bereikt mag hij het opnemen tegen één van de drie mogelijke eindbazen. Als hij deze weet te verslaan heeft hij het spel gewonnen, al kan iedereen daar een stokje voor proberen te steken door verschillende ledematen van de eindbaas te besturen om de speler terug te dringen naar de dungeon.

Variatie en balans

In het begin kies je een god om te aanbidden, wat leidt tot een drietal verschillende monsters per speler. Zodra de held een nieuw niveau bereikt krijgen de anderen punten om te besteden aan het upgraden van monsters, wat gebeurt aan het einde van een level. Wanneer iemand flink wat levels stijgt zal hij of zij het volgende level veel sterkere monsters tegenkomen! Spelers krijgen geld voor het toedienen van schade en zullen, wanneer ze de kans krijgen om zelf de held te spelen, het kunnen uitgeven in het winkeltje om zo nieuwe wapens en vaardigheden te kopen. Ook zijn er voorwerpen te koop die de monsters sterker of sneller maken, voor dat moment wanneer je zelf weer de held moet tegenwerken. Dit systeem zorgt voor een hoop variatie in de potjes die je kan spelen, en de gezamenlijk kracht van alle spelers blijft goed gebalanceerd. Met tientallen verschillende monsters, voorwerpen en uitrusting is geen enkel potje hetzelfde.

Een pixelsoep aan kwaliteit

Aan één puntje stoorde ik me echter wel: degene die de laatste slag wist te leveren mag de held overnemen. Liever had ik een systeem gezien waar bekeken wordt wie de meeste schade heeft toegediend, aangezien dit het wat minder willekeurig zou maken. Desnoods in een aparte gamemodus zodat de originele, chaotische insteek bewaart blijft. De verschillende animaties zien er erg gelikt uit en wie tussen de pixels door kan lezen kan zien dat er een hoop aandacht is besteed aan het vormen van de stijl van de game. De muziek weet met de chiptune-achtige synthmelodietjes ook aardig de spanning op te drijven, al is er weinig variatie aan nummers.

Conclusie

Crawl is wat mij betreft een absoluut succes als partygame voor mensen die iets meer diepgang zoeken. Door dungeon-crawling gameplay te vervormen in een ‘één tegen de rest’-principe werkt het erg verfrissend en toegankelijk. De artstyle is toegewijd aan soepele pixel-art animaties en weet met gebalanceerde en gevarieerde gameplay ronde na ronde nog niet te vervelen. Naar mijn mening is het soms iets té chaotisch, alhoewel dat eigenlijk ook wel een bepaalde charme heeft. Dungeoncrawler-fans die wat competitie zoeken hoeven in ieder geval niet verder te kijken; wat dat betreft haal je met Crawl geen misser in huis.