Nintendo @ Indie Arena Booth 2024

Tijdens Gamescom 2024 promoot Nintendo ieder jaar een gedeelte van de Indie Arena Booth. De gameselectie wordt exclusief getoond op de Nintendo Switch, al is het onbekend wanneer de meeste spellen op het systeem verschijnen. Naast SCHiM, die we uitgebreid hebben besproken in onze review, werden er zeven splinternieuwe titels getoond die voor het eerst speelbaar waren op de hybride console. In dit artikel vertel je ik over deze aankomende games en wat voor indruk ze hebben achtergelaten.

Robo Frenzy
Robo Frenzy is een beetje van alles wat. Het avontuur ziet je vanuit een zij-aanzicht rondstruinen, terwijl je puzzels oplost en bazen bevecht. Dit doe je door machines te creëren, daar rotzooi in te gooien en er wapens uit te persen. Alle wapens kunnen maar gelimiteerd gebruikt worden, dus constant recycleren wordt aanbevolen. In de demo kreeg ik snel toegang tot een zwaard, waarmee ik een flinke duw kon uitdelen. In loop van tijd kun je machines aan elkaar verbinden om zodanig een minifabriek op te zetten. Hiermee verkrijg je vallen en wapens waarmee er effectiever korte metten kan worden gemaakt met bezette elektronica. De bazen zijn niet gemakkelijk, dus dat is absoluut welkom.

De besturing en zijn verschillende factoren vragen gewenning. Terwijl je de machines opzet, staan de bazen niet bepaald stil. Ze lijken het constant op de hoofdpersonages, Alan en Ada, gemunt te hebben. Hierdoor ging het eerste baasgevecht niet heel soepel. In de kortste keren waren we af en kwam de ontwikkelaar mij een handje helpen. De opbouw moet, in mijn optiek, iets beter worden uitgelegd. Het is soms niet duidelijk wat Robo Frenzy precies van je wilt. Echter, dankzij de game’s flitsende stijl, ben ik zeker bereid een uitgebreide kans te geven in de toekomst.

Slopecrashers
Wat zou je krijgen als je Mario Kart op een snowboard speelt? Dat is de vraag die Byteparrot, de makers van Slopecrashers, zichzelf heeft gesteld. Het is niet moeilijk om uit te leggen wat het precies inhoudt. Je beweegt je snowboard over verschillende banen en probeert de tegenstanders slim af te zijn. Tijdens je rit naar beneden kun je trucjes uitvoeren en zodanig punten en boostkracht verdienen. Een groot verschil met Mario Kart is hoe de banen in elkaar zitten. Nadat je de onderkant hebt bereikt, brengt een lift je naar boven voor een tweede ronde. Het nare hiervan is dat je tegenstanders die eerder bij het transport arriveren, letterlijk de deur voor je ogen kunnen sluiten. Een beetje vervelend, nietwaar? Daarnaast zijn de voorwerpen die je gooit niet te vergelijken met Mario Kart. De meesten zijn effectiever, maar ze houden enige progressie voor een paar seconden tegen. Hierdoor is het mogelijk dat je snel achter komt te liggen op de andere racers.

De demo had veel te bieden. Ik kon het tegen anderen opnemen in een multiplayerstand, wat redelijk verliep ondanks de besproken problemen. Leuker vond ik de campaign, waarmee ik aan de slag kon met verscheidene missies. Soms kreeg je races voorgeschoteld, terwijl andere missies je vroegen om voorwerpen te verzamelen of een bepaald aantal trucjes uit te voeren. Elke missie biedt extra doelen waardoor de herspeelbaarheid vrij hoog bleek. Een ander leuk detail: de personages waarmee je speelt zijn dieren, ieder met hun eigen statistieken. Uiteindelijk bleef ik bij de papegaai, gezien hij er een beetje als een allrounder uit sprong. Slopecrashers blijft vooralsnog een leuk idee, maar moet zich echt gaan bewijzen de komende tijd. Op Steam staat aangegeven dat hij in het laatste kwartaal van dit jaar moet verschijnen.

