Contra Anniversary Collection – Verzamelde klassiekers vol nostalgische geweld

De jaren tachtig waren een ruige tijd in actiefilms! Gespierde actiehelden, rondvliegende kogels, vechtende robots en buitenaards gespuis! De oplossing voor ieder probleem? Alles dat beweegt doorzeven met kogels, zodat geen tegenstander het nog in zijn hoofd haalt om jouw pad te kruisen. Konami liet zich hierdoor inspireren, wat leidde tot Contra: een serie van 2D shooter-platformgames. Als zwaar bewapende commando knal je alles neer dat je tegenkomt. Ze hadden Schwarzenegger of Stallone kunnen heten, maar in Contra speel je als Bill Rizer of Lance Bean. Zij vechten tegen de Red Falcon organisatie, die de wereld willen veroveren in opdracht van machtsbeluste aliens.

Erg ver kwam ik vroeger niet. Op de NES speelde ik al Super C, één van de Contra-games die bekend staan om hun hoge moeilijkheidsgraad. Een reputatie die nog steeds blijkt te kloppen. Word één keer geraakt en je verliest een leven. Je kunt razendsnel jouw levens erdoorheen jagen en dan slechts een beperkt aantal keer doorspelen. Daarna is het spel voorbij en kun je weer helemaal opnieuw beginnen. Oefening, behendige controllervaardigheden en doorzettingsvermogen zijn vereist.

In Contra Anniversary Collection zijn tien klassiekers uit deze reeks gebundeld, vanwege Konami´s vijftigste verjaardag. Echter, doordat bepaalde games meerdere versies hebben, zijn er in werkelijkheid minder verschillende spellen in deze verzameling aanwezig.

Schieten en geschoten worden

De serie begon met de arcade-hit Contra uit 1987, die de formule introduceerde voor alle latere games. De basis bestaat uit 2D shooter-platformlevels, afgewisseld met een variant daarop. Denk bijvoorbeeld aan levels gezien van bovenaf (zoals in Super Contra), waarbij je vanachter gezien door een gang loopt (zoals in Contra) of waarin je een voertuig bestuurt (zoals in Contra Hard Corps). Er zijn veel wapens die je kunt oprapen, allemaal met een eigen soort schot om doeltreffender te schieten.

Jezelf door de levels vechten is een stevige missie. De levels, vijanden en obstakels zijn redelijk gevarieerd. Zo loop je bijvoorbeeld door een jungle, maar ben je vervolgens in een legerbasis, een sneeuwlandschap of een buitenaardse grot. Door deze variatie wordt de actie zo gebracht, dat je toch geboeid doorspeelt en wilt proberen hoever je kunt komen.

Na ieder level volgt een baasgevecht. Zelfs op de NES waren bazen vaak groot of zelfs beeldvullend. Destijds hadden deze games baanbrekende graphics en iconische muziek, die de mogelijkheden uit het systeem haalden qua graphics en gameplay. Zo trof je in Contra Hard Corps van de SEGA Genesis extra snelle actie aan en maakt Contra III: The Alien Wars op indrukwekkende wijze gebruik van de Mode 7-technieken van de Super Nintendo, die rotaties, vergroten en verkleinen mogelijk maakten.

Geen gemakkelijke missie

In 2019 kunnen sommige obstakels en hindernissen wat goedkoop aanvoelen. Het komt regelmatig voor dat er zoveel kogels of vijanden op je afkomen, dat je niet kunt voorkomen geraakt te worden. Ook loop je soms in een hinderlaag, van een gevaar dat zonet nog buiten beeld was. Je kunt het onmogelijk zien aankomen of er snel genoeg op reageren. Vrij oneerlijk, dus wees voorbereid op frustraties.

In Contra Anniversary Collection kun je jouw voortgang gelukkig opslaan. Hoewel meerdere savegames per spel hier niet hadden misstaan, doet de functie zijn werk. Naast de save-functie, voegt de collectie een automatische vuur-optie toe om je een beetje te helpen. Nu ik alle games uitvoerig heb gespeeld, kan ik mij voorstellen dat beginners deze spellen niet meer doorlopen zoals vroeger. Oorspronkelijk werden ze steeds van begin tot einde gespeeld, zonder password- of savefunctie. Intussen is dat niet meer zo uitnodigend, met uitzondering van puristen die écht tot het uiterste willen gaan. Iets dat ik uiteraard heb geprobeerd, met wisselend resultaat.