HyperCore: Rhythm Bullet Hell
Een ritmische bullet hell. Zo wordt HyperCore omschreven. In het spel bestuur je een ruimteschip dat naar links en rechts kan bewegen over een baan. We zeggen ”baan”, maar misschien is het slimmer om ”track” te zeggen. Op de maat van de muziek krijgt de speler te maken met projectielen die de schilden van het schip willen verslinden. Van lasers tot kogels, van lange afstandsschoten tot bolletjes vanuit het niets. Je zult moeten anticiperen en over de baan moeten bewegen door middel van de control stick of het D-Pad. Punten verdien je door de kogels en lasers net te ontwijken. Het bouwt een multiplier op waarmee je continu steeds meer punten mee binnen sprokkelt. Het is een andere insteek in een ritmespel, wat meteen aanspreekt.

De demo hield het beknopt. Met één level beschikbaar is het duidelijk dat HyperCore nog in actieve ontwikkeling verkeert. Toch, toegegeven, ik heb dat level meerdere malen doorlopen op de verschillende moeilijkheidsgraden. Het randje opzoeken. Dat is waar het bij HyperCore allemaal om te doen is. Ik verwacht vrij veel van de game, al is het afwachten hoe het aan gaat slaan bij het potentiële publiek. Het voelt uniek in de opzet, maar daar gooien ze waarschijnlijk de meeste ogen mee. Zeker eentje om in de gaten te houden!

Grimoire Groves
Grimoire Groves werd tegen mij uitgelegd als een ”cozy roguelite dungeon crawler”. Dit is gelijk voelbaar met hoe vrolijk het spel aanvoelt. De kleurrijke stijl en personages maken indruk, met inspiraties als Adventure Time en She-Ra die duidelijk zichtbaar zijn. Het verhaal is dat een paar jonge heksen afreizen naar Grimoire Groves om daar een nieuw leven op te starten. Heel makkelijk gaat het niet, want de beloofde mystieke wezens en planten zijn nergens te bekennen. Nu is het aan jou om nieuwe magische planten te zaaien en te onderzoeken wat er met de vallei is gebeurd. Deze planten verkrijg je door wouden binnen te gaan en ze vol te sproeien met magie. Het is waar het dungeon crawler-aspect om de hoek komt kijken!

Het gebruik van magie is niet zo simpel als het lijkt. Hoewel de planten je geen pijn kunnen doen, kun je al snel energie te kort komen. Om effectief te kunnen planten, moet je afstand nemen en zo hardhandig mogelijk de magie verspreiden. De verschillende spreuken hebben ieder een eigen marge en element, dus opletten is geen overbodige luxe. Mocht je toch in de knel komen, dan is het simpel genoeg om te ontwijken of het woud tegelijk te verlaten. Des te meer je speelt, des te meer spreuken er tot je beschikking zijn. Na succesvolle reisjes kun je planten nog verder laten groeien op je boerderij, of je basis uitbreiden met uiteenlopende objecten. Ik heb nog maar een beetje kunnen zien van Grimoire Groves, maar enthousiast kun je me zeker noemen.

Victory Heat Rally
Het heeft vier jaar geduurd, maar Victory Heat Rally maakt eindelijk stappen naar de finishlijn. Het spel is een klassieke arcaderacer met een stijltje dat gelijk aanspreekt. De muziek brengt harde beats en gitaren, terwijl de personages een grappige cartoony look voorschotelen. Dan zie je de banen en snap je meteen dat de maker Skydevilpalm er de juiste ideeën er op na houdt. De banen bieden een 2.5D perspectief. De wereld is opgebouwd uit sprites, maar lijkt toch een gevoel van diepte te hebben. Spelers gaan de hele wereld over met locaties als Baytona Beach, Lavendel Forest, Waku Land en meer. Er is niet genoeg ruimte om elk detail te benadrukken, maar Baytona laat toch wat vervlogen tijden herleven. If you know, you know.

Victory Heat Rally lijkt alles in zich te hebben om een uitstekende racer te worden. Races met uiteenlopende locaties, missies die de normale acties opbreken en natuurlijk de mogelijkheid om met meerdere mensen te spelen. Een leuke bijkomstigheid is de besturing die werkelijk waar uitblinkt. Het loopt als een zonnetje en biedt genoeg nieuwe mogelijkheden voor zelfs de veteraan. Een belangrijk punt van Victory Heat Rally is hoe de drift gebruikt wordt. Door de drift stevig en goed onder controle te houden, kun je langzamerhand drie boostmeters vullen. Hiermee kun je de andere racers net dat stapje voor zijn. Een precieze datum voor de Nintendo Switch is er nog niet, maar volgende maand is Victory Heat Rally uit op pc.

Project Timi
Van alle spellen aanwezig op Nintendo’s sectie van de Indie Arena Booth was ik het minste bekend met Project Timi. Dat is jammer, want Project Timi liet een hele sterke indruk achter. Met een aangename stijl en opbeurende muziek wist het mij gelijk te bekoren. In de game speel je als Timi, een stagiaire van Mr. Moon. Je opdracht is om de dromen van mensen binnen te gaan en ze te bevrijden van eventuele nachtmerries. Het uiteindelijke doel van een level, de nightmare core, moet vernietigd worden om de magie van de gemene Sasha te stoppen. Er zijn twee aspecten die aan de levels van Project Timi kleven: ritmische gevechten en Captain Toad-achtige puzzellevels. Beiden doen alles net een tikkeltje anders, wat een spel oplevert dat nauwelijks stil staat.

Tijdens de ritmische gevechten zit je gevangen totdat de vijanden verslagen zijn. Als Timi moet je vallen neerleggen en ervoor zorgen dat vijanden er vrijwillig opstappen. Door op de maat van de muziek de vallen te activeren, verwijder je de kwaadaardige monsters van het strijdtoneel. Als je verder vordert, kom je ook bazen tegen. Tijdens mijn speelsessie kreeg ik een kwaadaardige duif voor de kiezen. Het uitvinden van zijn patronen bleek geen koud kunstje. Hoewel de rest van de levels lijken op die van Captain Toad, doet het dingen net wat anders. De bewegingsvrijheid is vele malen beter, mede omdat je ook zult zwemmen en glijden tijdens het avontuur. Daarnaast gebruik je spreuken om objecten in je directe omgeving te activeren of simpele vijanden teniet te doen. Project Timi voelt, na mijn eerste indrukken, als een dynamisch avontuur dat praktisch alle kanten op kan.

Core Keeper
Het sandbox spel Core Keeper is inmiddels uit op pc, maar lang hoeven we niet te wachten op de Nintendo Switch-variant. In de game ontwaak je in een ondergrondse wereld zonder enige directie. Nou ja, er zijn vier standbeelden, maar voor de rest ligt het eraan wat jij wilt doen. De gameplaystructuur is makkelijk te begrijpen: je gaat de mijnschachten in op zoek naar materialen waarmee je je spullen kunt upgraden. Onderweg ga je kerkers in en vecht je tegen bazen om de wegen vrij te maken. Elke stukje van de kaart kent zijn eigen uitdagingen, obstakels en monsters – dus het blijft uitkijken. Tijdens de demo die ik voorgeschoteld kreeg, werd ik letterlijk in het diepe gegooid. Hier en daar werden de wapens en voorwerpen uitgelegd, maar uiteindelijk moest ik het zelf voor elkaar boksen.

Het eerste gevoel was dat van absolute vrijheid. Core Keeper geeft de speler geen restricties, al is het hebben van de juiste voorwerpen erg welkom. In het begin begon ik flink met blokken te plaatsen om wat water te overbruggen. Hier en daar kreeg ik met vijanden te maken, maar ze keken de kat uit de boom. De kortste keren, echter, kwam ik in aanraking met een gigantisch slijmmonster dat me achterna zat. Meteen was ik onder de indruk van de vele aanvallen die mijn personage kon uitvoeren, veel meer dan in andere mijnspellen. Met spreuken en verschillend werktuig was ik hem na veel moeite de baas. De vele materialen gebruikte ik om de gebouwen van de nodige bescherming te voorzien. De gameplay loopt lijkt simpel, maar het voelde vooral bemoedigend. Dit, samen met het feit dat het co-op gespeeld kan worden, maakt mij erg geïnteresseerd om Core Keeper uitgebreider te proberen aan het einde van de maand.