Als je veel delen achter elkaar speelt, voelt het als veel van hetzelfde. Toch heeft ieder deel zijn eigen gezicht en kenmerken. Met alle spellen heb ik mij vermaakt, dus van écht tegenvallende games was geen sprake. Volgens mij is het Game Boy-spel Operation C het beste geschikt voor beginners. Vanuit nostalgisch oogpunt spraken Contra (NES/Famicom) en Super C (NES) mij het meest aan. Vooral met Super C had ik na al die jaren nog een appeltje te schillen. De 16-bit games gaven weer een nieuwe draai aan de formule, geholpen door de technieken van de bijhorende consoles. Het zijn behoorlijk verschillende games, met een wat andere opzet, maar passen goed in de Contra-serie. Alleen bij de arcade-versies heb ik mijn bedenkingen. Door het beeldformaat van de arcadekast aan te houden, gaat op moderne tv’s erg veel schermruimte verloren aan de zijkanten. Het voelde wat onoverzichtelijker en minder gebalanceerd aan. Het is goed om te zien waar de reeks begon, maar hier liepen mijn frustraties soms behoorlijk op.

Losse flodders

Ik vind het best jammer dat Konami geen completer geheel heeft afgeleverd. De aanwezige games spelen en ogen precies zoals destijds, maar verder is het een vrij kale collectie. Er zijn geen verdere toevoegingen die we vaak tegenkomen bij dit soort verzamelingen, zoals een terugspoel-optie, extra uitdagingen, achievements of vrij te spelen content.

Eerder had ik het al over dubbele games. Dit is vooral duidelijk bij de 16-bit spellen, waarvan zowel de Amerikaanse als de Europese versies aanwezig zijn. In Europa verschenen de Contra-games als Probotector, waarbij de commando’s plaatsmaken voor gevechtsrobots. Verder zijn de games vrijwel hetzelfde, waardoor ze wat dubbel aanvoelen in de selectie. Ook bevindt de NES-versie van Contra zich tweemaal in het gamesmenu, omdat de Japanse versie grafisch interessanter is. Deze heeft cutscenes, een landkaart om je voortgang op te volgen en achtergrondanimaties. Een vertaling van deze meer complete versie had beter volstaan. Bovendien had Konami dubbele games beter vervangen door missende Contra-titels, zoals Contra Force (NES), Contra 4 (Nintendo DS) of Contra Rebirth (Wii).

Er zijn verschillende weergaven (4:3, Pixel Perfect en 16:9 beeldformaat) met óf zonder ouderwets beeldbuiseffect of borderafbeeldingen. Bij Operation C kun je kiezen voor drie kleuropties: zwart-wit, Game Boy-groen of een Game Boy Color-achtig kleurenpalet. Als extra biedt de collectie een ‘Bonus Book’ met handleidingen, interviews en concepten achter de games, om digitaal doorheen te bladeren.

Conclusie

De Contra Anniversary Collection volstaat met wat het biedt, maar haalt niet het onderste uit de kan. Er missen een aantal voorname spellen uit de serie, terwijl andere er meerdere keren op staan. Er is veel van hetzelfde, maar variatie in het ontwerp van levels en gameplaystijlen houden de games boeiend en enigszins verslavend om te spelen. Deze collectie biedt een sterke selectie aan klassieke games. Door de hoge moeilijkheidsgraad zijn de Contra games echter niet voor iedereen. De uitdaging kan spelers zowel aanmoedigen als demotiveren. Mede door de savefunctie zijn games haalbaarder, al zijn volharding en oefening nog altijd sterk vereist om enigszins ver te komen. Zelf ging ik verschrikkelijk vaak af, ook op onverwachte momenten en bij oneerlijke tegenslagen. Soms was het frustrerend, maar ik speelde toch door. Als je jezelf niet snel uit het veld laat slaan, kun je veel plezier hebben met deze games. Het is natuurlijk een hele prestatie zo’n uitdagende titel de baas te kunnen!